Ημερολόγιο καραντίνας (10)…Γράμμα στον Άγιο Βασίλη

της Εύας Ζευγουλά

 

Από μικρό παιδί πίστευα ότι υπάρχεις…πίστευα…μια μέρα στο σχολείο μας σφύριξαν ότι και καλά δεν υπάρχεις. Εντάξει, λίγο να τα συνδύαζες τα πράγματα το έβγαζες και μόνος σου το συμπέρασμα αλλά να σου πω, εγώ γούσταρα να πιστεύω ότι υπάρχεις έτσι για να τους τη σπάω…χώρια που χρόνια μετά, 34 χρόνων γαϊδούρα σε είδα κιόλας!

 

Όχι όχι δεν είχα πιεί σταγόνα και τ’ άλλα τα πιοτά, ξέρεις ότι πάντα τα ‘χα άφθονα μόνο που δεν τ ‘ακουμπούσα αφού πάντα ήθελα να έχω τον απόλυτο έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων μου….αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία που απλά κάνει guest εδώ… δεν είχα πιεί που λες ούτε κρασάκι για το καλωσόρισμα του καινούργιου χρόνου όμως ήταν καλή η σκηνοθεσία χώρια που τα μικρά παιδιά έχουν τον τρόπο να σε κάνουν να τα δεις όλα με τα δικά τους μάτια…

 

Σου γράφω γράμμα λοιπόν από ανάγκη…ψέματα, λάθος στίχος…σου γράφω να σου ζητήσω κάτι πραγματάκια που τα’χω ανάγκη -νάτη η ανάγκη, πανταχού παρούσα…

 

Θέλω επιτέλους να κοιμηθώ καλά και να ξυπνήσω χωρίς μπινελίκια στ ‘αυτιά  μου, χωρίς μαρσαρίσματα, χωρίς κορναρίσματα, να μη μυρίζει καυσαέριο το δωμάτιο και να βολευτώ στο κρεβάτι χωρίς να μου φταίνε στρώματα μαξιλάρια παπλώματα κουβέρτες….να κοιμηθώ και να ξυπνήσω επειδή χόρτασα ύπνο κι όχι από το άγχος του ξύπνα επιτέλους μαλάκα έχεις δουλειές να κάνεις χωρίς να έχω κατά βάση να κάνω τίποτα.
Θέλω να σταματήσω να πονάω μέσα κι έξω….ούτε κόκαλα ,ούτε πόδια, ούτε χέρια…

 

Θέλω μια μυρωδιά στα σεντόνια μου…αυτή τη μυρωδιά που σε κάνει να χώνεσαι βαθύτερα στον ύπνο και να λες έχω λόγο για να κοιμηθώ κι όχι για να σηκωθώ να τρέχω.

 

Θέλω ΜΙΑ καλημέρα απ’ αυτές που σε κάνουν να χαμογελάς μ εκείνο το χαμόγελο του ηλίθιου…μ αυτό που μόνο εσύ ξέρεις το λόγο που υπάρχει και που όλοι το βλέπουν και το ζηλεύουν.

 

Θέλω να σε ξαναδώ επίσης πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να ξαναδώ με τα μάτια των παιδιών ανεβασμένη σε κείνο το ροζ συννεφάκι που κάποτε μου είπαν ότι πρέπει να εγκαταλείψω κι εγώ η ηλίθια τους άκουσα…

 

Παραλίγο να σου ζητήσω να δώσεις στους ανθρώπους να καταλάβουν ότι δεν πρέπει να είναι τόσο σκατάνθρωποι αλλά συνήλθα γρήγορα….η βλακεία είναι ανίκητη και δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.

 

Δε θέλω κάτι άλλο γιατί ξέρω πως μ’ αυτά μόνο μπορώ να τα βάλω με όλα τα θηρία ακόμα και με τον καπιταλισμό!

 

Αν νομίζεις ότι είναι πολλά και θέλεις να διαλέξω, να ξέρεις ότι είσαι πολύ μεγάλη λέρα γιατί ξέρεις ότι δε μ’ αρέσουν τα διλήμματα…αν επιμένεις όμως τότε διαλέγω τη μυρωδιά στα σεντόνια μου….α! Και να σε ξαναδώ…..

 

Ελπίζω μόνο να μην είναι αργά για μένα…