Ο φίλος μας ο Αλβανός

της Βιτάλια Ζίμμερ.

Τον λένε Μιρ. Είναι ψηλός και σχεδόν πάντα υπό την επήρεια αλκοόλ μετά το μεσημέρι. Πιστός όσο κανείς. Κάνει όλες τις εργασίες που του αναθέτουν. Δεν αφήνει τίποτα στη μέση. Μένει δίπλα στο σπίτι της θείας μου στο Κιλκίς.

Είναι πολύ μεγαλύτερος από εμένα και στην αρχή μου μιλούσε στην πληθυντικό. Ήταν σε κατάσταση υποτέλειας. Μου πήρε δύο χρόνια να τον κάνω να μου μιλάει στον ενικό. Συνήθως τρώμε μαζί το μεσημέρι. Έχασε τη γυναίκα του από ασθένεια και μεγάλωσε μόνος του την κόρη του. “Την πάντρεψε” όπως λέμε στα χωριά. Ναι, ο Μιρ πάντρεψε το κορίτσι του.

Αυτός ο ακούραστος ηλιοκαμένος εργάτης, βοηθός της θείας μου στα αμπέλια της και στο σπίτι της, είναι φίλος μας. Όταν ήρθε από την Αλβανία με τα πόδια, τον κορόιδευαν. Πήγαινε να αγοράσει ψωμί και του το πουλούσαν σε τριπλάσια τιμή. Δεν ήξερε ο δυστυχής. Εκεί που ήταν, δεν έβρισκε ψωμί κάθε μέρα. Η θεία μου πήγαινε η ίδια και ψώνιζε ψωμί. Ο γείτονας απέναντι είχε ανοίξει λογαριασμό στην τράπεζα και του πρόσεχε τα χρήματα. Μια φορά τον είχαν ληστέψει οι φίλοι του. Όταν όλα άλλαξαν, μπόρεσε επιτέλους να αποκτήσει τραπεζικό λογαριασμό. Τότε ο καλός μας γείτονας του μετέφερε όλα τα χρήματα που είχε αποταμιεύσει. Τα χρήματα ήταν πολλά. Δεν έλειψε ούτε ένα ευρώ.

Γνωρίζοντας ότι είναι αδύνατον να με βρει το χειμώνα, φρόντισε να με ενημερώσει πριν από όλους. “Του χρόνου θα παντρέψω την κόρη μου, στη Θεσσαλονίκη. Τον Ιούλιο. Θέλω να είσαι δίπλα μας. Ειδικά εσύ.”

Πώς μπορείς να αρνηθείς θέση συγγενή σε ένα γάμο; Είναι μεγάλη τιμή για έναν άνθρωπο. “Να πεις στην κόρη σου και στον άντρα της να έρθουν στη Γερμανία. Ας κάνουν τη συνεννόηση με τη θεία μου. Το μόνο που χρειάζεται είναι να έρθουν. Τα υπόλοιπα είναι δικά μου.”

Τα παιδιά ήρθαν στη Γερμανία. Ήταν το πρώτο τους ταξίδι στο εξωτερικό. Τους φιλοξένησα μία εβδομάδα. Ήταν ευκαιρία για αυτούς επειδή είχαν και την αργία της 28ης Οκτωβρίου. Εντοπίζω όμως πρόβλημα. Ντρέπονται για τον Μιρ. Φοβούνται πώς θα φαίνεται, πώς θα συμπεριφερθεί. Ντρέπονται επειδή είναι Αλβανός. Σκέφτονται διάφορα ντροπιαστικά σενάρια για την τελετή του γάμου τους. Κάποια στιγμή ζητήθηκε η γνώμη μου. “Να σας πω. Εγώ γνώρισα πριν από εσάς τον Μιρ. Τον γνωρίζω περισσότερα χρόνια και τον εμπιστεύομαι. Λυπάμαι, είμαι μαζί του κι όχι μαζί σας. Αν δεν έρθει, δεν ερχόμαστε κι εμείς. Αλλά έχω μια ιδέα….” Νόμισα ότι με εμπιστεύτηκαν.

Οι ετοιμασίες για το γάμο έχουν ξεκινήσει. Το Μάιο όμως επιταχύνουν όλα. Δεν ασχολήθηκα καθόλου με τα παιδιά. Ασχολήθηκα με τη θεία, τον Μιρ κι εμένα. Η Σάρα είναι στον αυτόματο πιλότο όπως πάντα. Πρέπει να βρούμε κοστούμι για τον Μιρ. Εδώ αναλαμβάνω εγώ. Ράφτης φυσικά. Είναι δική μου υπόθεση από την αρχή μέχρι το τέλος. Ένα ωραίο λευκό κοστούμι. Τα υποδήματα επίσης. Ένα ωραίο δετό ζευγάρι λίγο πιο σκούρο από το κοστούμι. Η γραβάτα και το πουκάμισο ήταν πιο εύκολα. Οι τρεις γυναίκες, στα ίδια περίπου χρώματα. Η θεία φόρεμα, η Σάρα ταγιέρ με παντελόνι – σακάκι για να κρύψει τα τατουάζ, όσο αυτό γίνεται με γόβα στιλέτο 16 πόντους. Κι εγώ φούστα σακάκι σε μπεζ και γόβα στιλέτο 12 πόντους. Συνολικό ύψος, 1.95 για μένα, 1.90 για τη Σάρα. Ο Μίρ είναι 1.90 χωρίς υποδήματα.

Δύο ημέρες πριν το γάμο, μεταβαίνουμε στη Θεσσαλονίκη σε ξενοδοχείο. Ο Μιρ ανησυχεί για τα χρήματα. Εκκρεμούν δύο θέματα ακόμα. Μαλλιά – νύχια και ένα δώρο. Για όλους. Και για τον Μιρ. Κοντά μας είναι ο Χάιντς. Έχει φέρει τη Mercedes από τη Γερμανία. Για εμάς. Το ζευγάρι έχει κανονίσει τα δικά του. Θα πάνε μόνοι τους στην Εκκλησία με ένα νοικιασμένο αυτοκίνητο. Δεν θέλουν τον Μιρ που τα έχει πληρώσει σχεδόν όλα. Ο Χάιντς θα έχει τον Μιρ από κοντά για να μην πίνει. Ο Μιρ τον τρέμει… Είναι ξανθός με γαλανά μάτια πρώην μπάτσος της Autobahn.

Έφτασε η ώρα της αναχώρησης. Ο Μιρ κλαίει στεναχωρημένος. Δεν έχει ιδέα τι θα συμβεί. Του διορθώνω τα ρούχα του με επιμέλεια. “Κάτι λείπει φίλε μου Μιρ. Κάτι λείπει.” … “Τίποτα δεν λείπει. Εσύ δεν ξεχνάς ποτέ.” … “Αυτό το κοστούμι χρειάζεται ένα ρολόι τσέπης. Ορίστε αγαπημένε μας Μιρ.” Ένα ρολόι τσέπης με αλυσίδα συμπλήρωσε το παζλ. Τώρα είναι άρχοντας. “Θα στο επιστρέψω μετά το γάμο…” μου είπε. “Όχι, το ρολόι είναι δικό σου αγαπητέ μου.”

Ο Μιρ αναθάρρησε. Η θεία μου έφυγε με τον γείτονα και τη σύζυγό του. Μπαίνουμε στη μαύρη Mercedes. Η Σάρα μπροστά, ο Μιρ πίσω αριστερά και εγώ πίσω δεξιά. Φτάνουμε στην Εκκλησία. Η Mercedes έχει μία μικρή ανθοδέσμη στο πίσω μέρος. Δεν είναι στολισμένη. Ο κόσμος μπερδεύτηκε. Ο Χάιντς κατεβαίνει και του ανοίγει την πόρτα. Η θεία μας περιμένει. Η τετράδα της οικογένειας σχηματίστηκε. Είμαστε σε παράταξη. Ο Μιρ λάμπει και συνοδεύεται από τρεις γυναίκες. Ήρθαν αρκετοί και τον χαιρέτησαν. Μας σύστησε. Ο κόσμος εκδηλώνει μία περιέργεια για εμένα και τη Σάρα. Δεν μας ξέρουν. Είμαστε λίγο απόμακρες. Μόνο η θεία μου γνωρίζει κάποιους. Ο Μιρ καμαρώνει για εμάς. Αισθάνεται αυτοπεποίθηση. Ο Μιρ είναι άρχοντας. Οι συμπέθεροι απορρούν, πώς ένας «μεθύστακας Αλβανός» έχει τέτοιους φίλους.

Μετά από 10 λεπτά φτάνει και το ζευγάρι. Η νύφη θα πάει στον Μιρ. Ξαφνιάστηκε με την ταιριαστή εμφάνισή μας αλλά και με τον πατέρα της. Θα την παραδώσει στο γαμπρό. Ακολουθήσαμε εμείς. Ο Μιρ τρέμει. Τον πήρα αγκαζέ. Ίσα που στεκόταν. Δίπλα του η Σάρα. Ο Μιρ στέκεται ανάμεσά μας συγκινημένος. Τα φλας αστράφτουν. “Ησαΐα χόρευε….” Δάκρυα στα μάτια του. Δεν ξέρω αν κλαίει για τη χαρά της κόρης του ή για κάτι άλλο. Ξέρω αλλά δεν λέω…

Τέλος το μυστήριο. Θα σταθούμε δίπλα στους κουμπάρους στη διαδικασία των συγχαρητηρίων. Ο Μιρ τα κατάφερε. Τραπέζι δεν έγινε για να μην μεθύσει ο Μιρ μπροστά στους καλεσμένους. Ό γαμπρός και η νύφη μαζί με φίλους και τους γονείς του γαμπρού, κάπου πήγαν…

Εμείς πήραμε τη Mercedes και πήγαμε αλλού. Κάπου καλύτερα ίσως. Πριν προλάβουμε να καθίσουμε, χτύπησε το κινητό του. Μας είπαν να πάμε κι εμείς. Το βρήκα άκομψο, θύμωσα πολύ. Ξέρω όμως ότι το θέλει. “Πάμε Μιρ. Πάμε σε παρακαλώ…” Η Σάρα έχει γίνει μωβ. Η θεία λέει να πάμε. “Οτι θες Μιρ. Πρόσεξε τι θα πεις. Μία ευκαιρία έχεις” του είπα. “Αν είναι μία η ευκαιρία, τότε την αρπάζεις μου είπε. Πάμε!”

Φτάσαμε στο χώρο που γινόταν το κρυφό τραπέζι. “Μιρ, πες τα παιδιά ότι θα τα πληρώσεις όλα εσύ.” … “Δεν μπορώ να το πω αυτό. Δεν έχω να τα πληρώσω. Ότι είχα τα έδωσα για έπιπλα και συσκευές.” … “Μιρ, απλά πες το, το αναλαμβάνω εγώ. Είναι πολύ μικρή η κόρη σου για να σου πληρώσει ένα πιάτο φαγητό. Η περιουσία σου είναι μόνο η αξιοπρέπειά σου. Σε θέλω άρχοντα. Πες το τώρα.” Έτσι κι έγινε. Μας έβαλαν να κάτσουμε στο τραπέζι του γαμπρού και της νύφης. Ήταν γελοίο θέαμα το να αλλάζουν όλοι θέσεις και να γίνεται αναδιάταξη των πάντων. Ο Μιρ θέλει να πιει. “Μιρ, μόνο Coca Cola θα πιούμε. Θα πιεις μια γουλιά σαμπάνια όπως κι οι υπόλοιπές μας, στις ευχές.”

Βγάζω ένα φάκελο από την τσάντα μου και γράφω ένα σημείωμα. Το έδωσα στην κόρη του και εκείνη το άνοιξε και το διάβασε. Δεν έχουμε καμία σχέση πια με την κόρη του. Με μισεί.

Μην ψάξεις το δώρο μου. Δεν θα το βρεις ούτε σε κουτί, ούτε σε τσάντα.

Το καλύτερο δώρο της ζωής σου, κάθεται δίπλα μου.

Δρ. Βιτάλια Η. Ζίμμερ

 

Ο Μιρ είναι δίπλα μου την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο.

Η φιλία είναι ισχυρότερη της συγγένειας. Να το θυμάστε αυτό…

.