Οι πόρνες της Θεσσαλονίκης … Νο 4 – Η κούκλα

της Βιτάλια Ζίμμερ

Η Λαμπρινή δεν είχε στην κατοχή της τα απαιτούμενα έγγραφα. Ζήτησα το κινητό της. Τελικά το θέμα αυτό θα τακτοποιηθεί το πρωί. “Μέχρι το μεσημέρι θα έχουμε τα έγγραφά σου. Άλλο;” Η Λαμπρινή δεν πίστεψε ότι μερικές φορές τα θέματα λύνονται πιο εύκολα από νομίζουμε. “Θέλω και κάποια άλλα πράγματα” μου είπε. “Μόνο κειμήλια. Ρούχα και λοιπά τα ξεχνάς. Δεν κάνουμε μετακόμιση. Να δραπετεύσουμε θέλουμε…”. Η Λαμπρινή σκέφτηκε λίγο και είπε: “Δεν έχω κάτι δικό μου. Μόνο 500 ευρώ φυλαγμένα…”. “Ξέχνα τα. Κάτι δίνεις κάτι παίρνεις στη ζωή…”.

 

Πληρώσαμε και φύγαμε για το ξενοδοχείο. Κοιμήθηκε στο διπλό κρεβάτι. Εγώ έμεινα ξύπνια. Παρατηρούσα τον ύπνο της για να εντοπίσω διαταραχές και πιθανή χρήση ναρκωτικών ουσιών. Η κατάσταση βαθέως ύπνου καθυστέρησε να έρθει. Διακόπηκε πρόωρα. Ξανά ανησυχία. Μετά ξανά βαθύς ύπνος. Σημείωνα στο μπλοκάκι με το μολύβι μου, τις καταστάσεις του ύπνου κρατώντας τους χρόνους. Αυτή η ιστορία έληξε λίγο πριν το πρώτο φως της ημέρας. Διάγνωση: υπάρχει ιστορικό χρήσης ουσιών. Άλλο ένα θέμα στη λίστα. Όταν διαπίστωσα ότι θα ξυπνήσει, παρήγγειλα πρωινό για το δωμάτιο γιατί είχαμε θέματα με τα ρούχα της. Όταν ξύπνησε αντίκρισε το πρωινό. Δοκίμασε δικά μου ρούχα και ευτυχώς βρήκαμε κάτι προσωρινό. Ήταν μικρότερου αναστήματος και είχαμε δυσκολία να βρεθεί κάτι σωστό. Θα το λύσουμε κι αυτό μόλις μας φέρουν τα έγγραφα. Δεν θα τολμήσω να κοιμηθώ. Φοβάμαι ότι θα φύγει. Δηλαδή, φοβάμαι ότι θα επιστρέψει. Στις 11 ακριβώς καταφθάνουν τα έγγραφα. Όλα καλά. Καλούμε ταξί επειδή είμαστε τρεις και πάμε Τσιμισκή για ρούχα. Οι αγορές ήταν γρήγορες και αγχώδεις. Στο ταμείο έβγαλε τα χρήματα από το φάκελο που της είχα δώσει και πλήρωσε. Καλό αυτό, είπα μέσα μου. Της χαμογέλασα. Δεν αντέδρασε. Παραλίγο να ξεχάσει τα ρέστα.

 

Επόμενη στάση ο γιατρός. Πρέπει να δούμε τι θα γίνει με το μάτι της. Ανοιγοκλείνει τα βλέφαρα συνεχώς. Ο γιατρός επιβεβαιώνει το πρόβλημα το οποίο όμως δεν είναι τόσο σοβαρό. Μας απαγορεύει το αεροπλάνο για 20 ημέρες. Η ιδέα μου θα καθυστερήσει. Πρέπει όμως να φύγουμε από τη Θεσσαλονίκη. Η λύση είναι η Αθήνα. Χρειάζομαι διεθνές αεροδρόμιο. Το ίδιο απόγευμα είμαστε καθ οδόν για την Αθήνα. Θα ταξιδέψουμε με χαμηλές ταχύτητες διότι το αυτοκίνητο στις υψηλές ταχύτητες έχει κραδασμούς. Οι αόρατες στο μάτι ανωμαλίες του δρόμου γίνονται αναταράξεις σε υψηλές ταχύτητες. Η ρύθμιση στο αυτοκίνητο είναι στο Normal. Που και που, κάνουμε στάσεις για τσιγάρο. Η Λαμπρινή δυστυχώς καπνίζει. Πριν μπει στο αυτοκίνητο την υποχρεώνω να μασάει τσίχλα. Το παλτό της μπαίνει στο πίσω χώρο αποσκευών. Μπροστά είναι τα δικά μου. Θα μυρίζει τσιγάρο το αυτοκίνητο. Δεν το μπορώ…

 

Θα την κλείσω σε ένα απομονωμένο ξενοδοχείο της Αττικής, χωρίς προσβάσεις συγκοινωνίας. Φοβάμαι μην επιστρέψει. Πέρασαν σχεδόν δεκαπέντε μαρτυρικές ημέρες, παλεύοντας με την παραξενιά μου και το σύνδρομο στέρησης της Λαμπρινής. Δεν μπορώ να περιγράψω τους ατελείωτους τσακωμούς και τα κλάματα. Αρνούμαι πεισματικά να της περιγράψω πλήρως το σχέδιο. Θα αναγκαστώ να πω ότι πάμε Γερμανία. Μόνο αυτό. Την επόμενη μέρα το πρωί, την έχασα. Δεν άντεξα και με πήρε ο ύπνος. Ξύπνησα και δεν την είδα. Μόλις τρεις μέρες πριν πετάξουμε για Μόναχο. Μου πήρε δύο ώρες να σκεφτώ τι θα κάνω. Συνήθως χρειάζομαι λεπτά ή και δευτερόλεπτα. Πρώτη φορά είμαι σε αδιέξοδο εδώ και πολλά χρόνια. Ξεκινάω ασυναίσθητα να τακτοποιώ τα πράγματά μου. Ώσπου ήρθε η λύτρωση. Ακούω χτύπημα στην πόρτα. Ανοίγω. Ήταν η Λαμπρινή. Πρώτη φορά χαμογελούσε.

Συνωμότησε με υπάλληλο του ξενοδοχείου και πήγαν και αγόρασαν ένα δώρο. Η Λαμπρινή εμφανίζεται με ένα τεράστιο μπλε κουτί με μία απίστευτη φαρδιά ροζ κορδέλα. Ο φιόγκος είναι τεράστιος και περίτεχνος. Εστιάζω στα μάτια της, έτοιμη να τη μαλώσω μία ακόμα φορά. Τα μεγάλα μαύρα μάτια της είναι για πρώτη φορά υγρά και όχι άγρια. Το πρόσωπό της λάμπει. “Αυτό είναι για σένα” μου είπε. Το στόμα της έτρεμε. Ήταν κάτι ανάμεσα σε χαμόγελο και λυγμό. Ξετυλίγω με προσοχή αλλά και με θυμό τον φιόγκο. Βγάζω το χάρτινο κάλυμμα του κουτιού και ανακαλύπτω μία πανέμορφη κούκλα από πορσελάνη. Θα τη σηκώσω ψηλά σαν να γεννήθηκε εκείνη τη στιγμή. Η κούκλα είναι ντυμένη με ένα τεράστιο άσπρο φλοράλ φόρεμα με αποχρώσεις του μπλε και του πράσινου. Τα παπούτσια της ήταν απλά και συνάμα υπέροχα. Απλό δετό με μία αγκράφα στο χρώμα της πλατίνας. Τα μανίκια του φορέματος ήταν κοντά. Ο λαιμός του φορέματος ήταν ανοιχτός χωρίς μπούστο. Το κραγιόν ήταν κόκκινο σχεδόν ανεπαίσθητο. Το ίδιο και τα νύχια της. Τα μαλλιά της ήταν πορτοκαλί μπούκλες. Ούτε χτενισμένη ούτε αχτένιστη. Τα μάτια της ήταν μπλε. Βαθύ γαλάζιο. Η έκφραση του προσώπου της ήταν έκφραση αρετής. Το απλωμένο χέρι της, ταίριαζε απόλυτα με το χαμόγελό της. Πήρα στην αγκαλιά μου τη γαλήνια κούκλα και τη Λαμπρινή και θυμήθηκα τον εαυτό μου. Η frau έφυγε σαν αερικό από το δωμάτιο και έμεινε το μικρό κορίτσι….

 

Συνεχίζεται…