Φθινοπωρινός ήλιος

της Βιτάλια Ζίμμερ.

Η Γη περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της. Ακούραστη εδώ και πολλά εκατομμύρια χρόνια, παρόλο που επιβραδύνει. Νύχτα μέρα. Νύχτα μέρα. Περιφέρεται όμως και γύρω από τον Ήλιο. Έτσι συμβαίνουν οι εποχές. Στο βόρειο ημισφαίριο ήμαστε πιο τυχεροί. Το καλοκαίρι είμαστε μακριά από τον ήλιο αλλά οι ακτίνες πέφτουν κάθετα. Το χειμώνα συμβαίνει το αντίθετο. Ο Ήλιος είναι κοντά μας, γι αυτό φαίνεται και μεγαλύτερος, αλλά οι ακτίνες πέφτουν υπό γωνία. Σχεδόν οριζόντια. Διανύουν έτσι μεγαλύτερη απόσταση στην ατμόσφαιρα και για αυτό βλέπουμε αυτό το υπέροχο πορτοκαλί χρώμα.

Το φθινόπωρο είναι η μέση κατάσταση. Πλησιάζουμε τον ήλιο αλλά οι ακτίνες του, πέφτουν πάνω μας με μέση γωνία. Ο ήλιος καίει πολύ. Μετά τις 20 Αυγούστου είναι αφόρητος, ειδικά το πρωί. Είναι σαν το τέρας που ψυχορραγεί, που προσπαθεί να διατηρηθεί στη ζωή. Κάθε χρόνο το νιώθω. Το ίδιο σημάδι. Το καλοκαίρι τελειώνει. Οι άνθρωποι εύχονται καλό χειμώνα. Ίσως συναντηθούν ξανά μέσα στο χειμώνα. Ίσως του χρόνου, ίσως ποτέ. Αυτός ο αέναος κύκλος των εποχών είναι γρανάζι που γυρίζει. Είναι ο χρόνος τελικά. Είναι η 4η διάσταση και πάει μόνο εμπρός. Δεν γυρίζει πίσω.

Του χρόνου θα σας ξαναδώ. Θα έχω περισσότερες ρυτίδες. Κάποιος δικός μου θα πεθάνει. Κάποιος δικός μου θα αποκτήσει παιδί. Κάποιος θα χωρίσει. Κάποιος θα παντρευτεί. Κάποιος θα αρρωστήσει και κάποιος θα σωθεί. Μπορεί και να μην ζω. Κανείς δεν ξέρει.

Ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Ζούμε επειδή αναπνέουμε. Κι επειδή αναπνέουμε σκουριάζουμε και επειδή σκουριάζουμε, πεθαίνουμε. Το ένα φέρνει το άλλο. Από τη στιγμή που δέχθηκες να γεννηθείς, δέχεσαι και ότι θα πεθάνεις.

Ένα κλάμα βρέφους σταματάει τη σκέψη μου. Δεν με ενοχλεί. Πεινάει. Θέλει γάλα. Θέλω να το πάρω αγκαλιά να το ταΐσω. Θέλω να του δώσω τη ζεστή μου αγκαλιά, να νιώσει ασφαλές. Θέλω να το φιλήσω. Θέλω να του κάνω γκριμάτσες. Θέλω να του μιλήσω. Αυτό είναι! Ένα παιδί σπάει τη μονοτονία της εναλλαγής των εποχών. Παύεις να ασχολείσαι με τον εαυτό σου. Όταν γεννιέται χάνεις τα καλοκαίρια και τους χειμώνες. Πρέπει να περιμένεις να μεγαλώσει για να ξαναμπείς με άλλους όρους σε αυτό το τεράστιο ρολόι του σύμπαντος.

– Συγγνώμη. Να πάρω λίγο το μωρό;

– Όχι. Σας παρακαλώ πολύ.

Μία απόρριψη ακόμα. Ο κόσμος φοβάται και καλά κάνει. Δεν ξέρει όμως ούτε το λειτούργημά μου, ούτε ότι διοικούσα ένα ίδρυμα που φροντίζει παιδιά. Είμαι μία άγνωστη με λάγνο πρόσωπο. Λίγο μετά ο από μηχανής θεός δρα. Ένα μικρό και ασήμαντο συμβάν. “Έναν γιατρό ρε παιδιά”. Πάω. Ανοίγω την τσάντα μου και βγάζω το στηθοσκόπιο και μετράω πίεση και παλμούς με τη φορητή συσκευή. Τα έχω πάντα μαζί μου όπως και κάποια φάρμακα. Συνδυασμός τροφής και χαμηλής πίεσης. Το τακτοποίησα.

– Συγγνώμη για πριν. Μπορείτε να με βοηθήσετε;

– Πολύ ευχαρίστως.

– Κρατείστε το μωρό, να του φτιάξω το γάλα του.

– Νόμιζα ότι πριν πεινούσε.

– Όχι, ήθελε άλλαγμα. Τώρα πεινάει. Παρακαλώ…

– Ευχαριστώ…

Ευχαριστώ… Ευχαριστώ πολύ…