Ιστορίες για την ποίηση (56)

Χρίστος Λάσκαρης… Όλοι κοιμούνται

 

«Και επιμένει η αυγή τα χρώματά της να προσφέρει
στους κοιμισμένους
απ’ το βουνό προβάλλοντας,
και το αηδόνι το τρελό το τραγούδι του
κι η θάλασσα που παφλάζει στα κανάλια,
τον καημό της.
Όμως,
χέρι κανένα
το παράθυρο ν’ ανοίξει δε σηκώνεται,
καμιά ψυχή να κρεμαστεί,
κανένα όνειρο
μες στη δροσούλα να βουτήξει.
Όλοι κοιμούνται.
Δεν ξαγρυπνάει πια κανείς.»

Χρίστος Λάσκαρης

Η ποίησή του είναι μικρά φιλμ φτιαγμένα από γράμματα, παγωμένα καρέ που αυτό-προβάλλονται ανεξέλεγκτα μέσα μας. Αγαπά τους τρελούς, τους μοναχικούς, τους εραστές, τις νύχτες, την θλίψη. Χαμηλόφωνος ο ίδιος ως άνθρωπος, μας ξεκουφαίνει με τα μαύρα του σημάδια στο χαρτί. Διαβάζοντάς τον δεν χρειάζεται κανείς να ανοίξει λεξικό, οποιουδήποτε μορφωτικού επιπέδου, κάτι αξιοθαύμαστο για τον κόσμο των ποιητών..

.(https://artic.gr/christos-laskaris-o-poiitis-o-anthropos/)

εικόνα       Malcolm T. Liepke’