Μουσείο υδροκίνησης – Δημητσάνα

της Βιτάλια Ζίμμερ

Βρεθήκαμε τυχαία στη Δημητσάνα. Χωρίς να υπάρχει λόγος, γεμίσαμε το αυτοκίνητο καύσιμα και κάναμε κύκλους στην κεντρική Πελοπόννησο. “Μουσείο Υδροκίνησης”. “Πάμε;” … “Πάμε!” Συνήθως τα μουσεία στην Ελλάδα είναι του ύφους “να τι βρήκαμε”. Αυτό είναι ένα μουσείο “να πως συνέβαινε”. Το μουσείο δεν απαιτεί ξεναγό, οι πινακίδες είναι αρκετά επεξηγηματικές και τότε υπήρχαν προβολές σε μικρές τηλεοράσεις με βίντεο μικρής διάρκειας. Οι υδρόμυλοι είναι επισκευασμένοι και λειτουργούν. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το σύνηθες βαρετό ελληνικό μουσείο, που έχει αραδιασμένα μελανόμορφα και ερυθρόμορφα αγγεία, χωρίς να εξηγείται η χρήση τους.

Η Δημητσάνα είναι συνυφασμένη με την Επανάσταση. Ήταν το εργοστάσιο μπαρούτης των Ελλήνων. Το χωριό, σχεδόν κωμόπολη τότε, ήταν δύσκολος στόχος για τα τουρκικά στρατεύματα. Τότε δεν υπήρχαν δρόμοι αλλά μονοπάτια. Εκεί οι ορδές γίνονται ένας στρατιώτης. Μας το δίδαξε ο Λεωνίδας αυτό στις Θερμοπύλες.

Ένας υπάλληλος του μουσείου, θέτει σε λειτουργία τον μπαρουτόμυλο. Μία τεράστια φτερωτή κινεί έναν καλοζυγισμένο στρόφαλο. Τα δόντια του στροφάλου ανασηκώνουν τα καπελότα. Αυτά στη συνέχεια πέφτουν με δύναμη στο μίγμα που βασίζεται στην κοπριά. Λίγο πολύ, θυμίζει μία μηχανή αυτοκινήτου. Μας τα εξήγησε ο σύζυγος. Βγαίνουμε έξω και βλέπουμε το νερό να πέφτει πάνω στα πτερύγια του στρόφαλου. Λέει ένας μπαμπάς στο μικρό παιδί του “Και με τη δύναμη του νερού, κινούνται τα πτερύγια…”

Διορθώνει ο σύζυγος “Με τη δύναμη της βαρύτητας κινούνται τα πτερύγια…”

Σημείωση: Αν επισκεφθείτε τη Δημητσάνα, να έχετε και μαγιό μαζί σας. Έχει μία καταπληκτική πισίνα.