Φρέσκα

Ο Θανάσης Παπαγεωργίου για τη…νύχτα

Posted στο 18/09/2020 από chrispipin in Φτιάξε μου τη μέρα // 0 Comments

 

Μάτια ερμητικά ανοιχτά…

 

Μια μέρα χωρίζεται σε πέντε μέρη, τέσσερα μικρά και ένα τεράστιο: το πρωινό, το μεσημέρι, το απόγευμα, το βράδυ και τη Νύχτα. Τα τέσσερα πρώτα προετοιμάζουν την αληθινή μέρα, τη Νύχτα. Τη Νύχτα γίνονται όλα τα ουσιαστικά. Είναι οι ώρες της αληθινής ζωής. Οι ώρες που βγαίνουν τα φαντάσματα για να γεμίσουν τη φαντασία μας. Οι λωποδύτες και οι άγιοι για να εξαπατήσουν κάποιον. Οι ηθοποιοί και οι πουτάνες που πάνε για φαγητό. Οι κουρασμένοι της ημέρας που παίρνουν τις ανάσες τους. Οι ενοχές. Οι αυτοκριτικές. Τα κλάματα. Οι έρωτες. Οι χωρισμοί. Κι αυτοί που είναι νυχτερινή βάρδια. Η Νύχτα, όταν οι άλλοι κοιμούνται, σφύζει από ζωή. Οι άνθρωποί της είναι ιδιαίτεροι, διαφορετικοί από τους άλλους, διαφορετικοί ακόμα κι από τον εαυτό τους, που τον έχουν χαμένο όλη μέρα και τον ξαναβρίσκουν τη Νύχτα. Τη Νύχτα οι άνθρωποι κοιτάζονται αλλιώτικα, αγγίζονται διαφορετικά, μιλάνε μ’ άλλον τρόπο. Η Νύχτα δεν σηκώνει αστεία. Δεν είναι Ημέρα για να κάνεις τις γνωστές σου μπαμπεσιές. Είναι Νύχτα, είναι σκληρή και είναι αδυσώπητη. Είναι Κυρία. Αξιοπρεπής και σεβαστή. Κάθε αστείο μαζί της θα το πληρώσεις ακριβά όταν ξημερώσει…

00.00-06.00

Και έρχεται. Δεν χρωστάς πια τίποτα και σε κανέναν. Τα εργαλεία των βασανιστηρίων έχουν κρεμαστεί στον τοίχο και οι χειριστές τους ροχαλίζουν δυνατά. Οι δάσκαλοι και οι ιερείς παραδόθηκαν ξεδιάντροπα στον Μορφέα ευτυχείς που κατέστρεψαν λίγο ακόμη την ανθρωπότητα. Οι αργυραμοιβοί, ξαπλωμένοι πάνω στα ενέχυρά τους, με απλωμένες τις χερούκλες πάνω στα βυζιά των συζύγων τους, σκέφτονται εκείνα που τους ξέφυγαν. Ευτυχής που τους έβαλες όλους στο κρεβάτι, πανηγυρίζοντας που έμεινες επιτέλους μόνος, μαζεύεις όλα τα κρίματα της μέρας και αρχίζεις τη συναρμολόγηση.

Σε λίγο καιρό η Νύχτα θα απαγορευτεί με Νομοθετικό Διάταγμα. Θα κυκλοφορούν μόνο Παράνομοι. Πριν από μερικά χρόνια ήταν γεμάτη προσφορές και υποσχέσεις. Νόμιμες. Ενα πέρασμα από τη Στοά των Αθανάτων ή το Παλιό μας σπίτι για να γεμίσεις τις μπαταρίες, ένα περπάτημα στην οδό Αθηνάς κατά τις τρεις το ξημέρωμα για να συναντήσεις όσους ξεγέλασε η πουτάνα η μέρα, μετά καρφί για τον Μπάτμαν, να βρεις όσους ακόμα επιμένουν, να συναντήσεις παλιά και νέα μέλη μιας πιωμένης λέσχης, μερικά ναυάγια που αηδίασαν εδώ και χρόνια, κάποιους που την κάνανε, πιθανές εξομολογήσεις, αν σου κάτσει παλιά γνωριμία, μπας και φύγει καμιά ενοχή από μέσα σου και στο τέλος, γυρνώντας για το σπίτι, αυτό το αδυσώπητο θέαμα, μια μικρή ουρά που αρχίζει να σχηματίζεται στις στάσεις των λεωφορείων, από νυσταγμένους ανθρώπους που ετοιμάζονται για τα κρεματόρια. Και να πάλι η ενοχή. Να τους βλέπεις και να σκίζεται η καρδιά σου. Να σκέφτεσαι ότι το βράδυ στις εννιά απαιτείς να έρθουν στο θέατρο. Με τι κουράγιο; Τι να περιμένεις όταν ξέρεις ότι αύριο τέτοια ώρα θα τους ξανασυναντήσεις το ξημέρωμα κατά τις έξι στη στάση του λεωφορείου, την ώρα που θα γυρίζεις σπίτι για να συμμαζέψεις ό,τι σου απόμεινε και να ξανακάνεις παράσταση το βράδυ; Πώς να τους πείσεις ότι δεν θα κοιμηθείς, θα τους περιμένεις, έχεις μάθει να τους περιμένεις. Αυτή την ώρα, στις έξι το πρωί, πρέπει να ρωτάμε τους θεατές πώς τους φάνηκε αυτό που είδαν χθες. Αυτή την ώρα θα σου πουν την αλήθεια.

Ελεγα, λοιπόν, πως η μέρα χωρίζεται σε πέντε μέρη. Βασικά στη Νύχτα και σε κάτι ψιλά. 

Απόσπασμα από https://www.kathimerini.gr/culture/561076519/ena-eikositetraoro-me-ton-ithopoio-thanasi-papageorgioy/

O Θανάσης Παπαγεωργίου είναι Έλληνας σκηνοθέτης και ηθοποιός. 

volonte-massimo, I’m a loser

 

 

Copyright © 2025 Ξεκίνα ένα Ιστολόγιο στο WordPress.com.