Δυστροπία XVII

~~~

Κάθε πρωί αυτή η πλευρά του σπιτιού λούζεται στο φως,
Εκεί κατά τις 7,
μόλις ο ήλιος εμφανίζεται πάνω απ’ τις πολυκατοικίες
τη χτυπάει αλύπητα,

Κάθε πρωί,
λίγο πιο αργά το χειμώνα,
λίγο πιο γρήγορα το καλοκαίρι,
το έντονο φως παλεύει να περάσει τις κλειστές μπαλκονόπορτες.

Κάθε πρωί,
έτσι όπως σηκώνονται τα κλειστά παντζούρια
το παιχνίδι επαναλαμβάνεται.
Πρώτα ανοίγουν οι μικρές τρυπούλες
αφήνοντας τις πρώτες ακτίνες να εισβάλλουν.
Μικρές φωτεινές τελίτσες
στο σκοτεινό δωμάτιο,

~~~

«Κάτι σαν φως και ούτε φως,
η ώρα του εαυτού σου έχει πέσει.» [1]

~~~~

Κάθε πρωί,
όπως ανεβαίνει το ρολό
σιγά σιγά το φωτεινό ορθογώνιο
μεγαλώνει
μέχρι να κυριαρχήσει,
διώχνοντας για πάντα το σκοτάδι.

~~~

«Πως να περιγράψεις πυροτεχνήματα
όταν το θέμα σου δεν είναι η λάμψη,
αλλά το πίσω σκότος.
Πως να μιλήσεις για το σκοτάδι;
Τι είναι το σκοτάδι;
Μη φως;
Αρκεί αυτός ο ορισμός;» [2]

~~~

– Είναι παλιά τα παντζούρια.
Κάποια στιγμή πρέπει να πάρουμε την απόφαση να τ’ αλλάξουμε.
Να βάλουμε συρόμενα. Είναι καλύτερα.

– Καλύτερα, ίσως,
αλλά τότε θα χαθεί το παιχνίδι με το φως.

~~~

«Ζέστες, η διάθεση για φως,
λόγια, πουλιά,
πλαστογραφία ζωής.» [4]

 

---

[1] Κική Δημουλά, Επισκευαστικά δάνεια.
[2] Κική Δημουλά, Γη των απουσιών,
[3] Νίκος Δήμου, Στην τετράγωνη νύχτα της φωτογραφίας
[4] Κική Δημουλά, Οι αποδημητικές καλημέρες