Στην Ελλάδα μιας άλλης εποχής … Δραπετσώνα, 1945

της Βιτάλια Ζίμμερ.

 

Λίγο ψωμί χρειαζόμαστε. Δεν θέλω παπούτσια, δεν θέλω τίποτα. Συνήθισα να πατάω στις πέτρες και στα σκουριασμένα καρφιά ανάμεσα στα διαλυμένα κτίρια. Ζούμε στη Δραπετσώνα, στον Πειραιά. Φτώχεια και πείνα βλέπω γύρω μου. Λίγο ψωμί για τη μανούλα μας. Για το γείτονα που αργοπεθαίνει. Λίγο ψωμί. Μας έλειψε…

Κουράγιο αδερφέ… Μόλις γίνουμε άντρες δυνατοί, θα ξαναχτίσουμε την Ελλάδα μας…

Δραπετσώνα, 1945