Δερμάτινος καναπές

της Βιτάλια Ζίμμερ

 

Δεν μπορώ να πω πόσες φορές έχω αγοράσει καναπέδες, γιατί ντρέπομαι. Στο κατάστημα είναι μια χαρά, στο σπίτι όχι. Άργησα αλλά το κατάλαβα. Ο καναπές μου έχει διαλυθεί. Έχω κάνει λάθος επιλογές για διάφορα πρακτικά θέματα. Κάθε φορά που αγοράζεις έναν, αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις κάνει ένα νέο λάθος. Στους πέντε-έξι καναπέδες καταλαβαίνεις τι πρέπει να αγοράσεις.

 

Μπήκα σε ένα κατάστημα και ζήτησα δερμάτινους καναπέδες. Μου έδειξαν. Είδα καλούς καναπέδες αλλά προσποιήθηκα ότι θέλω να δω κάτι καινούριο. Σε ένα μήνα έρχεται η καινούργια σειρά. Ωραία. Μετά από 15 ημέρες ενοχλώ ξανά. Πήγαινα σχεδόν κάθε μέρα και ρωτούσα. Γι αυτούς είμαι τρελή. Τελικά θα έρθουν αύριο. Τι ώρα; Θα είμαι εκεί.

 

Τους ξεφορτώνουν. Τους τοποθετούν στο κατάστημα. Κάθομαι. Ωραία, τους αγοράζω. Τα καλύτερα κομμάτια είναι των εκθέσεων. Αυτά που έρχονται σπίτι είναι άλλα. Ζητάνε παραγγελία. Όχι, θέλω αυτούς εδώ. Μετρητά τώρα. Πες στο φορτηγό να μην φύγει. Μα…. Δεν δέχομαι κουβέντα. Βγάζω τα χαρτονομίσματα. Δεν είναι των 500, αλλά των 50 για να είναι μεγαλύτερη η δεσμίδα. Δέλεαρ για τον πωλητή. Τα μετράω στον αέρα, όπως όταν δίνουν οι Εβραίοι. Γιατί όταν παίρνουν χρήματα τα μετράνε αλλιώς, στο τραπέζι. Αν είναι κατά λάθος περισσότερα, δεν θα το δει ο άλλος.

 

Ακόμα υπάρχει, χωρίς σημάδια κόπωσης. Σαν καινούργιος