Τσόντες και…Κοπάνα

Αφροδισιακά θεάματα

❀❀❀

του Γιώργου Ξεπαπαδάκου

 

Στα μαθητικά μου χρόνια, αρχές ’80, τότε που το γυμνό δεν ήταν φόρα παρτίδα, η ομαδική κοπάνα για να δούμε τσόντα, είχε μια άλλη αίγλη. Έμοιαζε με εκείνες τις αρχαϊκές τελετές μύησης των εφήβων στην ανδραγαθία. Έπρεπε να αποδείξεις στους κολλητούς σου ότι είχες τα κότσια να συμμετάσχεις σε κάτι απαγορευμένο, σε κάτι που αν το μάθαινε ο παλαιών αρχών πατέρας σου, θα σε τάραζε στις σφαλιάρες.

Η απόσταση από το φως της σχολικής αίθουσας, στο σκοτάδι του πορνοσινεμά μετριόταν σε καρδιοχτύπια. Με το κεφάλι ψηλά και το βλέμμα μόρτικο, έπρεπε πρώτα να διαβείς από τις συμπληγάδες του ταμία και του ταξιθέτη, ευχόμενος να μη σου ζητήσουν ταυτότητα. Μετά έπρεπε ν’ αντέξεις τη μυρωδιά της αίθουσας, που μόνο από αγιόκλημα και γιασεμί δεν ήταν.

Τα χρόνια πέρασαν, τα καταναλωτικά μας ήθη άλλαξαν, κι οι τσόντες βρήκαν άλλους τρόπους για να μπαίνουν στο οπτικό μας πεδίο. Με τα video club στην αρχή, με τη Nova και το Internet σε συνδυασμό μ’ αυτόν τον εσμό από ελεύθερα ροζ κανάλια, κανένας πια δεν σκέφτεται να δει τσόντα στον κινηματογράφο, εκτός κι αν τον παρακινούν άλλοι, πιο προσωπικοί λόγοι.

Αναπόφευκτα οι ναοί του αφροδισιακού σινεμά λιγόστεψαν. Το Ριβολί, η Αλάσκα, το Ελίτ, το Πίκολο, το Σταρ, έκλεισαν. Μονάχα το Κοσμοπολίτ στο στενό της Κοτοπούλη, το Αβέρωφ στη Λυκούργου, και το Αθηναϊκόν στη Κρατίνου υπάρχουν ακόμα, χωρίς να παίρνω όρκο. «Παιδί του Λαού» έτσι αποκαλούσαμε προ 20ετίας τον Μιχάλη Κλ. κι ας μην έμοιαζε καθόλου με τον Ξανθόπουλο. Πήγαινε συνέχεια σε τσοντάδικα και κέρδισε επάξια το παρατσούκλι απ’ το συχνότερο στέκι του, το σινέ Λαού στον Κεραμικό.

Οπτικός τύπος ο Μιχάλης, κι ας είχε πάντα ωραίες γυναίκες δίπλα του. Μελετούσε την πορνογραφία σε τέτοιο βαθμό, που είχε κάνει τον εθισμό του σε επιστήμη. Γνώριζε τα πάντα για σκηνοθέτες, παραγωγούς, σχολές, μεγέθη και βάθη. Σχολίαζε τη φωτογραφία, τα σκηνικά, τα ντεσιμπέλ των αναστεναγμών κ.ο.κ.

Τον συνάντησα τυχαία στο Παγκράτι μετά από χρόνια και καθίσαμε να πιούμε καφέ στο Λέντζο. Μιλώντας μαζί του κατάλαβα πως πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Απέναντί μου είχα τώρα κάποιον που ισχυριζόταν πως είχε μια από τις μεγαλύτερες ιδιωτικές συλλογές σκληρού πορνό στο λεκανοπέδιο, έναν ad hoc κριτικό του συγκεκριμένου κινηματογραφικού είδους.

Η συζήτηση άρχισε μ’ ένα προσκυνηματικό φλας μπακ στα ανεπανάληπτα χρόνια του σκασιαρχείου. «Τότε πηγαίναμε στο σινέ Ολύμπια» θυμάται ο Μιχάλης. «Ο γιός του ιδιοκτήτη, ήταν συμμαθητής μας και το εκμεταλλευόμασταν. Μπαίναμε 3 άτομα μ’ ένα εισιτήριο. Θα βρω τον μπελά μου, μας έλεγε. Σιγά ρε Γιάννη, σκοτεινά είναι, ποιος θα μας δει;»

Ένα ετερόκλητο πλήθος από συνταξιούχους, γκέι, φαντάρους και λυκειόπαιδα ήταν οι θαμώνες σ’ εκείνο το σινεμά που κατεδαφίστηκε για να υψωθεί στη θέση του το σημερινό εμπορικό μεγαθήριο του Χόντου.

«Είχε πολύ χαβαλέ» συμπληρώνει ο Μιχάλης. «Παίρναμε μαζί μας κι ένα παλιό ξυπνητήρι. Το βάζαμε  να χτυπήσει στο αποκορύφωμα της ερωτικής σκηνής, εκεί που ο πρωταγωνιστής φώναζε φτάνω».

Το πιο χοντρό γέλιο στα Ολύμπια είχε πέσει με μια κότα, που εξαπολύθηκε από τον εξώστη γεμίζοντας πούπουλα, κακαρίσματα και κουτσουλιές την ανυποψίαστη πλατεία. Πίσω από τη φάρσα κρυβόταν, ποιος άλλος, ο Μιχάλης. Τώρα που το αδίκημα παραγράφηκε, μπορούσε να μιλήσει πιο άνετα: «Την κλέψαμε από ένα κοτέτσι στο Βύρωνα, της δέσαμε με σπάγκο το ράμφος για να μην ακούγεται μέσα στο σακ βουαγιάζ… και μπορεί να την επιστρέφαμε κιόλας, άμα δεν αποφάσιζε σε έξαλλη κατάσταση ο ταμίας να τη συλλάβει και να την πάρει σπίτι του».

Κλείνοντας τα 17 ο Μιχάλης κατέβαινε άφοβα και με το νόμο στα τσοντάδικα του κέντρου για να απολαύσει τον θρυλικό Τζον Χολμς, τον Ρον Τζέρεμι, τη Τζίτζερ Λιν, τη Βερόνικα Χαρτ και την Τερέζα Ορλόφσκι.

«Τον χειμώνα οι εξώστες ήταν γεμάτοι λούστρους, μικροπωλητές και άλλους ανάλογους τύπους» σημειώνει. «Το 50άρικο του εισιτηρίου ήταν ό,τι πιο οικονομικό για να κοιμηθούν ένα πεντάωρο χωρίς να ξεπαγιάσουν. Συχνά ερχόταν στη μύτη μου από ψηλά, τσίκνα ρέγγας. Την έψηναν στην ζούλα μ’ αναμμένη εφημερίδα».

Σε εποχές με λιγότερες υποδομές κι ακόμη λιγότερες ανοχές από τη σημερινή, τα πορνοσινεμά του κέντρου, αποτελούσαν άθελά τους, εντευκτήρια πρόνοιας. Στέγαζαν άστεγους, κοίμιζαν άγρυπνους και το σκοτάδι τους ήταν ιδανικό καταφύγιο για κοινωνικά κατατρεγμένους εξαιτίας των σεξουαλικών τους προτιμήσεων. Δεν νομίζω  ότι θα βρεθεί ποτέ κάποιος να τους το αναγνωρίσει.

Πριν αποχαιρετήσω το Μιχάλη του ζήτησα ν’ αναφέρει πρόσφατες παραγωγές με ευρηματικούς τίτλους, αντίστοιχους με το «Σκύψε ευλογημένη» και «Το παλαμάρι του βαρκάρη» που θυμόμουν κάποτε ως αυτόπτης.

«Έχεις χάσει επεισόδια» είπε χαμογελώντας και άνοιξε πυρ: «Πουτανικός, Εκσπερμινέιτορ, Πλατεία Ξεκωλιάτσου, η Σταχτομπούτα, Κωλέκτορ, Χαμός στο πάτωμα Νο 14».
Από εταιρείες παραγωγής; τον ρώτησα. «Οι εγχώριες, αν εξαιρέσεις τη Sirina με τις αρπαχτές που έκανε με Τζούλια και Ντούβλη, φυτοζωούν. Από ξένες, η Private, η Anabolic, η Red Light District, η γερμανική GGG έχουν μακράν τις ωραιότερες γκόμενες και τις καλύτερες λήψεις».

Από σκηνοθέτες; «Πρώτος και καλύτερος είναι ο Ρόκο Σιφρέντι, κι από κοντά οι Τζον Σταλιάνο, Τζόι Σιλβέρα και Πέδρο & Πάμπλο. Σα να λέμε τηρουμένων των αναλογιών ο Ταραντίνο, ο Κόπολα, ο Γούντι Άλεν και οι αφοί Κοέν».

Άλλος ένας ειδήμων για τις σύγχρονες τάσεις της πορνογραφίας είναι ο Τάσος Π. ιδιοκτήτης sex shop στη Λ. Αθηνών 84.
«Το σκληρό πορνό λειτουργεί σαν εγκεφαλικό διεγερτικό» ισχυρίζεται. «Καλλιεργεί την ανάγκη να ξεφύγεις από την πεπατημένη. Αλλά στα ράφια των μη εξειδικευμένων ντιβιντάδικων βρίσκεις μόνο γενικών καθηκόντων τσόντες. Αντίθετα εμείς, εκτός από συμβατικά στρέιτ και γκέι έργα διαθέτουμε μια πλήρη γκάμα σεξουαλικών αποκλίσεων. Πρέπει όμως πρώτα να διευκρινίσω ότι τα dvd μας, είναι απολύτως νόμιμα, και το πρώτο πράγμα που δείχνουν στην οθόνη, είναι ένα ενυπόγραφο πιστοποιητικό που λέει ότι πρωταγωνιστούν μόνο ενήλικες με τη βούλησή τους».

Οι εξηγήσεις του Τάσου με προϊδέασαν ότι στην συγκεκριμένη κατηγορία γινόταν της ανωμαλίας. «Καταρχήν δεν είναι μόνο μια» συμπλήρωσε. «Υπάρχουν κατηγορίες, υποκατηγορίες, ηλικιακές και φυλετικές ομάδες, ειδικότητες…»
Όταν του ζήτησα να γίνει σαφέστερος, άνοιξε το σχετικό άλμπουμ, μου έδειξε κάμποσες φωτογραφίες με ακατονόμαστο περιεχόμενο και μόλις τον άκουσα να απαριθμεί, μια προς μια, τις σεξουαλικές αποκλίσεις, διαπίστωσα πως είχα πρόβλημα με το λεξιλόγιο. Το πολυσέλιδο κιτάπι του Τάσου θα μπορούσε να λέγεται «Χίλιοι και δυο τρόποι για να βγάλετε τα μάτια σας». Όπου δεν μεταφράζω, το κάνω γιατί υπάρχει τυποποιημένη διεθνής ορολογία:

1) Amateur: Ομαδικό ξεχαρβάλωμα γυρισμένο σε κανονικά σπίτια με οικογενειακούς φίλους
2) Torpedoes: Γυναίκες με υπερμεγέθη χαρίσματα από σιλικόνη
3) M.I.L.F.: Ώριμες έως υπερώριμες κυρίες διδάσκουν πρόθυμους νεαρούς
4) Gang Bang: Όλοι εναντίων μίας, όπως το σιμουλτανέ στο σκάκι
5) Footing Fetish: Ψηλά τακούνια, διχτυωτά καλσόν, και πάτα με να σε πατώ
6) Lactation: Η εξέλιξη του μητρικού θηλασμού σε οιδιπόδειο βίτσιο
7) Μεταλλαγμένοι: Νάνοι, ερμαφρόδιτοι και άτομα με άλλες γενετικές παραμορφώσεις
8) Ουρολαγνεία: Μονορούφι ή με δόσεις
9) Κοπρολαγνεία: Το Σαλό του Παζολίνι δεν είναι τίποτα μπροστά στο μενού τους
10) Fist fucking: Η πυγμαχία συναντά την σπηλαιολογία
11) Hairy: Νεανταρτάλιοι πρωταγωνιστές με δασύτριχες πρωταγωνίστριες
12) Strap on: Μόνο με διεισδυτικά εργαλεία από πλαστικό και καουτσούκ
13) King size: υποκατηγορία του Νο 12 με αντικείμενα ασύλληπτων διαστάσεων
14) Black- Interracial:  Συνευρέσεις αλλοφύλων
15) Σαδομαζοχισμός: Πονάω αλλά μ’ αρέσει μέχρι αιμορραγίας
16) Bondage: Δεσίματα, φιμώματα, κόμποι
17) Smothering: Ασφυξιογόνες στάσεις
18) Spanking: Η σφαλιάρα πάει σύννεφο
19) Βαρέων βαρών: Από την προχωρημένη κυτταρίτιδα στην ελεφαντίαση
20) Plus 60: Το σεξ στην τρίτη ηλικία
21) Legal Teens: Ηλικιωμένοι με 18χρονες
22) Buccake: Η πανσπερμία στην ιαπωνική εκδοχή της
23) Ζωόφιλοι: Με φίδια, σκυλιά και άλογα

Ύστερα από όλα αυτά συνειδητοποίησα πόσο περιορισμένος ήταν ο ορίζοντας των δικών μου ερωτικών φαντασιώσεων. Πάλι καλά.

Πηγή: https://www.protagon.gr/

Αναδημοσίευση από 5/6/12