…μπροστά στο παράθυρο

της Γωγώς Γεωργίου

 

Το σπίτι μου είναι χτισμένο σ’ ένα ύψωμα. Έχει ένα τεράστιο παράθυρο που προφέρει στα ματιά ένα απέραντο τοπίο, τελειώνει εκεί που τελειώνει η θάλασσα. Σ’ αυτό το παράθυρο ήταν η αγαπημένη θέση της μάνας μου … καθόταν εκεί και ατένιζε τον ορίζοντα για ώρες χωρίς να μιλάει…και κάποιες φορές την έπιασα να χαμογελάει και άλλες να δακρύζει. Ίσως θυμόταν ΣΤΙΓΜΕΣ…ΤΑΞΙΔΙΑ… ΟΝΕΙΡΑ… Ζ Ω Η…

Έχω σκεφτεί πολλές φορές πως αν κι’ εγώ γεράσω κάποια στιγμή όχι και τόσο μακρινή. Ίσως κι’ εγώ να διάλεγα αυτή τη θέση, να κοιτάζω τον ορίζοντα απ’ αυτό το ίδιο παράθυρο ΚΑΙ για να μπορώ να υπάρχω, τότε θα πρέπει κάτι να κάνω τώρα. Να φτιάξω κάτι για τότε, .να φτιάξω αναμνήσεις…για μετά. για όταν η θέση μου μπροστά σ’ ένα παράθυρο με το βλέμμα στον ατελείωτο ορίζοντα να χάνεται,  να γεμίζω το τοπίο μου.. να φτιάξω για να χω να θυμάμαι μετά…για να μπορώ να ταξιδεύω! να ζωγραφήσω τη θέα που θα ‘χει το δικό μου παράθυρο…..να μην το αφήσω να’ ναι άδειο…

Δοκίμασα να κάτσω κι’ εγώ εκεί…να κοιτάζω τη θάλασσα…και να θυμάμαι…Όμορφα και άσχημα ήρθαν από μόνα τους και γέμισαν το παράθυρο μου … και γέλια και δάκρυα. Όλα μαζί, ανάκατα σε μια ταινία σε γιγαντοοθόνη με φόντο την ατέλειωτη θάλασσα!

Αυτό είναι λοιπόν, το παράθυρο του καθενός, είναι στο μυαλό του και τα τοπία που κοιτάζει είναι οι αναμνήσεις του. Αν δεν φτιάξεις αναμνήσεις τι θα’ χεις να κοιτάς… τότε που μόνο να θυμάσαι θα’ ναι η ζωή σου. Πρέπει να ναι ζωντανή η μνήμη, να μπορεί να γυρίζει πίσω, να θυμάται, να γεμίζει τον ορίζοντα σου…

Το νου σου λοιπόν, όσο μπορείς φρόντισε τις αναμνήσεις σου. Ότι φτιάξεις αυτό θα σε συντροφεύει. Αν αυτό δεν είναι άμορφο, μόνη ελπίδα σου να σε βρει εγκαίρως κανένα βαρβάτο Αλτσχάϊμερ, να τα διαγράψει όλα…και εσύ να κοιτάς τον νεκρό ορίζοντα σου …ως το τέλος.