Οι πόρνες της Θεσσαλονίκης… Νο 3 – Τζαζ μουσική και τατουάζ

της Βιτάλια Ζίμμερ

 

Το δώρο των κοριτσιών με αιφνιδίασε ευχάριστα. Αφενός έμαθα κάτι και αφετέρου ήμουν αντιμέτωπη με ένα σύνολο προκλήσεων. Το μήνυμα ελήφθη. Έχω πλέον ανοιχτές υποθέσεις με τα κορίτσια. Το γεγονός ότι πουλάνε το σώμα τους δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ηθική. Αυτό το ήξερα πάντα λόγω αντικειμένου εργασίας. Κι ύστερα έρχεται αυτή η στιγμή να μου το υπενθυμίσει και να το ενισχύσει.

Έφτασε η στιγμή του λογαριασμού. Στάθηκε αδύνατο να προσφέρω το δείπνο. Η σκηνή αυτή θα διαρκέσει περίπου ένα δεκάλεπτο. Ενοχλήσαμε όλους τους πελάτες του καταστήματος. Υποχώρησα μόνο και μόνο για να μην καταστρέψουμε το δείπνο των γύρω μας. “Συνεχίζουμε με ένα ποτό, δικό μου όμως…” είπα.

Βρήκαμε ένα σχετικό ήσυχο μέρος που η μουσική δεν ήταν δυνατή για να μπορούμε να συζητάμε. Ο φωτισμός είναι όσο χαμηλός χρειάζεται και η μουσική τζαζ είναι  στη σωστή ένταση. Δημιουργούσε ατμόσφαιρα αλλά μπορούσες να ακούσεις. Το σαξόφωνο είναι πολύ χαλαρωτικό. Οι εναλλαγές μπάσου και μέσου σαξόφωνου με συνοδεία τις χοντρές πανάκριβες χορδές του κόντρα μπάσου είναι μοναδική εμπειρία. Ύστερα μπαίνει το ηλεκτρικό πιάνο. Ακούς τις γρήγορες εναλλαγές στις νότες και φαντάζεσαι κάποια γέρικα μα έμπειρα δάχτυλα να χορεύουν πάνω στα μαύρα και άσπρα πλήκτρα, διανύοντας δύο και τρεις οκτάβες σε ελάχιστο χρόνο, ενώ τα πόδια πιέζουν τα πεντάλ προσφέροντας ηχόχρωμα. Είναι αδύνατον να παίξει κάποιος τόσο καλά χωρίς να χορεύει ταυτόχρονα. Ακολουθεί η πνιχτή ηλεκτρική κιθάρα χωρίς ίχνος παραμόρφωσης ενώ η ρυθμική κιθάρα λίγο πιο πίσω στον εικονικό χώρο, δίνει την αίσθηση της ταχύτητας σε αντίθεση με τη σύνθεση που φαντάζει αργή. Τον ήχο συμπληρώνουν τα απαραίτητα τύμπανα. Δεν είναι έντονα και δεν δίνουν το ρυθμό, απλώς χρωματίζουν και αρωματίζουν τη σύνθεση. Το ταμπούρο με τη σούστα χτυπιέται με το σκουπάκι και το πιατίνι με την ειδική μπαγκέτα με την απόληξη τσόχας. Η υπέρτατη στιγμή είναι αυτής της τρομπέτας. Μόλις τρία πλήκτρα και δύο οκτάβες που επιλέγονται με τη δύναμη του φυσήματος, τρυπάει τα αυτιά και σε ξυπνάει. Τελικά η τζαζ είναι ένα σύνολο βιρτουόζων σολίστ, στο πνεύμα όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του. Η τζαζ δεν διδάσκεται σε κάποια σχολή. Γεννιέσαι με το ταλέντο και μετά αποκτάς εμπειρία.

Η συζήτηση έχει γίνει πιο φιλική. Έχει γίνει απαλοιφή παρονομαστών και μιλάμε ελεύθερα. Απαντάω σε όλες τις ερωτήσεις χωρίς φόβο και πάθος. Όλα όμως θα αλλάξουν όταν μπει η Λαμπρινή στο μπαράκι. Αυτή είναι του δρόμου. Κάτι πήγε στραβά και ήρθε να μας βρει. Είναι μία πανέμορφη κοπέλα γεμάτη τατουάζ. Δυσκολεύομαι αλλά διακρίνω τα χτυπήματα στο σώμα της. Είναι λες και έχει κάνει τα απόκοσμα τατουάζ για να τα  κρύβει. Παρατηρώ τα μεγάλα μάτια της και διακρίνω πρόβλημα. Πρέπει να το λύσω. Σταματάω να μιλάω και ακούω τη συζήτηση που έχει αλλάξει θέμα. Η Λαμπρινή έχει αρχίσει να διηγείται τα παθήματά της.Μετά από μισή ώρα θα  διακόψω άκομψα τη συζήτηση γιατί ήρθε η ώρα να φύγω. “Αύριο σε θέλω εγώ. Θα σε πληρώσω κανονικά για όλη τη βραδιά”. Αφού με κοίταξε γεμάτη απορία, είπε το ναι. “Θα έρθεις Στο ξενοδοχείο. Θα περιμένεις κάτω στη reception και θα τους πεις να με ειδοποιήσουν.” της είπα.

Έτσι κι έγινε. Το επόμενο βράδυ στις 8 ακριβώς, ήρθε στο ξενοδοχείο. Ο ευγενικός και διακριτικός υπάλληλος της reception με ειδοποίησε. Κατέβηκα στο ισόγειο και κατευθύνθηκα προς το σαλόνι. Αντικρύζω τη Λαμπρινή και μένω άναυδη. Έχω κάνει λάθος. Η Λαμπρινή εξέλαβε το ραντεβού ως επιθυμία ερωτικής συνεύρεσης και ήταν αναλόγως ντυμένη. Οι υπόλοιποι παρόντες στο Lobby του ξενοδοχείου μας κοιτούσαν περίεργα. Δίνω το κλειδί του αυτοκινήτου για να το φέρουν μπροστά στην είσοδο. Η Λαμπρινή μάταια προσπαθεί να δει το κλειδί. Προσπαθεί να καταλάβει τι αυτοκίνητο έχω. Θα περπατήσουμε μέχρι λίγο πριν την έξοδο περιμένοντας την άφιξη του αυτοκινήτου. Μόλις ο υπάλληλος έφερε το αυτοκίνητο της έκανα νεύμα να βγούμε από το κτήριο. Η Λαμπρινή έχει αρχίσει να απορεί. Το ντύσιμό μου είναι λιτό και όχι ακριβό. Δεν ταιριάζει με το αυτοκίνητο. Εγώ φοράω ένα άνετο παντελόνι και χαμηλό παπούτσι. Από πάνω ένα χοντρό μεσοφόρι χωρίς ντεκολτέ και το παλτό. Η Λαμπρινή δυσκολεύτηκε να μπει στο αυτοκίνητο και να βάλει τη ζώνη. Η στενή μίνι φούστα τη δυσκολεύει. Κλείνει την πόρτα αλλά δεν θα βάλει ζώνη. “Ζώνη παρακαλώ” της είπα. Δυσκολεύτηκε με τη ζώνη και γι αυτό τη βοήθησα λίγο. “Τώρα θα βγάλεις και τα ψιλοτάκουνα. Θα τα ξαναβάλεις όταν βγεις. Η επένδυση στο δάπεδο τα απεχθάνεται…” της είπα. Υπάκουσε, αλλά σίγουρα με πέρασε για τρελή. Φοράω τα γάντια και ξεκινάμε προς νέα Κρήνη σιγά σιγά. Θα πάμε δίπλα στη θάλασσα να φάμε ψάρι. Σταθμεύω και αφήνω τη μηχανή αναμμένη. “Πόσα θα έβγαζες απόψε;”, τη ρώτησα, ενώ έβγαλα το ένα γάντι. Μου είπε ένα ποσό και χωρίς να μπω σε διαπραγμάτευση έβγαλα ένα φάκελο, έβαλα μέσα τα χρήματα και μετά της τον έδωσα. Δεν μου αρέσει να αλλάζουν χέρια τα χρήματα αλλιώς. Χρησιμοποιώ μόνο κάρτα αλλά εδώ δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει χωρίς μετρητά. Σβήνω τη μηχανή, ξεκουμπώνω τη ζώνη, βγάζω και το δεύτερο γάντι και ανοίγω την πόρτα. Η Λαμπρινή θα κάνει το ίδιο. Θα τη βοηθήσω να σηκωθεί γιατί το αυτοκίνητο είναι χαμηλό.

Το κατάστημα είναι σχεδόν γεμάτο. Θα καθίσουμε σε ένα τραπέζι για τέσσερις. Δεν μπορώ τα μικρά τραπέζια γιατί δεν χωράνε όλα τα πιάτα, ποτέ. Ξεκινάμε με απεριτίφ ενώ η παραγγελία είναι δύο σαλάτες και ένα ψάρι ψητό μαζί με τα συνοδευτικά. Το λευκό κρασί τυλιγμένο σε άσπρη πετσέτα στην ειδική θήκη με τον πάγο, δίπλα στο τραπέζι. Η Λαμπρινή έχει αρχίσει να αισθάνεται άσχημα. “Δεν είμαι κατάλληλα ντυμένη για αυτό το χώρο. Ξέρεις εγώ νόμισα ότι…” μου είπε. “Ας αλλάξουμε θέσεις. Θα κάτσω εγώ από την έξω πλευρά. Δεν με ενοχλεί καθόλου.”, της είπα. Μετά χαλάρωσε το σώμα της αλλά όχι το μυαλό της. Η συζήτηση ήταν νευρική και αναγνωριστική. Σηκώνω το ποτήρι και λέω με χαμόγελο “Εις υγείαν”. “Στην υγειά σου” απάντησε, χωρίς να ανταποδώσει το χαμόγελο. Τσουγκρίζουμε και πίνουμε την πρώτη δόση. Αφήνω το ποτήρι κάτω και ξεκινάω με ευθύτητα. Το ύφος είναι frau.

“Λαμπρινή, ή όπως σε λένε τέλος πάντων, μάλλον έχεις αποκόλληση αμφιβληστροειδούς. Το πρόσωπό σου έχει σημάδια από χτυπήματα. Όσο makeup και να βάλεις εγώ το βλέπω”. Η συζήτηση φυσικά πήρε άλλη τροπή. Στην αρχή δεν πήγε τόσο καλά γιατί τηρούσε αμυντική στάση. Την αφήνω να πιει σχεδόν όλο το κρασί γιατί εγώ οδηγώ. Ήπια ένα ποτήρι και λίγο από το δεύτερο. Μετά από αρκετή ώρα το είπα ορθά κοφτά: “Έχω μία ιδέα. Πες μου ότι έχεις στην κατοχή σου τα  ταξιδιωτικά σου έγγραφα. Αυτό μόνο.”

 

Συνεχίζεται…