Αγνώστου Πατρός (7)

της Βιτάλια Ζίμμερ

 

Όλα λάθος.

 

Τα πανηγύρια είναι χαρά, είναι εκτόνωση. Είναι ευκαιρία να αγαπήσεις το κόσμο. Χορεύεις και διασκεδάζεις με αγνώστους. Για μία αντικοινωνική γυναίκα είναι ένα τεράστιο βήμα. Μικρή απλά κοίταζα και δεν μιλούσα. Τώρα, είναι διαφορετικά. Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ταίρι, είναι και γιατρός μου. Θα μείνω στην Ελλάδα. Αμερική τέλος. Θα τακτοποιήσω όλες τις υποθέσεις μου εκεί και θα επιστρέψω. Η μαμά θέλει να φύγει κι αυτή. Θα πάει στο σπίτι της στο Μόναχο.

 

Η επιστροφή στη βίλα ήταν αργή βασανιστική. Θέλω να παω στο κρεβάτι. Στο κρεβάτι του έρωτα. Η νύχτα αυτή πρέπει να συνεχιστεί. Η Σάρα καταλαβαίνει. Η Αντρέα, αυτό το τέρας εξυπνάδας, θα μου κάνει ένα δώρο. Θα μου πει στο αυτί “Δεν είστε αδερφές από αίμα…αλλά εγώ τη θεωρώ κόρη μου. Στα 18 της θα μάθει τα πάντα.” … “Ξέρω ποιος στέλνει τα χρήματα” της είπα… “Εσύ τα στέλνεις…”. Χαμογέλασε, με φίλησε στο μέτωπο και το πρόσωπό της ήταν λαμπερό σαν το Αυγουστιάτικο φεγγάρι. Η νύχτα είναι μαγική. Είμαστε χαρούμενοι και οι τέσσερις.

 

Την άλλη μέρα το πρωί να μείνουμε στην πισίνα. Είμαστε σε μία περίεργη κατάσταση μετά το χθεσινό γλέντι. Ανακοινώνω στη Σάρα και στον Κωνσταντίνο ότι δεν είμαστε αδερφές από αίμα. Ανακοινώνω ότι θα μείνω στην Αθήνα. Είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Οι διακοπές θα συνεχιστούν. Η Αντρέα, η Σάρα και η μαμά της θα συνεχίσουν τρεις τους. Ο Κωνσταντίνος και εγώ έχουμε άλλες δύο εβδομάδες. Θα χαθούμε στην Πάρο και στην Κω. Από τότε κάθε χρόνο θα πάω απαραίτητα στην Πάρο. Ότι και να γίνει.

 

Δεκέμβριος

Επιτέλους, το πτυχίο μου. Το έχω στα χέρια μου. Θα κάνω την ειδικότητα στην Αθήνα. Εργασία έχει βρεθεί επίσης. Πρέπει να γίνω μία γιατρός όπως η Αντρέα. Η Αντρέα ήταν παιδίατρος. Δεν πήρε ποτέ χρήματα ως γιατρός. Θέλει να κάνω το ίδιο. Η Αντρέα είναι της εκκλησίας, είναι της κοινωνικής προσφοράς. Θα προσπαθήσω να της μοιάσω. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο.

 

Μετά από λίγα χρόνια….

Η Σάρα γίνεται 18. Με τον Κωνσταντίνο έχω σχεδόν χωρίσει. Παραμένει ακόμα και σήμερα ο μοναδικός άντρας που αγαπώ και ακόμα φοράω τη βέρα μας. Στάθηκε αδύνατο να υπάρξουν άλλοι. Μία ελαφρώς αυτιστική, δυσκολεύεται πολύ. Το κενό καλύπτουν επάξια οι γυναίκες. Πάντα μου άρεσαν, πάντα τους άρεσα. Θα συναντηθούμε όμως ξανά μαζί με τη Σάρα, τη μαμά της και την Αντρέα. Θα γίνει η ανακοίνωση. Θα κλείσει ένας κύκλος.  Το λόγο θα πάρει η μαμά της.

“Σάρα, είσαι αγνώστου πατρός. Ότι  λένε τα έγγραφα. Δεν μπόρεσα να βρω τον πατέρα σου. Ήμουν μια πόρνη και νόμισα ότι βρήκα τον έρωτα. Πέντε συναντήσεις ερωτικές και τέλος. Εξαφανίστηκε. Μετά διαπίστωσα ότι ήμουν έγκυος. Σε κράτησα και δεν μετάνιωσα ποτέ. Πατέρα δεν θα συναντήσεις ποτέ…..” Η Σάρα κλαίει, ουρλιάζει από θυμό. “Μα τα λεφτά; Δεν μπορεί… Αυτός ο άνθρωπος υπάρχει και μας βοήθησε. Τουλάχιστον να του πω δύο ευχαριστώ. Ένα που με γέννησε και ένα που μας βοήθησε. Και μετά να τον βρίσω επειδή δεν ήταν δίπλα μας. “Αν θες να πεις ευχαριστώ για τα λεφτά, να το πεις στην Αντρέα. Δικά της είναι” … “Φεύγω για Ισραήλ. Θα κάνω τη θητεία μου. Θέλω να μείνω μόνη μου δυο χρόνια. Σπουδές μετά” … Το λόγο πήρα εγώ. “Αφήστε την. Θα πηγαίνω να τη βλέπω μια φορά το μήνα…” … Ο Κωνσταντίνος διαφωνεί. Είχε δίκιο. Δεν μπόρεσα να τηρήσω την υπόσχεση. Με φίλησε στο στόμα όπως τότε, στη Θεσσαλονίκη, στη μέση του δρόμου. Αυτή η συνάντηση δημιούργησε πολλές νέες εκκρεμότητες… Είναι όλα λάθος. Όλα….

Τέλος