Ιστορίες για την ποίηση (33)…στους δρόμους της μουσικής

Γιάννης Υφαντής…Ο χορός του μεσημεριού

❀❀❀

[Από την ενότητα Α]

Σκέλια του βράχου φως και θάλασσα.

Στην πύρα του μεσημεριού, ο αέρας
Τρέμισε, πύκνωσε κι ανάδεψαν
Ίσκιοι με ψίθυρους φτενούς και διψασμένους
Χορεύοντας την άσαρκη εξορία τους

Σ’ έσυρα τότε στη σπηλιά και προς το βάθος
Πάνω στην άμμο σούλυσα τη ζώνη…

Έπεσ’ ο ήλιος∙ κουρασμένοι
Απλώσαμε τα μέλη στην απέραντη
Νύχτα της ερημίας…

Με ξύπνησε το γέλιο των αχτίδων
Απάνω στις βρεμένες πέτρες
Στις κόχες σου δυο πράσινα χαλίκια
Τα δόντια σου πετράδια σφηνωμένα
Και στα πλευρά σου πελαγίσιος άνεμος
Έσερνε το δοξάρι του δροσίζοντας
Της μνήμης μου τα μάτια με σκοπό
Βαθιά νοσταλγικό
και είπα «Σήκω
αγαπημένη
να πάρουμε σειρά
βαρέθηκα
τα αιώνια πράματα»

Σκέλια του βράχου φως και θάλασσα.

Από τη συλλογή Μανθρασπέντα (1977)