Σεπτέμβριος στο Πήλιο

της Βιτάλια Ζίμμερ.

 

Είναι στιγμές που εμφυτεύονται οι αναμνήσεις μόνιμα στη μνήμη μας. Οι αναμνήσεις πρέπει να συνδυάζουν πολλά χαρακτηριστικά για να είναι προσπελάσιμες. Χρειάζεται ο χρόνος, δηλαδή το έτος και η εποχή, ο τόπος, το άρωμα, η γεύση, η παρέα και η διάθεση της στιγμής.

 

Νιόπαντρη, βρέθηκα στο Πήλιο. Πρώτη μου φορά στο βουνό των Κενταύρων, στην Τσαγκαράδα. Μας φιλοξενούν σε ένα παλιό αρχοντικό που έχει μεγάλη ιστορία. Το σπίτι είναι τεράστιο. Το πρωί ξυπνάμε σχετικά νωρίς και φεύγουμε κατευθείαν για την παραλία. Συνήθως πάμε στον Αϊ Γιάννη. Στη διαδρομή ψωνίζουμε κάτι πρόχειρο για φαγητό. Μένουμε μέχρι το απόγευμα. Καθόμαστε, κολυμπάμε, παίζουμε βόλεϊ και ρακέτες, τρώμε και ξανά πάλι. Μέχρι τις 3-4 το απόγευμα. Μετά αρχίζει να χάνεται ο ήλιος και η δροσιά ξεκινά την κυριαρχία της.

 

Επιστροφή στο σπίτι. Ένα μπάνιο, λίγη ανάπαυση με μία λεπτή κουβέρτα πλέον. Τα υποδήματα τα τοποθετούμε ανάποδα. Υπάρχουν σκορπιοί. Βρήκα έναν! Θέλει προσοχή γιατί το δηλητήριό του είναι οδυνηρό. Δεν πεθαίνεις αλλά και δεν το ξεχνάς ποτέ. Δεν θέλω να το ζήσω. Το βράδυ θα πάμε για φαγητό. Δειπνοσοφιστής. Είναι στο δρόμο για το Μυλοπόταμο.

 

Θα περίμενε κανείς, να μην υπάρχει πολυκοσμία. Η παραλία είναι σχεδόν άδεια. Τα καταστήματα με φαγητό, σφύζουν από ζωή. Λίγο πριν φτάσουμε βλέπουμε ψιχάλες στα τζάμια του αυτοκινήτου. Ξεκινάει καταιγίδα. Σταθμεύσαμε λίγο μακριά από τον Δειπνοσοφιστή. Ομπρέλα δεν έχουμε και ξεκινάμε να τρέχουμε πιασμένοι χέρι-χέρι. Μπαίνουμε στο κατάστημα στάζοντας. Τα μαλλιά μας είναι βρεγμένα. Το ελάχιστο μακιγιάζ μου έχει καταστραφεί. Μοιάζω με πάντα. Ένα φιλί στο στόμα με κάνει να το ξεπεράσω. Μία επίσκεψη στην τουαλέτα και καθαρίζω το πρόσωπό μου. Είμαι εγώ.

 

Η βροχή συνεχίζεται. Ο ρυθμός του ουράνιου καθαρού νερού είναι αισθητός. Δεν είναι  θόρυβος, είναι ο ήχος της φύσης. Είναι μουσική. Είμαστε σχεδόν προστατευμένοι. Η πυκνή βλάστηση λειτουργεί ως στέγαστρο. Η δροσιά γίνεται ολοένα και πιο έντονη. Το βρεγμένο σώμα μας, υποβοηθά στην αίσθηση του κρύου. Ας παραγγείλουμε. Ένα απεριτίφ παρακαλώ, πριν ξεκινήσουμε να σκεφτόμαστε. Βεβαίως! Μία γουλιά από το απεριτίφ, αλλάζει τη διάθεση.

 

Σαλάτα με προσούτο, παρμεζάνα και ρόκα. Δύο φιλέτα rare medium με σος πιπεριού και μανιταριών και κόκκινο κρασί. Η βροχή δεν σταματάει. Αλλάζουμε θέση. Δεν καθόμαστε απέναντι. Καθόμαστε δίπλα ο ένας στο άλλον. Κρυώνω. Το φθινόπωρο είναι εδώ. Πρώτα έρχεται στο Πήλιο και μετά στην υπόλοιπη Ελλάδα. Το Πήλιο είναι το καλύτερο σημείο να νιώσεις αυτήν την χαμένη εποχή. Μία εποχή που χάνετε στα τσιμεντένια αστικά κέντρα.

 

Ο τόπος μυρίζει χώμα και βλάστηση εξαιτίας της βροχής. Τα πλυμένα φύλα αντανακλούν το τεχνητό φως του χώρου. Οι σταγόνες που πέφτουν από τα φύλα, λάμπουν και εκπέμπουν διάφορα χρώματα. Το κρέας και το κρασί είναι καταπληκτικά.

 

Όλες οι αισθήσεις ικανοποιούνται. Εκτός από μία. Το άγγιγμα. Ένα τρυφερό άγγιγμα από τα χέρια του είναι ικανό να σε κάνει να νιώσεις την ανατριχίλα. Την ανατριχίλα του έρωτα…

 

Ένα παθιασμένο φιλί στο στόμα, με κάνει να κλείσω τα μάτια από ευτυχία, σαν κλείστρο φωτογραφικής μηχανής. Αυτό ήταν.

 

Μόλις έβγαλα μία φωτογραφία τυπωμένη για πάντα στο κεφάλι μου. Με εικόνα, γεύση, οσμή, ήχο και άγγιγμα.