Στο Μυστρά του Μπραχαμίου

του Μιχάλη Δήμα

 

… Ιερός Ναός Ταξιαρχών Κοιμητηρίου Αγίου  Δημητρίου.

Ο μικρός ναός με λιγοστό εκκλησίασμα, σχεδόν όλες γυναίκες.

Οι περισσότερες ηλικιωμένες και μαυροντυμένες.

Γιαγιάδες με μαντήλια στο κεφάλι.

Πρόσωπα ιλαρά, όλο εγκαρτέρηση και γλυκιά προσμονή.

Πόσα και πόσα σκέφτομαι θα έχουν περάσει στη ζωή τους.

Βάσανα, κόπους, πόνους, πίκρες και καταιγίδες.

Αρρώστιες, θανάτους, αποχωρισμούς αγαπημένων.

Κι’ όμως αυτές ήρεμες και γαλήνιες, έχοντας παλέψει με τις τρικυμίες δεν καταντήσανε ναυάγια.

Εμπιστεύονται τη ζωή τους, σε αυτόν που τους έμαθε η μάνα τους.

Πάσα τη ζωή ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα.

Από Αυτόν αντλούν δύναμη κουράγιο και υπομονή.

Συνδυάζουν την αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια με την συγκατάβαση και την υπακοή.

Την υπακοή όχι στα θελήματα των ανθρώπων, αλλά στο θέλημα του Θεού.

Μορφές που ξεκόλλησαν από τοιχογραφίες του Μυστρά.

Έργα του Πανσέληνου που συνομιλούν με τους αγίους και τους αγγέλους που έχει ζωγραφίσει.

Γνωρίζουν καλά πως είναι παροδικά φαινόμενα και γι’ αυτό έχουν το βλέμμα τους στραμμένο στα έσχατα της Βασιλείας του Θεού.

Από εκεί θα έρθει, αν έρθει, η όποια δικαίωση.

Ξέρουν ότι ο κόσμος τούτος εν τω πονηρώ κείται.

Τι να περιμένουν από δαύτον…