Αγίου Δημητρίου ανήμερα…

γράφει η Ρέα Ζαχαριά

Μου φαίνεται σα να ‘ναι χθες, μα πάνε τόσα χρόνια…

❀❀❀

Απόψε κάπου μ’ άρπαξε και κάπου με πήγε η μέρα. Η μεγάλη γιορτινή ημέρα αυτού του
Δήμου που μεγάλωσα… Και για εντελώς προσωπικούς λόγους με πήγε στα παλιά, στις
ασπρόμαυρες, σκληρές φωτογραφίες μιας άλλης εποχής, σ’ ένα άλλο Μπραχάμι.

Θυμάμαι την προετοιμασία για τη γιορτή να ξεκινάει από αρχές Οκτωβρίου. Να έχουν
φυτευτεί τα χρυσάνθεμα στην ώρα τους για να ανθίσουν τις ημέρες που πρέπει. Να
«ανοίγεται» το σπίτι, να γίνονται οι χειμωνιάτικες δουλειές, που έπρεπε μέχρι τη μέρα
του Αγίου να έχουν τελειώσει. Ένα «πρέπει» δουλεμένο στα ήθη μιας εποχής χαμένης
πια. Συνδεδεμένη η γιορτή με την 28 η Οκτωβρίου και τις σημαίες στα μπαλκόνια από
νωρίς. Ένας αναβρασμός, μια γλυκιά προσμονή, δε βλέπαμε συμβολισμούς, δε βλέπαμε
πέρα από τη Μεγάλη Γιορτή.

Οι γυναίκες τότε έραβαν ή έπαιρναν μοδίστρα στο σπίτι. Έραβαν σχεδόν όλες, άσχετα
από οικονομική κατάσταση, ήταν το «πρέπον». Η «Πικρή, μικρή μου αγάπη» στο
ραδιόφωνο και οι πρόβες.

Προηγούνταν η βόλτα στην Ερμού και τους παράλληλους δρόμους φυσικά. Τόπια
υφάσματα κατέβαιναν, η αφή, η μυρωδιά, τα παζάρια, οι έμποροι της εποχής να
εκθειάζουν τα μπροκάρ και τα μεταξωτά, να δείχνουν τα φιγουρίνια «της μόδας». Και να
υπομένεις καρτερικά τους λουκουμάδες στον «Κρίνο» που σου υποσχέθηκαν ως
ανταμοιβή!

Την προηγούμενη, η παλιά εκκλησία του Αγίου Δημητρίου
γέμιζε από κόσμο για την ολονυχτία. Λαμπερή, φωτισμένη, με χρυσάνθεμα και γλαδιόλες
(τα «καλά» λουλούδια της εποχής!). Ας τολμούσε να λείπει κανείς από την άγρυπνη
καταμέτρηση του παπα – Αντρέα, με το σημάδι στο μέτωπο από το καλυμμαύκι.  Όλο το
Μπραχάμι συμμετείχε στη λιτανεία, κανείς δεν έλειπε… Όλοι ντυμένοι, στολισμένοι. Οι
ευχές έδιναν κι έπαιρναν, η βόλτα στην αγορά, τα γλυφιτζούρια – κοκοράκι που
πουλούσε ο πλανόδιος…

 

Το βράδυ στο σπίτι το τραπέζι για τους συγγενείς και τους φίλους, «οι επισκέψεις». Τα
σπίτια φωτισμένα μέσα-έξω και τα δώρα κλασικά, ένα τυλιγμένο μπουκάλι κονιάκ ή
λουλούδια μέσα σε διάφανο πλαστικό. Τα κεράσματα, οι γεύσεις, οι εικόνες μιας εποχής
που πέρασε ανεπιστρεπτί.

Μου φαίνεται σα να ‘ναι χθες, μα πάνε τόσα χρόνια…
Χρόνια μας πολλά.

Αναδημοσίευση από imaginistes 26/10/13

 

φωτό 1 & 2 από Αρχείο της Ρέας Ζαχαριά

φωτό 3 από το λεύκωμα του Δήμου Αγ. Δημητρίου