Η μοναξιά του Αυγουστιάτικου άστεως

της Βιτάλια Ζίμμερ

 

Το δοκίμασα μία χρονιά. Τότε που αρρώστησα. Το Ιούλιο πήγα λίγες μέρες διακοπές και τον Αύγουστο έμεινα στην πόλη. Τον Σεπτέμβριο ξανά διακοπές, στην Τσαγκαράδα. Μέχρι τις 10 Αυγούστου ήταν όλα σχεδόν φυσιολογικά, εκτός από την συγκοινωνία. Ευτυχώς υπάρχει αυτοκίνητο. Τα καταστήματα λειτουργούν και οι οικογενειακές επιχειρήσεις απλά είναι ανοικτές. Στις 14 Αυγούστου θα κλείσουν για τουλάχιστον μία εβδομάδα.

 

Νέα και άπειρη θα υποστώ τις συνέπειες της ύπαρξής μου σε γνωστό Νοσοκομείο της Αθήνας. Τελικά ο φόρτος εργασίας είναι μεγαλύτερος. Όσο οι άνθρωποι δεν προσέχουν, τόσο περισσότερο φόρτο έχω. Βαρέθηκα να βλέπω ξεβράκωτη τη μισή Αθήνα. Άντρες και γυναίκες σε μία πάλη ενστίκτων. Πυρ κατά βούληση με τα γεννητικά τους όργανα. Αν χρησιμοποιούσαν προφυλακτικό, τότε θα είχα μία ήρεμη βάρδια.

 

Τα μεσημέρια η άσφαλτος γίνεται εύκαμπτη. Περπατάς από το Νοσοκομείο στο αυτοκίνητο και αισθάνεσαι την θερμοκρασία. Γνωρίζεις ότι κάποιοι βρίσκονται στις παραλίες και εσύ περπατάς ανάμεσα στο μπετόν που ανακλά τη θερμότητα με καλό συντελεστή απόδοσης. Πατάς το κουμπί του κλειδιού του αυτοκίνητου και ακούς τις ηλεκτρομαγνητικές κλειδαριές. Το κρατάς πατημένο λίγα δευτερόλεπτα και κατεβαίνουν τα παράθυρα. Περιμένεις δύο λεπτά. Το δερμάτινο τιμόνι είναι αδύνατον να το ακουμπήσεις. Κάθεσαι στο δερμάτινο κάθισμα με κίνδυνο εγκαύματος. Εκκινείς τον κινητήρα και βάζεις τον κλιματισμό. Βγαίνεις έξω από το αυτοκίνητο για 2-3 λεπτά. Ξαναμπαίνεις στην καμπίνα. Οι συνθήκες είναι λίγο καλύτερες.

 

Ξεκινάς να οδηγείς. Όλοι νομίζουν ότι είναι μόνοι τους στην πόλη. Ο δικυκλιστής παραβιάζει το κόκκινο. Έχω πράσινο και είμαι επιφυλακτική. Τελικά είχα δίκιο. Ένας νεκρός λιγότερος σήμερα. Το ραδιόφωνο παίζει επαναλήψεις. Η συντροφιά των παραγωγών είναι απούσα.

 

Φτάνω στο σπίτι. Το σπίτι βράζει και ανάβω το air-condition. Ξεκινάω να μαγειρέψω. Άκυρο. Θα φάω μία σαλάτα και θα κοιμηθώ. Πάω στο υπνοδωμάτιο. Ανάβω ένα ακόμα air-condition. Μπαίνω στο μπάνιο. Το νερό είναι καυτό. Σταδιακά θα το ρυθμίσω στο εντελώς κρύο. Βγαίνω από το μπάνιο. Σκουπίζομαι με την πετσέτα πρόχειρα. Χρειάζομαι λίγο νερό επάνω μου. Πάω κατευθείαν στο κρεββάτι χωρίς κανένα ρούχο. Το air-condition είναι στο maximum. Τυλίγομαι με το σεντόνι. Σε 5 λεπτά σταματάω να το ανέχομαι. Ιδρώνω. Τελικά έρχεται ο πολυπόθητος ύπνος.

 

Ξυπνάω και είναι ακόμα μέρα. Ξανά στο μπάνιο. Το κρύο νερό είναι το φάρμακο. Στην αρχή δεν είναι επιθυμητό αλλά μετά είναι ηδονή. Βγαίνω από το μπάνιο. Ξανά πετσέτα. Ούτε σκέψη να φορέσω ρούχο. Τα air-condition στο υπνοδωμάτιο και το σαλόνι λειτουργούν στη μέγιστη ρύθμιση. Τηλεφωνώ. Κανείς δεν απαντά.

 

Το τηλέφωνο επιτέλους χτυπά. Είναι η πρώην του πρώην. Την αγαπώ και μ’ αγαπά. Είχε την ίδια χαζή ιδέα. Επιτέλους ένας άνθρωπος να βγω το βράδυ.  Δυο γυναίκες μόνες, αποκρούουν όλες τις επιθέσεις των αρσενικών. Αποφασίσαμε. Το ΣΚ θα φύγουμε μαζί. Τα κινητά θα παραμείνουν κλειστά. Προορισμός, άγνωστος. Χρήματα έχουμε….

 

Αιμιλία σ’ αγαπώ….