Τα μάτια που λάμπουν

Χρίστος Σαπρίκης

---

Είχε κάτι το σουρεαλιστικό η σημερινή ημέρα.

Σουρεαλιστικό και μοναδικό.

Τα αμήχανα πρωτάκια που έφευγαν από τις αγκαλιές και έκαναν τα πρώτα τους βήματα στο άδειο προαύλιο, «Δε θα ήθελα με τίποτα να έχω Πρώτη φέτος. Είναι ήρωας/ηρωίδα όποιος/όποια έχει.»

Οι τεράστιες μάσκες που μοίρασε ο Δήμος για τα μικρά. Μα καλά δεν έχουν αίσθηση του προσώπου ενός παιδιού;

Τα μικροσκοπικά μπουκαλάκια. «Κύριε μπορούμε να φέρνουμε στο σχολείο και δικά μας μεγαλύτερα;»

Οι ψαλμωδίες του ιερέα που «άγιαζε» την άδεια αυλή, το «φαστ τρακ» πέρασμά του από τις αίθουσες, «Γιατί σε εμένα Κυρία δεν έπεσε ούτε μία σταγονίτσα;»

Η αμηχανία της πρώτης επαφής, η βροχή των ερωτήσεων για το πώς θα δουλέψουμε. «Κύριε θα κάνουμε και διαλείμματα μάσκας;», «Στ´αληθεια θα κάνουμε και μαθήματα στην παιδική χαρά;», «Θα μπορούμε να κάνουμε ομαδικές κατασκευές;»…

Η προσπάθεια να διακρίνεις συναισθήματα πίσω από τις πολύχρωμες μάσκες, μα πόσα πράγματα μας λένε τα πρόσωπα και δεν το συνειδητοποιούμε;

Τα μάτια που λάμπουν πάνω από την μάσκα. Μα πόσα πράγματα μας λένε τα μάτια!

Περίεργη ημέρα.

Σουρεαλιστική και μοναδική.

Θα τα καταφέρουμε!

Σίγουρα!