Για τις ρετσίνες του βασιλιά

του Μιχάλη Δήμα

 

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2020. Είναι μερικά βιβλία που ενώ τα έχεις διαβάσει μια φορά, σύντομα σου γεννιέται η επιθυμία να τα ξαναδιαβάσεις. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και οι ρετσίνες του βασιλιά του Ισίδωρου Ζουργού. Δεν είμαι κριτικός βιβλίου, αλλά όταν ένα μου αρέσει, νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ τις εντυπώσεις μου. Άλλωστε το έχω ξανακάνει. Πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι φαν του Ζουργού. Το συγκεκριμένο όμως βιβλίο δεν είναι απλώς ένα από τα καλύτερά του, αλλά ένα από τα καλύτερα γενικώς που έχω διαβάσει εδώ και καιρό.

   Ένας καλοστεκούμενος, αυτοδημιούργητος, πετυχημένος οικονομικά, ηλικιωμένος που έρχεται από τον παλιό κόσμο. Τρεις θυγατέρες εξακτινισμένες στην Ευρώπη που έρχονται από τον καινούριο κόσμο. Σχέσεις συγκρουσιακές. Ένα χωριό, ένας πύργος που κρύβει πολλά μυστικά έως και αδιανόητα.  Πολύ κρασί, γέλιο, χοντρές φάρσες, πολιτισμός του χώματος που λέει και ο συγγραφέας. Από το βασιλιά Ληρ του Σαίξπηρ στο Γαργαντούα του Ραμπελαί και τούμπαλιν. Όλα τα σύμβολα του βασιλιά θρόνος, στέμμα και σκήπτρο ακυρώνονται από τις πολλές ρετσίνες και την αποκάλυψη αποτρόπαιων μυστικών. Στο τέλος ο βασιλιάς είναι γυμνός. Ζήτω ο βασιλιάς με τις ρετσίνες του…