Ιστορίες για την ποίηση (55)

Νίκος Καρούζος, ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ

 

Έχοντας ένα σκορπισμένο βλέμμα στο δρόμο που είν’ έρημος

ωχρός αγγίζει τον άχαρον αποσπερίτη –

μέσ’ στη φυλακή της θάλασσας η ποίηση του νερού.

 

Βρέθηκε σε τρόμους με δηλητήρια στα χέρια

η μοναξιά σα δαχτυλίδι ζει στο δέρμα του

κ’ η μοίρα είναι μαύρη ως τ’ αστέρια.

 

Κακότυχοι έλληνες με τρύπιο μεροκάματο

χρόνια και χρόνια ραγιάδες

γύρω κλαίνε μητέρες γύρω κλαίνε κορίτσια

ο ένας τραγουδά τη λησμονιά ο άλλος την αγάπη.

 

«Όσο βαριά είν’ τα σίδερα
είν’ η καρδιά μου σήμερα»…

 

 Η έλαφος των άστρων (1962)

Ο Καρούζος είναι ο ποιητής που έχει την ποίηση ως τρόπο ζωής, δεν έγραψε μόνο ποίηση αλλά ζούσε με την ποίηση πάντα, όπως λέει o ίδιος: «Ο ποιητής είναι απ` το πρωί έως το βράδυ μέσα στο πρόβλημα της ποίησης και εγώ είμαι έτσι απ` το πρωί έως το βράδυ είμαι αυτό το πράγμα».

http://(https://www.oanagnostis.gr/)