Θεσσαλονίκη η πόλη του έρωτα(15) – Αγνώστου πατρός (1)

της Βιτάλια Ζίμμερ

 

Ακρόπολις

 

Το σκηνικό μεταφέρεται στην Αθήνα. Η παραμονή στη Θεσσαλονίκη είναι στιγμές προσωπικές. Με τον Κωνσταντίνο, με την Αντρέα και φυσικά τη Σάρα. Περάσαμε ατελείωτες ώρες συντροφιάς όλοι μαζί. Ήταν ξεχωριστές οικογενειακές στιγμές. Θα ακολουθήσω τον μοναχικό Κωνσταντίνο στο σπίτι του, στην Αθήνα, στο Χαλάνδρι. Η Αντρέα και η Σάρα θα έρθουν στην Αθήνα. Τα πρωινά ο Κωνσταντίνος είναι στην εργασία του. Όλα τα πρωινά θα τα περάσω με τη Σάρα.

Πρώτη επίσκεψη στην Ακρόπολη. Αυτός ο τόπος έχει μία περίεργη δυναμική. Είναι λες και οι αρχαίοι Έλληνες ζουν ταυτόχρονα με μας, την ίδια στιγμή δηλαδή, αλλά σε μία άλλη χρονική διάσταση. Αισθάνεσαι την παρουσία τους. Βλέπεις το Ναό, αυτό το τέλειο κατασκεύασμα που ενσωματώνει την παραμόρφωση στην κατασκευή, για να φαίνεται σωστό από μακριά. Πώς το έκαναν; Είναι λες και ήξεραν ότι οι φωτογραφικές μηχανές του μέλλοντος αλλοιώνουν τη γεωμετρία. Ο καθένας βγάζει μία φωτογραφία το Ναό και αυτή βγαίνει σωστή. Η ιστορία που συνοδεύει τον τόπο είναι πραγματικά το λίκνο της Δημοκρατίας, των επιστημών και των τεχνών. Υποκλίνομαι συγκινημένη. Η χρήση του βράχου για κάτι άλλο θα ήταν σπατάλη. Περπατάμε από τα μονοπάτια και τα σκαλιά μέχρι τους Διόσκουρους. Προορισμός είναι οι Αέρηδες της Ρωμαϊκής εποχής. Η σκιά του πράσινου μας διατάζει να σταματήσουμε για μία πορτοκαλάδα. Όχι για καφέ, για μία πορτοκαλάδα. Ο τόπος αναβλύζει θετική ενέργεια. Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις χαρούμενα πρόσωπα. Είναι φοβερό! Το σημείο διώχνει την κατήφεια. Κάτι συμβαίνει, δεν ξέρω τι συμβαίνει, αλλά μου αρέσει. Αυτό είναι… Βρήκα το κατάλληλο σημείο να διαβάσω την ψυχή της αδερφής μου, της Σάρας.

Της πιάνω το χέρι με στοργή και την κοιτάζω στα μάτια. “Σάρα… ζήτα μου ότι θες” … “Θέλω πολλά αλλά εσύ δεν έχεις χρόνο για τέτοια” … “Ζήτα μου ότι θες” … “Θέλω να βρω τον πατέρα μου. Έστω μία φορά. Μας βάζει χρήματα και δεν αφήνει ίχνη. Μετά θέλω να ρθω μαζί σου.” … “Θα τον βρούμε το πατέρα σου. Θα μας πάρει χρόνο. Είναι όμως δύσκολο να έρθεις μαζί μου. Πρέπει να τελειώσεις το σχολείο και μετά να σπουδάσεις. Τις σπουδές σου θα τις αναλάβει η Αντρέα. Όμως το σχολείο είναι δική σου υποχρέωση. Χωρίς αυτό δεν συζητώ τίποτα άλλο.” …. “Οι σπουδές αργούν. Θέλω να πάω στο Ισραήλ μόλις τελειώσω το σχολείο, να υπηρετήσω στο στρατό. Όπως εσύ.” … “Αυτό να το ξεχάσεις… Εγώ πήγα για άλλους λόγους. Δεν πέρασα και πολύ καλά στην έρημο αν θες να ξέρεις.” … “Εγώ θα πάω. Σπουδές μετά το στρατό.” … “Δεν επιμένω. Θα σε περιμένουμε η Αντρέα κι εγώ. Πρέπει να κλείσεις τα 18 πριν γίνει οτιδήποτε”.

Στην πορεία θα αποδειχθεί ότι η ανοχή μου για τη θητεία της στο Ισραήλ ήταν λάθος. Μας κατέστρεψε αυτή η ιστορία και συνάμα μας έδεσε για πάντα.

 

Ξεκινάμε. Ψάχνουμε τον Ι. Λαμπρόπουλο από την Πάτρα. Καθόλου εύκολο. Δεν ξέρουμε καν εάν είναι αυτό το όνομά του…

Συνεχίζεται…