Ημερολόγιο καραντίνας (3)…Η αλήθεια είναι σαν την ποίηση…
Αλλά οι άνθρωποι μισούν την ποίηση. Μισούν να τους φέρνεις αντιμέτωπους με την
αλήθεια. Είναι όπως λες σε κάποιον, είσαι χοντρός! Δεν θέλει να το ακούσει, το γνωρίζει και
παίρνει στάση αμυντική… Είναι η στιγμή που ορθώνεται ολάκερος να φωνάξει “το ξέρω”! Όλα τα
ξέρει… Έχει πλήρη αυτογνωσία. Και στα μη προφανή. Έχει όμως;
Ribbons of Euphoria
Τι γίνεται με τα μη προφανή; Το ξέρει πως τον καταδυναστεύουν, πως του απαγορεύουν,
πως του κλέβουν, πως του περιορίζουν… την ελευθερία; Όποτε τους συμφέρει, όταν τους βολεύει,
πότε πότε για την πλάκα τους και άλλοτε από συνήθεια. Από συνήθεια, για προσωπική
ευχαρίστηση, επιβεβαίωση, να νιώσουν πως κάτι κάνουν… αυτοί εκεί πάνω.
Αυτοί που εσύ τους έβαλες, αλλά μια στιγμή. Εσύ δεν τους ψήφισες απ’ότι λες. Κι όμως, με
τον τρόπο σου τους έβαλες! Δεν έκανες τίποτα για να μη συμβεί αυτό! Κι εσύ που τους ψήφισες, κι
εσύ που δεν τους ψήφισες, κι εσύ που δεν ψήφισες καθόλου από αηδία. Κι εσύ τους έβαλες. Διότι
τίποτα δεν έκανες για να μην είναι αυτοί, να είναι άλλοι! Άλλοι που να νοιάζονται, άλλοι που να
λεν την αλήθεια. Αλλά… είπαμε… δεν την θες την αλήθεια…Δεν την θες την αλήθεια που γράφουν τα βιβλία, αλλιώς θα τα διάβαζες. Δεν θες την αλήθεια που λεν τα τραγούδια, αλλιώς θα τα περνούσες στα παιδιά σου.
Δεν την θες την αλήθεια που δείχνει ένας πίνακας, αλλιώς θα τον έδειχνες.
Δεν την θες την αλήθεια γιατί καίει! Διότι σου θυμίζει, σε όλο σου το είναι, πως ψεύτικος έγινες για
χάρη της επιβίωσης σου. Κατάλαβες γιατί όλοι αυτοί που σ’ενοχλούν γράφουν ψέμματα, σου
τραγουδούν ψέμματα, σου δείχνουν ψέμματα;
Κατάλαβες γιατί όλοι αυτοί είν’εκεί πάνω και συ δω κάτω; Εσύ τους έβαλες, εσύ…
Κι όμως, παρόλο που εσύ είσαι ο παραπάνω, είσαι και ο παρακάτω. Εσύ είσαι αυτός που θα
ξεσηκωθείς σαν ο κόμπος φτάσει στο χτένι, σαν διέξοδο άλλη να μη βρίσκεις! Εσύ θα γράψεις με
το αίμα σου, εσύ θα ζωγραφίσεις την ελευθερία, εσύ θα τραγουδήσεις το τραγούδι της αλλαγής.
Της αλλαγής που θες γι’αυτούς που θα έλθουν! Τους ελεύθερους! Αυτούς που δεν έχουν ακόμη
διδαχθεί την εθελοδουλεία σου. Μη σώσουν και τη μάθουν!
Έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν ζήσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα όσο το
παιδί φαντάζεται ένα κόσμο όμορφο, χωρίς κανόνες, μόνο χαρά και ευτυχία. Μόνο οι μεγάλοι
μπορούν να θέλουν κόσμο σκληρό και απάνθρωπο! Μόνο αυτοί έχουν το συμφέρον. Όχι το παιδί.
Ποτέ το παιδί. Αποτινάζεις το συμφέρον και να! Γίνεσαι παιδί ξανά. Αυτοί που ξέχασες κάποτε
πίσω σου, αυτό που ακόμη βρίσκεται καταπιεσμένο μέσα σου, αυτό… που θέλει την αλήθεια, που
θα σε φέρει σε θέση δύσκολη σαν την ξεστομίσει, που θα κάνει αυτούς με τα συμφέροντα να
φύγουν μακρυά.
Κι αν φύγουν; Μόνος δεν θα μείνεις. Υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω. Ψάξτους, θα τους βρεις
διωγμένους, αποκαμωμένους, κουρασμένους, απογοητευμένους, περιθωριοποιημένους. Είναι όλοι
αυτοί που αποτραβιούνται για μια μικρή δόση ελευθερίας. Είναι αυτοί που “σκοτώνουν” τον
κοινωνικό τους εαυτό για να “ζήσουν” ελεύθεροι. Είναι όλοι… ΕΣΥ! Αυτοί που κάνουν το
καλύτερο που μπορούν, που δεν περιμένουν ανταλλάγματα, που δίνουν και δεν τους φτάνει!
Μα η παγίδα είναι στολισμένη. Με παιχνίδια, κάθε λογής! Για μικρούς και μεγάλους. Για να
μπορούν όλοι να περνούν την ώρα τους ευχάριστα. Μακριά απ’την ουσία, μακριά από αυτά που
αξίζουν. Μακρυά απ’τα άϋλα, τις σκέψεις, την φαντασία… Άρτος και Θεάματα! Ξεφώνιζαν οι
“μεγάλοι” του παρελθόντος. Και οι σημερινοί τα ίδια κάνουν, χωρίς να το λένε… Λοιπόν…
Λιγότερη δουλειά, λιγότερα λεφτά, λιγότερα υλικά αγαθά. Για να έχεις χρόνο.
Για τα παιδιά σου, για τους γύρω σου, για να μάθεις, για να σκεφτείς, να μορφωθείς.
Να μην τους αφήσεις! Να μην σε κάνουν ότι θέλουν.
Να πάψεις να είσαι άτομο εντός της κοινωνίας.
Να είσαι πρόσωπο. Ο εαυτός σου. Με τις ιδέες σου. Με τις αξίες σου.
Και όχι των άλλων. Που σε θέλουν γρανάζι. Μέρος του πολτού τους. Που τον κάνουν ότι
θέλουν. Που τον πλάθουν και τον κόβουν και τον ράβουν στα μέτρα τους γιατί έτσι τους συμφέρει.
Κάποιοι όμως βολεύτηκαν. Και οι άλλοι που δεν βολεύτηκαν; Είτε το ήθελαν είτε όχι; Να πάνε να
πνιγούν; Οι βολεμένοι τους κοιτούν με οίκτο (κοίτα τους καημένους δεν έχουν δουλειά και πεινούν)
-
ή αηδία (κοίτα τους φτωχομπινέδες) και τους δείχνουν με περιφρόνηση.Εν κατακλείδει….Αν θέλεις ψωμί, πρέπει να το θέλεις για όλους!Αν θέλεις παιδεία, πρέπει να την θέλεις για όλους!Αν θέλεις ελευθερία, πρέπει να είναι για όλους!Όχι κάθε ένας που βολεύεται να νίπτει τας χείρας του. Όχι κάθε ένας που πρόλαβε καιχώθηκε στην τρύπα του να διώχνει όποιον ψάχνει μιά για τον εαυτό του. Όχι στη ζούγκλα που μαςπέταξαν γυμνούς, ανυπεράσπιστους και αδαείς.Για κάθε έναν από μάς που έχουμε σπίτι, ρούχα, αυτοκίνητο, μερικά χρήματα και τις ανέσειςτου κόσμου μας, υπάρχουν άλλοι δέκα που πεθαίνουν από πείνα.Που είναι οι τύψεις μας μωρέ;; Ποιοι μας τις έκλεψαν; Ποιοι είναι αυτοί που μας έκλεψαν τηνανθρωπιά μας; Α! Νάτοι! Εκεί είναι. Εμείς τους βάλαμε εκεί πάνω…Η αλήθεια είναι σαν την ποίηση…Την ώρα μόνο, που θα γράψεις το ποίημά σου, μόνο τότε θα γράψεις την αλήθεια. Τότε πουδεν σε βλέπει κανείς, που δεν σε ακούει κανείς, που είσαι μόνος και γύρω δεν είναι κανείς. Σαναυτό το ερωτικό που έγραψες για την πρώτη σου αγάπη. Σαν τη φευγαλέα σκέψη για το χάραμα.Σαν τον αέρα που περνά, ποτέ ο ίδιος μα με τις μνήμες τoύτες.Χρειάζεσαι την γλώσσα σου για να εκφράσεις τη σκέψη.Μάθε τις λέξεις που περιγράφουν την ομορφιά. Άσε την ασχήμια. Έχουμε πολλούς γι’αυτό.Μαθαίνοντας να εκφράζεις τη σκέψη, οι άλλοι θ΄ ακούσουν. Όλοι! Ακόμα κι αυτοί, οι απόπάνω… Γράψε την ιστορία σου…Νίκος Πουλάκης… Ribbons of Euphoria…Εύα Ζευγουλά….Η αλήθεια είναι σαν την ποίηση
imaginistes 