Γάτες και…χελιδόνια
του Μιχάλη Δήμα
Δευτέρα 20 Απριλίου 202.. Είχε ξυπνήσει νωρίς.
Η πρωινή δροσιά δεν είχε υποχωρήσει ακόμα.
Φόρεσε ένα μπουφάν και βγήκε στο μπαλκόνι να αποτελειώσει το ζεστό καφέ με ένα τσιγάρο.
Ο δρόμος παράξενα ήσυχος. Μια ησυχία που σχεδόν την άκουγες, διακαινήσιμος.
Στα γειτονικά σπίτια τα παντζούρια κατεβασμένα.
Δύσκολή η χώνεψη μετά τα χθεσινά.
Σε κάποια στιγμή πήρε το μάτι του δυο μικρά μαύρα πουλιά στη μέση του οδοστρώματος, λίγο μεγαλύτερα από σπουργίτια.
Σπουργίτια όμως δεν ήταν, δεν είχε ξαναδεί μαύρα σπουργίτια.
Κάτι τσιμπολογούσανε αμέριμνα, ώσπου δυο γάτες κατεβαίνοντας από τον άλλο δρόμο τα εντόπισαν και τους επιτεθήκαν.
Περνάνε ζόρια τώρα και αυτές, δεν βρίσκουν εύκολα φαί.
Ξύπνησε μέσα τους, λοιπόν ο κυνηγός, ο ξεχασμένος αίλουρος.
Στα δύσκολα αναγκάζονται να θυμηθούν την τέχνη των προγόνων τους.
Τα πουλιά τις πήρανε χαμπάρι και σηκώθηκαν στον αέρα.
Αυτές σαλτάρανε σαν μπαλαρίνες, με τα μπροστινά πόδια στην ανάταση και τα νύχια έξω.
Τα πουλιά τελικά τους ξέφυγαν και όταν σηκώθηκαν ψηλά, είδε την άσπρη τους κοιλιά και την διχαλωτή ουρά τους.
Ώστε μικρούλια χελιδόνια ήτανε, σε κάποια από τις παρθενικές τους πτήσεις μακριά από τους γονείς τους, που βγήκαν σε αναζήτηση τροφής.
Σίγουρα θα πήρανε μεγάλη λαχτάρα τα καημένα.
Που να το φανταζόντουσαν, ότι υπάρχουνε ακόμη γάτες κυνηγοί μέσα στην πόλη και μάλιστα στη μέση της ασφάλτου…
imaginistes 