Μουσικές μαρτυρίες…3 – Ο Περπινιάδης, ο Σκαφίδας, ο Στελάρας και ο Zeki Muren

Αφιερωμένο στην Τζένη τη λουλουδού.

❀❀❀

του Χρήστου Πιπίνη

 

Αρχές της δεκαετίας του ’90 η γνωστή προδρομική παρέα των σημερινών imaginistes βρισκόταν, όπως συνήθιζε στο κυνήγι του αυθεντικού, του γνήσιου, του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού!

Το οικογενειακό κέντρο διασκεδάσεως ΚΑΣΤΕΛΛΟ στην οδό Καυτατζόγλου στα Πατήσια αποτέλεσε για ένα μεγάλο διάστημα το κατάλυμα που πρόσφερε ποιότητα, φιλοξενία και απίστευτα μουσικά ταξίδια στους ξενύχτηδες φίλους.

Το μαγαζί απευθυνόταν κυρίως σε συλλόγους χωριών που είχαν μεν έδρα την Αθήνα που έφεραν όμως τις ονομασίες των χωριών απ΄όπου κατάγονταν. “Σύλλογος των απανταχού Ψαρέων Λακωνίας”, “Σύλλογος των εν Αθήννησι Ξηρομεριτών” και αμέτρητων άλλων που σε κάθε ευκαιρία έκαναν τις εκδηλώσεις τους και τις συνεστιάσεις τους  είτε κόβοντας πρωτοχρονιάτικες πίτες, είτε οργανώνοντας Αποκριάτικους χορούς, σε τέτοια μαγαζιά.

Το Καστέλλο αποτελούσε την περίοδο εκείνη μαζί με τ’ «Αγρίμια», τα κορυφαία μουσικομάγαζα. Το είδος της μουσικής που κυριαρχούσε ήταν αυτό που πολύ πετυχημένα ονομάζουμε “λαϊκοδημοτικό”. Στο Καστέλο, κυρίαρχοι εκφραστές ήταν ο μεγάλος Βαγγέλης Περπινιάδης με έμφαση στο λαϊκό τραγούδι και ο επίσης μεγάλος, κορυφαίος του Δημοτικού τραγουδιού, ο Κώστας Σκαφίδας.

 

Κολλητοί, συνεχιστές της βυζαντινής παράδοσης,  αγαπημένοι  φίλοι, χωρίς να λείπουν βέβαια τα εκατέρωθεν πειράγματα και οι μεταξύ τους μικροανταγωνισμοί, όπως συνηθίζεται στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Στο κλαρίνο  ένας βιρτουόζος του είδους, ο Παναγιώτης Πλαστήρας, από το Αγγελόκαστρο Αγρινίου.

 

Όλα ήταν μαγικά σ’ αυτό το μαγαζί. Φιλική ατμόσφαιρα, καταπληκτική εξυπηρέτηση από τους σερβιτόρους και κυρίως από τον Θανάση που δούλευε παράλληλα στην πολύ ωραία ταβέρνα Λεύκες στην Λουμπάρδα και φυσικά τη γλυκύτατη Τζένη, μοναδική  λουλουδού του μαγαζιού.

 

Μια νύχτα, επισκεφθήκαμε το μαγαζί σε μεγάλα κέφια, μετά από κρασοκατάνυξη  που προηγήθηκε του Καστέλλο, προκειμένου να εμπεδώσουμε τις γνώσεις μας στην τεχνική των αμανέδων που κυριαρχούσαν στις εισαγωγές των τραγουδιών από τους δύο μύστες του είδους, Περπινιάδη και Σκαφίδα.

 

Ως γνωστόν ο μανές η αμανές απαιτεί εξαιρετική τεχνική, ιδιαίτερες φωνητικές δυνατότητες και μεγάλη συναισθηματική έκφραση. Οι δύο τραγουδιστές ήσαν  μεγάλοι εκτελεστές του είδους.

 

Πρέπει να σημειώσουμε ότι η παρουσία μας, τους έβαζε στην πρίζα γιατί και οι δύο ήθελαν να μας αποδείξουν ότι ο ένας είναι καλύτερος του άλλου με αποτέλεσμα να κάνουν κυριολεκτικά, θαύματα. Δεν παραλείπαμε φυσικά να τονίζουμε, κυρίως στον Σκαφίδα, ότι ο Περπινιάδης ήταν ελαφρά καλύτερος του και καλά θα έκανε όταν ξανανέβαινε στην πίστα να αποδείξει το αντίθετο και τον ξεπεράσει, προς όφελος και τέρψιν φυσικά ημών των θαμώνων που παρακολουθούσαμε εκστασιασμένοι αυτόν τον συναγωνισμό  (γεροντοκόντρες τον έλεγε ο Σκαφίδας).

 

Απολογούμενος και αποδεχόμενος εν μέρει την ελαφρά ανωτερότητα του Περπινιάδη, ο Σκαφίδας μας έλεγε ότι οι λαϊκοί τραγουδιστές, όπως ο Βαγγέλης, κρατούσαν τα λαρύγγια τους σε καλύτερη κατάσταση επειδή δεν ήταν τόσο ταλαιπωρημένα από τα πανηγύρια που αναγκαζόντουσαν να πηγαίνουν οι δημοτικοί τραγουδιστές, όπως αυτός, που κράταγαν πολλές φορές, ατέλειωτα  μερόνυχτα.

 

Εκείνο το βράδυ, μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, κουβέντα στην κουβέντα φθάσαμε να συζητάμε μέχρι το πρωί για μεγάλες φωνές, όπως αυτή του περίφημου Τούρκου τραγουδιστή Zeki Muren.

 

Μας διηγήθηκε λοιπόν ο Σκαφίδας, ότι όταν επεσκέφθηκαν την Πόλη τέλη της δεκαετίας του 50 μ’ ένα μουσικό σχήμα όπου πρώτος ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης, ήρθε να τον ακούσει ο Ζeki Muren. Σημειωτέον ότι ο Καζαντζίδης λάτρευε τον Muren, ήταν δε ο ίδιος ο Στελάρας ιδιαίτερα δημοφιλής στην Τουρκία και είχε μάλιστα κάνει δίσκους με τραγούδια που έλεγε στα τούρκικα.

 

Στο τέλος της βραδιάς, σύμφωνα με τον Σκαφίδα, ο Ζeki Muren επισκέφθηκε στα καμαρίνια τον Καζαντζίδη όπου τον προσκύνησε πέφτοντας στα γόνατά του και φίλησε τα χέρια και  τα πόδια του μεγαλύτερου Έλληνα τραγουδιστή, αποδεχόμενος με αυτόν τον τρόπο την πρωτοκαθεδρία του Στέλιου.

 

Μετά από αυτή τη διήγηση αποχωρήσαμε από το ναό Καστέλλο εντυπωσιασμένοι καθώς η παραπάνω αφήγηση ήταν ιδιαίτερα περιγραφική στις λεπτομέρειες της και φυσικά ενίσχυσε και σε μας την πεποίθηση περί της παγκοσμιότητας και ανωτερότητας της φωνής του Στελάρα.