Θεσσαλονίκη, η πόλη του έρωτα (7)

της Βιτάλια Ζίμμερ

 

Σημαντικές υποχρεώσεις και καλοί τρόποι

 

Δεν φοράω ρολόι. Κάπου έχω ένα ρολόι τσέπης, του πατέρα μου. Με αυτό ταξιδεύω. Από τον πατέρα μου έχω πολλά κειμήλια και λίγες αναμνήσεις. Έφυγε νωρίς δυστυχώς. Μόλις δυο χρόνια στην Αμερική και πάει. Τέλος. Μια μέρα έφυγε και δεν ξαναγύρισε ποτέ. Είχε αφήσει το δαχτυλίδι του στο δωμάτιό μου λες και το ήξερε. Είναι ένα πολύ ωραίο αντρικό δαχτυλίδι από πλατίνα. Στο πάνω μέρος έχει βαθύ μπλε σμάλτο και χαραγμένο τον κανόνα και τον διαβήτη. Ελευθεροτέκτονας ο μπαμπάς. Το κράτησα. Το φοράω στον αντίχειρα στα επίσημα. Σήμερα θα το φορέσω.

Πρέπει να τηλεφωνήσω στη μαμά. Εκείνη ταξίδευε για Μόναχο. Θα κάτσει λίγες ημέρες εκεί και μετά θα έρθει Θεσσαλονίκη. Θα επισκεφθούμε τη Βάσω και την κυρία Γεωργία. Έχουν έρθει και τα θετά αδέρφια του πατέρα μου. Έχουν πάρει σύνταξη από τη Γερμανία και μένουν μόνιμα στο Κιλκίς. Ο παππούς και η γιαγιά δεν ζουν εδώ και λίγα χρόνια. Μετά θα πάμε στην Αθήνα. Εκεί έχουμε μία καλή συνάντηση. Γι αυτή τη συνάντηση ζούμε εγώ και η μαμά. Προς το παρόν θα ασχοληθώ με τα χθεσινά. Δεν θα αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη. Αλλα πριν κάνω το οτιδήποτε πρέπει να πάω στον τάφο του παππού και της γιαγιάς. Είναι σίγουρα φροντισμένος αλλά είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε όλοι. Πρέπει να τιμούμε τους νεκρούς μας. Φοράω ένα σκούρο τζιν παντελόνι και μία μαύρη μπλούζα. Η ώρα είναι δύο το μεσημέρι. Θα πιω ένα εσπρέσο στην πλατεία Αριστοτέλους όρθια και στη συνέχεια θα πάρω ένα ταξί και θα πάω. 

Σε μισή ώρα ήμουν στο νεκροταφείο. Έβγαλα το χαρτάκι με τις οδηγίες και τελικά με σχετική ευκολία βρήκα τον οικογενειακό τάφο τους. Με ένα χαρτομάντιλο καθάρισα λίγο το ήδη καθαρό μάρμαρο. Μετά άλλαξα τα λουλούδια. Φεύγοντας βλέπω τον περιπλανώμενο παπά. Ένα τρισάγιο κατά παραγγελία. Ανοησίες, αλλά έτσι κάνουν όλοι, έτσι θα κάνω κι εγώ. Δεν είναι για μένα. Είναι για τους άλλους. Δίνω πέντε χιλιάδες δραχμές για τρία λεπτά ακατανόητων λέξεων. Θα τους τιμήσω. Θα κάνω το σταυρό μου έστω ως καθολική, σε ορθόδοξο νεκροταφείο. Ο παπάς δεν πτοείται. Πέντε χιλιάρικα ήταν αυτά. Επιστροφή στην Τσιμισκή. Πάω στην εταιρεία του Κωνσταντίνου. Δεν μπορεί, θα πεινάει…

Περπατώ διστακτικά να βρω το γραφείο του. Δεν ξέρω καν που είναι. Θα πάω στη Μαρία. Είναι πιο εύκολο για μένα. Εν τω μεταξύ όλοι με ξέρουν σαν συνοδό του Κωνσταντίνου. Αυτό είναι θέμα. Βρίσκω τη Μαρία να μιλάει στο τηλέφωνο. Μου κάνει νεύμα να καθίσω. Κάθομαι. Έρχεται με φιλάει στο κεφάλι. Αυτά μου κάνουν και με κάνουν ότι θέλουν. Γράφει σε χαρτάκι “Καφέ;”  Της κάνω νεύμα αρνητικό. Ο Μαρία έχει ξεκινήσει να προσπαθεί να τερματίσει τη συνδιάλεξη. Μετά από δύο λεπτά, θα τα καταφέρει. “Καλώς το κορίτσι μου! Τι κάνεις; Ξεκουράστηκες;” … “Είμαι καλά. Ξεκουράστηκα όσο μπορούσα. Έχω και κάποιες υποχρεώσεις.” … “Να φωνάξω τον Κωνσταντίνο; Περίμενε. Πάμε στο γραφείο του.”   Κατευθείαν η Μαρία στον αδερφούλη της. Είναι καλός και ζεστός άνθρωπος. Θα προχωρήσουμε στην άλλη πλευρά του κτιρίου. Ο Κωνσταντίνος είναι σε ένα κλειστό γραφείο. Ο Γενικός Διευθυντής Β. Ελλάδας απουσιάζει και του έχει παραχωρήσει το γραφείο του για να έχει ησυχία. Ο Κωνσταντίνος όμως λείπει. “Πού έχει πάει πάλι; Αυτό το παιδί είναι παντού και πουθενά… “ Μετά από λίγα δευτερόλεπτα μπαίνει μέσα με ένα πάκο εκτυπώσεις. Αυτές στο άσπρο πράσινο μηχανογραφικό χαρτί. Περπατάει και διαβάζει. Μόλις μπήκε μέσα μας είδε ξαφνικά. Σάστισε. Δεν το περίμενε σίγουρα. “Βιτάλια!” είπε με έκπληξη. Πέταξε τις εκτυπώσεις στο γραφείο. Έπιασε τα χέρια μου και μου είπε “Τι ευχάριστη έκπληξη! Κάθισε!” Η Μαρία φεύγει σαν γάτα. Ούτε που μίλησε. Το γραφείο είναι τεράστιο. Έχει μία πολυθρόνα διευθυντή δερμάτινη. Μπροστά από το γραφείο είναι ένα τραπεζάκι που έχει ένα βάζο με λουλούδια και δύο καθίσματα συνεργασίας. Δεν θα κάτσει στην πολυθρόνα. Αντιθέτως θα κάτσουμε στα καθίσματα συνεργασίας και οι δύο. Μου άρεσε αυτή η κίνηση. Δεν κάθισε στην καρέκλα του ισχυρού. Είμαστε επί ίσοις όροις. Αυτός ο άνθρωπος έχει εξαιρετικούς τρόπους. Θα παραγγείλει καφέ. “Παραγγέλνω καφέ. Δύο εσπρέσο. Μετά αν θες, θα πάμε για φαγητό. Έχει φάει;” 

Συνεχίζεται…