Στην Αριστοτέλους που γερνάς

της Βιτάλια Ζίμμερ

 

Σάββατο κι απόβραδο και ασετυλίνη
στην Αριστοτέλους που γερνάς
έβγαζα απ’ τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι
σου ‘ριχνα στα μάτια να πονάς

Το πιο όμορφο χειμωνιάτικο τραγούδι για την Αριστοτέλους. Όχι όμως της Θεσσαλονίκης όπως νόμιζα κι εγώ. Αλλά κάποιας άλλης πόλης, κωμόπολης. Θα βρεθώ τυχαία ένα χειμώνα στο σπίτι του συνθέτη Γιάννη Σπανού.

Ήταν ο πιο ευγενικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Τότε ήμουν μικρή, λίγο μετά τα 20. Είχα την έπαρση του πτυχίου και των σπουδών και κατάλαβα πολλά μέσα σε ένα βράδυ. Με φώναζε “κόρη μου”, λες και είχε εντοπίσει την απώλεια του πατέρα μου στα δώδεκά μου. 

“Κύριε Γιάννη” …. “Κύριε Γιάννη”… δεν μπόρεσα ποτέ να τον πω Γιάννη. Πέρα από την καταξίωση για τις μελωδίες του που σημάδεψαν το λεγόμενο “Νέο Κύμα”, υπήρχε ένας χαρακτήρας ισορροπημένος, ευγενικός, άκακος, σοφός και ταπεινός.

Απόλαυσα από τα χέρια του, δείπνο, γλυκά του κουταλιού και φυσικά πιάνο. Και όταν ο κύριος Γιάννης έκατσε στο πιάνο, δεν έπαιξε φυσικά μόνο δικά του τραγούδια. Κάθε άλλο. Έπαιξε ότι ταίριαζε στη στιγμή. Έπαιξε για τους φίλους του και τους καλεσμένους του. Αυτό είναι δείγμα γραφής μεγάλου ανδρός.

Εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ, δεν υπήρχε ψευτοκουλτούρα. Κάναμε ότι θέλαμε. Φεύγοντας, τον ευχαρίστησα για το δείπνο και για τη βραδιά. Ο κλασικός κάτοικος του Κιάτου με “φίλεψε” μία τσάντα μανταρίνια από το κτήμα του. Βγαίνοντας στο δρόμο βλέπω την ταμπέλα με την οδό του σπιτιού του.

“Οδός Αριστοτέλους”.

“