Μικρές Κυκλάδες (1)

της Βιτάλια Ζίμμερ

Από τις ακτές τις Θεσσαλονίκης και της Χαλκιδικής, στον Ωκεανό του Ατλάντικ Σίτι. Όταν φεύγεις από την Ελλάδα μικρό κορίτσι, για να κυνηγήσει η οικογένεια το Αμερικάνικο όνειρο της ευημερίας, δεν ξεχνάς την αυθεντικότητα της φτώχειας. Όλα είναι σε αφθονία, αλλά εγώ θέλω παγωτό ΕΒΓΑ κι ας μην το έχω κάθε μέρα. Θέλω την παραλία μου, με τα ήρεμα νερά του Αιγαίου. Θέλω το μυαλό μου πίσω. Συγγνώμη, δεν μου αρέσει να κάνω μπάνιο στον Ωκεανό. Τρομάζω με την ιδέα ότι ο απέναντί μου είναι χιλιάδες ναυτικά μίλια μακριά. Δεν μου αρέσει η θολούρα της θάλασσας. Θέλω να βλέπω τα πόδια μου την άμμο και τα ψαράκια. Κι ας με τσιμπάνε καμιά φορά..

Πρώτο ταξίδι μετά τα είκοσί μου στις Κυκλάδες. Τις Μικρές Κυκλάδες, που είναι και ένα πολύ όμορφο πάντρεμα της ποίησης του Ελύτη και της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη https://www.youtube.com/watch?v=LGPSPUbcx8s . Ένα έργο που με κάνει και δακρύζω ακόμα και σήμερα… Ήμουν νιόπαντρη… Και όπως ήταν το δικό μου πάντρεμα έτσι ήταν και το πάντρεμα της μουσικής με την ποίηση. Σε ένα γάμο χωρίς προσκλητήρια και χωρίς καλεσμένους. Ένας γάμος που αποφασίσθηκε στο αεροπλάνο. Ένας γάμος, χωρίς τραπέζι, χωρίς γλέντι, χωρίς δώρα, χωρίς πεθερές. Ένας γάμος τέλειος και ερωτικός.

Του μικρού βοριά

Του μικρού βοριά παράγγειλα, να `ναι καλό παιδάκι
Μη μου χτυπάει πορτόφυλλα και το παραθυράκι
Γιατί στο σπίτι π’ αγρυπνώ, η αγάπη μου πεθαίνει
και μες στα μάτια την κοιτώ, που μόλις ανασαίνει

Γεια σας περβόλια, γεια σας ρεματιές
Γεια σας φιλιά και γεια σας αγκαλιές
Γεια σας οι κάβοι κι οι ξανθοί γιαλοί
Γεια σας οι όρκοι οι παντοτινοί

Με πνίγει το παράπονο, γιατί στον κόσμο αυτόνα
τα καλοκαίρια τα `χασα κι έπεσα στον χειμώνα
Σαν το καράβι π’ άνοιξε τ’ άρμενα κι αλαργεύει
βλέπω να χάνονται οι στεριές κι ο κόσμος λιγοστεύει

 

Δεν ξέρω αν έχω κατανοήσει τα βαθιά νοήματα του Ελύτη.

Είμαι σίγουρη ότι τα έχω ζήσει….