Η πρέφα και… διάφορες μικρές ιστορίες

επιμέλεια black kat

Λόγια σοφών πρεφαδόρων…( ότι μπόρεσαμε να μαζέψουμε)

. Η πρέφα θέλει υπομονή και το …. κυνήγι!
• Ελενίτσα, ως συνήθως εκτός κλίματος.! “Όλες οι ντάμες καβαλλιώνται πλην της ατού”. Κανών στην πρέφα.
• Τη πρέφα τη μαθαίνεις όταν είσαι φοιτητής και την παίζεις όταν είσαι συνταξιούχος.
• Το πάσο τρώει το λουκούμι

• Όσοι έχουν μάθει χαρτιά σε καφενείο γνωρίζουν καλά ότι η πόκα είναι για αγόρια και η πρέφα για άντρες. Η πόκα είναι παιχνίδι. Η πρέφα είναι παίγνιο, κάτι πολύ πιο σοβαρό. Η διαφορά είναι εμφανής και στα ήθη τους. Η πόκα απαιτεί ουίσκι, τσιγάρα και τόσο δράμα, όσο χρειάζεται για να γελοιοποιηθείς όταν σπρώχνεις με θεατρικό τρόπο τις μάρκες σου στο κέντρο του τραπεζιού. Η πρέφα θέλει μόνο ένα λουκούμι, άντε και καφέ. Θέλει μυαλό καθαρό, να τρέχει με ρυθμό σκακιστή, να πατάει σε κανόνες και να γνωρίζει πότε οφείλει να τους αγνοήσει. Πόκα θα μάθεις. Στην πρέφα είσαι σοφός όταν καταλαβαίνεις ότι ο διπλανός σου παίζει καλύτερα από σένα.

• Η πρέφα δεν μαθαίνεται. Η πρέφα διδάσκεται. Είναι, περίπου, σαν το σεξ. Για να παίξεις πρέφα πρέπει να παρακολουθήσεις ώρες και ώρες παιχνιδιού από παίκτες που γνωρίζουν ή, τέλος πάντων, ισχυρίζονται ότι κατέχουν τα βασικά. Δεν μπορείς να κατακτήσεις την απόλυτη γνώση στην πρέφα επειδή, απλούστατα, δεν υπάρχει. Στην πρέφα ανταγωνίζεσαι το ίδιο σου το μυαλό, ο στόχος σου είναι να ελαχιστοποιήσεις τα λάθη και τις πιθανότητες να τα διαπράξεις. Ένας βλάκας δεν μπορεί να παίξει πρέφα. Αλλά είναι βλάκας όποιος νομίζει ότι παίζει καλή πρέφα.

• Παλαιότερα υπήρχε μία παράδοση καλών πρεφαδόρων στα Πολυτεχνεία και στις μαθηματικές σχολές. Υπήρχαν, όμως, οι κατάλληλες «υποδομές». Οι πόλεις διέθεταν καφενεία, η νεολαία κατέβαινε τα σκαλιά των καφενείων και τα new media δεν υπήρχαν καν ως σκέψη. Η πρέφα ένωνε παρέες ανδρών σε τριάδες και τετράδες. Δεν ήταν απλώς ένα χαρτοπαίγνιο που σκότωνε την ώρα. Ήταν μία πρόκληση ευφυίας. Στο παιχνίδι αυτό η ικανοποίηση της επιτυχίας δεν είναι άγρια, είναι αρμονική. Η πρέφα χρειάζεται φίλους, ανθρώπους που εκτιμάς…

• Δεν μπορείς να παίξεις μόνος σου πρέφα, ούτε με έναν ακόμα. Ακόμα και  το τανγκό, που συχνά επικαλούμεθα, χρειάζεται δύο. Η πρέφα είναι πιο απαιτητική. Χρειάζονται τρεις ή τέσσερις. Δυστυχώς, ακόμα και αν διαθέτεις πρόθυμους εθελοντές, είναι αδύνατο να τους διδάξεις. Θα τους εξηγήσεις, όχι εύκολα, πως παίζεται, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως έμαθαν πρέφα. Καλούνται να επενδύσουν χρόνο και χρήμα στην παρακολούθηση έμπειρων πρεφαδόρων. Ωστόσο δεν μπορούν να τους βρουν πουθενά. Παλαιότερα τα ελληνικά καφενεία ήταν σαν δερβίσικοι τεκέδες στη Σαλονίκη του 16ου αιώνα. Οι νεαροί πρεφαδόροι παρακολουθούσαν τους παλαιότερους και μετά από εύλογο διάστημα έμπαιναν στο παιχνίδι. Τότε ήταν ορθόν και πρέπον να ξεκινήσουν παίζοντας «μπουρλότο», ένα σχετικά απλό παιχνίδι που σε εισάγει στη στρατηγική και στην έννοια της χαρτοπαικτικής «αγοράς». Για να το καταλάβετε, το «μπουρλότο» είναι κάτι σαν το Πολυτεχνείο Θράκης και η πρέφα κάτι σαν το ΜΙΤ.

• Σήμερα τα καφενεία ασχολούνται με τις Ρωσίδες και αγνοούν την πρέφα. Πηγαίνεις σε καφενείο στην Καλαμπάκα, με τον τρόπο που ο εξαρτημένος σπεύδει να προμηθευτεί τη μεθαδόνη του, και διαπιστώνεις ότι τα γερόντια παίζουν μπιρίμπα. Αμέσως η οδύνη και η αηδίασε καλούν να πέσετε μαζί από τους βράχους των Μετεώρων…

• Το Ναύπλιο

Το Ναύπλιο είναι μια όμορφη πόλη πολύ πιο όμορφη από τις περισσότερες άλλες. Έχει παλιά σοκάκια, καφετέριες, βουκαμβίλιες, το Μπούρτζι και το Παλαμήδι. Τη λένε και πόλη του έρωτα γι΄αυτό έχει τουρισμό όλο το χρόνο από ζευγαράκια που τον ψάχνουν. Επίσης έχει πολύ προοδευτικούς κατοίκους με οικολογικές ευαισθησίες και πολλούς αριστερούς. Μπορεί να μην τους πάρετε πρέφα γιατί κρύβουν τα ατού τους και στις εκλογές κάνουν μπλόφα ψηφίζοντας δεξιά. Έτσι ο μόνος τρόπος για να τους γνωρίσετε (και να τους κερδίσετε) είναι να μάθετε εσείς καλύτερη πρέφα.

Η Χρυσή Ζώνη

Καλοκαίρι στο χωριό, εκεί γύρω στα 12 μου χρόνια, είναι μεσημέρι και η μάνα έχει στρώσει τραπέζι. Ο πατέρας έχει βγει στο καφενείο. Πήγαινε να τον φωνάξεις “το τραπέζι είναι στρωμένο” ήταν το μήνυμα που έπρεπε να μεταφέρω. Κάθε φορά που πήγαινα, μου έδινε κι από ένα λουκούμι (τότε δεν υπήρχε άλλο γλυκό στο χωριό)και μου έλεγε “έρχομαι σε λίγο, φάτε”. Αυτό το σύρε κι έλα,έγινε δυο τρείς φορές, την τελευταία φορά που πήγα στο καφενείο για να τον φωνάξω μου είπε ” πες στη μάνα σου ότι παίζω τη χρυσή ζώνη στη πρέφα και μόλις τελειώσω θα έρθω” ….
Μετά από καμιά ώρα γύρισε σπίτι τροπαιούχος, αλλά αν θυμάμαι καλά, πρέπει να του κόστισε ακριβά αυτή η ” χρυσή ζώνη” ….ολονυχτία!!!

* η χρυσή ζώνη ακόμα και σήμερα είναι τιμητικός τίτλος των θαμώνων του καφενείου

πηγή: http://alibaba.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=13130&blid=207