Μπραχάμι – Ψάξαμε το παρελθόν μας, αλλά μας βγήκε…ξέβαθο!

Ιστορίες από το Μπραχάμι

Αφιερωμένο στη μνήμη του Δημήτρη Κουκουλά.

❀❀❀

Αξιοπρεπής, ευγενικός, χιουμορίστας πολυπράγμων, ένας ανήσυχος ενεργός συμπολίτης μας με σταθερές αξίες που καθόρισαν τη ζωή του. Αναδημοσίευση κειμένου του που μας έστειλε και αφορούσε την οπτική  και τη σχέση του με το Μπραχάμι.

του Δημήτρη Κουκουλά

 

Ναι, ψάξαμε και εμείς εδώ οι Μπραχαμιώτες να βρούμε τις ρίζες μας μέσα στο χρόνο. Αυτό έγινε πριν από καμιά 15αριά χρόνια όταν η τότε δημοτική αρχή Ειρηνάκη ανέθεσε στον γνωστό συνδημότη μας καθηγητή του Πανεπιστημίου της Κρήτης Βασίλη Καρδάση, που ασχολείται με θέματα ιστορίας, να κάνει μια έρευνα για να  βρούμε μωρέ παιδί μου και εμείς τις απώτερες καταβολές μας.

     Έκατσε ο άνθρωπος με όλη την επιστημονική του κατάρτιση και πείρα και έψαξε από ‘δω έψαξε από ‘κει, βρήκε πολλές πηγές και ντοκουμέντα, παρέδωσε ένα ογκώδες πόνημα με τίτλο: «Από το Μπραχάμι στον Άγιο Δημήτριο» με πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία της νεώτερης ιστορίας, αλλά για τα πολύ παλιά χρόνια ο απολογισμός: τζίφος! Κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα με Μεθενίτες αγρότες και αμαξάδες της Αθήνας που έμεναν εδώ για να βόσκουν τα άλογά τους, φτάνουν τα πράγματα.

     Κάτι που στην καθομιλουμένη λέγεται γκαντεμιά, γιατί άντε τώρα με αυτά τα τόσο φτωχά ιστορικά εφόδια να «αντιπαλέψεις» τον Άλιμο από τη μια μεριά που από την αρχαιότητα λέγεται Δήμος Αλιμούντος και είναι η γενέτειρα του μεγάλου μας ιστορικού Θουκυδίδη και τη Δάφνη από την άλλη που από τα έργα του Μετρό και μετά, «σήκωσε κεφάλι», και δειλά-δειλά άρχισε να ισχυρίζεται πως είναι τάχα ο αρχαίος Δήμος Αλωπεκής –η γενέτειρα, δηλαδή, του μεγάλου μας φιλοσόφου Σωκράτη.

     Και θυμάμαι, όταν παρουσιάστηκε το βιβλίο στο «Μελίνα Μερκούρη», την κατήφεια που διακατείχε το ακροατήριο γιατί αυτές είναι μεγάλες αδικίες: να έχει ο Άλιμος και τη θάλασσα να έχει και το Θουκιδίδη ή η Δάφνη που δεν έχει θάλασσα να έχει ολόκληρο Σωκράτη και εμείς και θάλασσα να μην έχουμε και να προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε με κάτι έρημους αγρότες και καροτσαρέους!

     Χάθηκε βρε παιδί μου να βρισκότανε και εδώ κάποια αρχαία άκρη και ας μην πέφταμε σε όνομα τρανταχτό όπως οι άλλοι, ακόμη και καμιά εταίρα θα μας έφτανε και ας μην ήτανε αυτή η Φρύνη, που ήταν και το πρώτο όνομα, υπήρχαν και η Λάμια, η Γοργόνα, η Θαίδα και τόσες άλλες.

     Αλλά δεν πειράζει. Γιατί έχουμε άλλες πρωτιές που οι όμοροί μας δεν μπορούν με τίποτα να μας πιάσουν. Όπως π.χ. ότι λόγω των μεγάλων εργοστασίων της ΕΛΚΑ και του ΔΑΡΖΕΝΤΑ που υπήρχαν παλιά στη Βουλιαγμένης και των άπειρων παραπικροδάφνιων βιοτεχνιών επίπλων και ιματισμού, διαθέτουμε τον μεγαλύτερο κατά κεφαλήν αριθμό ενσήμων του ΙΚΑ.

 

     Μια άλλη πρωτιά που «χτυπάει» και βιβλίο Γκίνες, είναι ότι διαθέτουμε τον μεγαλύτερο κατά κεφαλήν αριθμό … πεθαμένων! Και αυτό δεν οφείλεται, βέβαια, στη δράση των συμμοριών της νύχτας που μας χρεώνουν κάποιοι κακόβουλοι, αλλά στα 5 νεκροταφεία που βρίσκονται εντός των ορίων μας. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι οι οδηγοί της λεωφορειακής γραμμής 219 που διέρχεται από αυτά, όταν θέλουν να πουν στους συναδέλφους τους σε ποια γραμμή δουλεύουν λένε: στις χήρες!

     Και μη νομιστεί πως αυτό μας δημιουργεί μελαγχολίες, καταθλίψεις και τέτοια γιατί την ίδια στιγμή έχουμε τα καλύτερα καφενεία της Αττικής, που από τις 11 και μετά με τα ουζάκια και τα τσίπουρα, τις υπαίθριες μικρές ψησταριές με την τσίκνα, τις παρέες με τα εναλλασσόμενα κεράσματα, τα ντουμάνια του καπνού και τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα, νοιώθεις να λειτουργεί η πιο βαθειά μέθεξη των ανθρώπων.

     Έχουμε όμως και δυο λόγους που η υπερηφάνεια μας δεν μπορεί να κρυφτεί με τίποτα, και δικαιολογημένα. Καθώς εδώ μεγάλωσαν, δημιούργησαν και δημιουργούν ακόμη ο Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας. Γιατί δεν μιλάμε απλά για δυο καλούς μουσικούς δημιουργούς και τραγουδιστές αλλά για ένα φαινόμενο. Οι γνωρίζοντες σε βάθος τα μουσικά πράγματα, θεωρούν τον πρώτο τους δίσκο «ΖΕΣΤΑ ΠΟΤΑ» — παιζόταν με επιτυχία σε συναυλίες από το 1982, εδέησε με πιέσεις του Μανώλη Ρασούλη να ηχογραφηθεί από τη ΜΙΝΩΣ ΕΜΙ το 1985–  ως ένα δίσκο σταθμό στα μουσικά πράγματα της πατρίδας μας. Με μια τελείως καινοφανή μουσική και στίχους υψηλής υπαρξιακής και κοινωνικής ευαισθησίας, δημιούργησαν τη δική τους ευδιάκριτη μουσική έκφραση που επηρέασε και επηρεάζει ακόμα πάρα πολλούς καλλιτέχνες και συγκροτήματα.

‘Όπως και το σχολείο θρύλος: το ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ του Ζενέτου. Ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα λειτουργικότητας και αισθητικής που αποτελεί πλέον κτήμα της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.   Καταφθάνουν άνθρωποι από τα πέρατα της γης για να το θαυμάσουν από κοντά. Όπως από κοντά έχω την τύχη να το θαυμάζω και εγώ κάθε μέρα.

     Το ίδιο από κοντά, μάλλον από δίπλα και παρά την μεγάλη όχληση, θαυμάζω και το καινούργιο μας απόκτημα το Athens Metro Mall. Όπου  βλέπω να συρρέουν με θρησκευτική ευλάβεια οι νέοι γονείς με τα τέκνα τους, όπως συρρέουν τα πλήθη στην Παναγία τη Σουμελά. Σκέφτομαι μάλιστα πώς και τα δραστήρια στελέχη της επιχείρησης δεν σκέφτηκαν μέχρι τώρα να το εκμεταλλευτούν αυτό οικονομικά, τοποθετώντας από ένα μανουάλι στην κάθε είσοδο για να μπορεί να ανάβει ο κόσμος ένα κεράκι στον μεγάλο αυτό Ναό της Καταναλώσεως.