Στο δρόμο για το θερινό ηλιοστάσιο

του Μιχάλη Δήμα

 

Στην παρέα της Σουρικάτας

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2020. Μεγάλες οι μέρες από τα τέλη του Μάη και μετά και γίνονται ακόμα μεγαλύτερες και αργόσυρτες, όταν στην πράξη έχουν καταργηθεί τα μαθήματα και πας σχολείο για να συμπληρώσεις το απουσιολόγιο. Βαριά δουλειά…

Μα συ σήμερα ξύπνησες μ’ ένα κεφάλι ασήκωτο απ’ τα κατάλοιπα της χθεσινής αλκοολούχου εξόδου και η συμπλήρωση του απουσιολογίου σου φάνηκε βουνό. Ευτυχώς που είχες να κάνεις μόνο αυτό γιατί αλλιώς θα κοιμόσουνα στην τάξη.

Επιτέλους τελειώνει αυτή η κοροϊδία και αύριο λήγουν τα μαθήματα και επίσημα. Ξέρεις ότι θα συνέρθεις αργά το απόγευμα, αλλά άξιζε τον κόπο η κραιπάλη. Ήπιες και γέλασες πολύ. Το οινόπνευμα βοήθησε το πνεύμα να ξυπνήσει.

Άλματα η σκέψη έκανε και οι ομοτράπεζοι τα χάσανε μαζί σου. Δε σε είχαν έτσι ξαναδεί ούτε και ξανακούσει να αγορεύεις. Κι όλο σε προκαλούσανε να δουν ως που θα φτάσεις.

Μα σήμερα που σε είδανε σε επίπεδο νιρβάνας άρχισαν τα πειράγματα. Πάμε να συνεχίσουμε, να δεις που θα συνέρθεις…

Και οι μέρες θα συνεχίσουν να μεγαλώνουν αμείλικτα μέχρι το θερινό ηλιοστάσιο. Μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα, που λέει ο λαός.

Να περπατάς καταμεσήμερο και η σκιά σου νάνος. Να περιμένεις τη νυχτιά και κείνη να μην έρχεται να σε παρηγορήσει μαζί με την παρέα σου σε κάποια γειτονιά…