Η γειτόνισσα Αφροδίτη τον Ιούλιο

του Μιχάλη Δήμα

 

Παρασκευή 31 Ιουλίου 2020. Αυτός ξυπνάει αχάραγα. Πάνω που τσακίζει η νύχτα. Τραβάει τις κουρτίνες στη μπαλκονόπορτα και πίνει τον καφέ του κοιτώντας τα φώτα του απέναντι χωριού, που είναι φωλιασμένο σ’ ένα διάσελο. Τρεμοπαίζουν στη διάφανη αχλή. Τρεμοπαίζει και ένα ξεμοναχιασμένο αστέρι  με το φως του δυνατό. Ποιο να είναι άραγε; Δεν γνωρίζει και πολλά από αστροφυσική.  Πέρα από τη Μικρή και τη Μεγάλη Άρκτο που με δυσκολία βρίσκει στον ουρανό και τον Πολικό Αστέρα, τίποτα παραπάνω. Είναι εκεί κάθε αυγή, μέχρι που σβήνει λίγο πριν φέξει. Είναι καλή συντροφιά και ας μην ξέρει το όνομά του. Φαίνεται να μην ανήκει σε κανένα αστερισμό και από το φως που εκπέμπει υποθέτει, ότι είναι κοντινό και μεγάλο άστρο ή κανένας υπερκαινοφανής.

 Κάποια φορά που σηκώθηκε και η συμβία του νωρίς του είπε, χαριτολογώντας. Πάλι παίρνεις μάτι τη γειτόνισσα την Αφροδίτη; Δεν είχε σκεφτεί να τη ρωτήσει, μα να εκείνη που την ήξερε γιατί ερχόταν χρόνια στο χωριό και είχε από παλιότερα μαζί της νταραβέρια. Και του είπε κι άλλα για τη γειτόνισσα. Τα παρατσούκλι της το βράδυ Αποσπερίτης και το πρωί Αυγερινός. Ο κοντινότερος σε μας πλανήτης, για αυτό και το φως του τόσο δυνατό. Η απομυθοποίηση, καθόλου δεν τον χάλασε. Καλύτερα γειτόνισσα και ετερόφωτη, παρά σούπερ νόβα  και χιλιάδες έτη φωτός μακριά του…