Πουλιά στα σύρματα

της Βιτάλια Ζίμμερ.

 

Δεν απαντούν. Μόνο τιτιβίζουν αδιάκοπα. Το σμήνος έχει κατακλύσει τα σύρματα. Σε άλλες γειτονιές, τα ίδια. Το μόνο δώρο των ανθρώπων της τεχνολογίας, είναι τα σύρματα. Αυτά μας βόλεψαν όλους. Κι εμάς και τα πουλιά.

Στο Δημοτικό σχολείο είναι το γεγονός της ημέρας. Φεύγουν… Η στεναχώρια είναι διάχυτη. Ο δάσκαλος με συγκαταβατικό χαμόγελο προσπαθεί να μας εξηγήσει. Έρχεται ο χειμώνας. Δεν μπορείς να τον αποτρέψεις.

Τα σμήνη των όμορφων μικρών πουλιών φεύγουν. Μία γρήγορη κίνηση των φτερών στην αρχή, που συνοδεύεται από ήχο και μετά αθόρυβα πετάνε. Ο αεροδυναμικός σχεδιασμός του σμήνους είναι έτοιμος. Οι δυνατοί μπροστά, οι αδύναμοι πίσω. Έτσι θα φτάσουν στον τελικό προορισμό, όσοι ξεκίνησαν. Χωρίς αντιπαραθέσεις για το ποιος θα κουραστεί να σκίσει πρώτος τον αέρα.

Κι ο καλός ο δάσκαλος, διαβάζει τη στεναχώρια των μικρών παιδιών και λέει γεμάτος στοργή:

“Την άνοιξη θα ξανάρθουν!”

Από πάνω το τηγάνι κι από κάτω το μπαμπάκι κι από μπρος του το τσιμπίδι κι από πίσω το ψαλίδι.
Τι είναι;