Ιστορίες για την ποίηση (65)…Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ
Η ταινία «Καζαμπλάνκα» προβλήθηκε το 1942, βασισμένη στο θεατρικό των Μάρεϊ Μπάρνετ και Τζόαν Άλισον «Everybody comes to Rick’s».
Η αρχική πρόταση για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Ρικ ήταν ο Ρόναλντ Ρίγκαν. Όμως, ο παραγωγός Χαλ Ουόλις από την πρώτη στιγμή είχε στο μυαλό του τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ.
Παρά την επιτυχία της ταινίας, κανένας από τους ηθοποιούς δεν κέρδισε Όσκαρ, παρόλο που οι Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και Κλοντ Ρέινς είχαν προταθεί.
Η μοιραία γυναίκα στην ζωή του, όμως ήταν η Λορίν Μπακόλ. Γνωρίστηκαν το 1944 στην ταινία «Η σειρήνα της Μαρτινίκα», όταν εκείνη ήταν 20 και ο Μπόγκαρτ 45 ετών. Η σχέση τους δεν φανερώθηκε αρχικά, παρόλο που το συνεργείο της ταινίας ήξερε τα πάντα. Η Μπακόλ δεν το είχε αποκαλύψει ούτε στη μητέρα της.
Παντρεύτηκαν ένα χρόνο μετά την γνωριμία τους, στις 21 Μαΐου 1945, 12 μέρες μετά την οριστικοποίηση του διαζυγίου του από την Μάιο Μέθοτ. Ο σκληρός του Hollywood δάκρυσε κατά την τελετή. Ήταν ένα πολύ ταιριαστό ζευγάρι, που αντιμετώπιζε τη ζωή με χιούμορ και αγάπη.
Το 1956 ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ διαγνώστηκε με καρκίνο του οισοφάγου. Μια εγχείρηση 9,5 ωρών βελτίωσε την υγεία του. Μερικούς μήνες μετά, όμως, δυστυχώς ο καρκίνος επέστρεψε. Στις 14 Ιανουαρίου 1957 η Μπακόλ τον αποχαιρέτησε για να πάει τα παιδιά στο σχολείο. Της απάντησε με ένα «Αντίο μικρή». Όταν επέστρεψε, εκείνος είχε πέσει σε κώμα και λίγες ώρες αργότερα πέθανε. Ο θρύλος θέλει την τελευταία του ατάκα να είναι:
«Γαμώτο, δεν θα έπρεπε ποτέ να το γυρίσω από το ουίσκι στο μαρτίνι!»
Ο Bogey – παρατσούκλι από τον φίλο του ηθοποιό Σπένσερ Τρέισι – ήταν ένα ταλαντούχο πλάσμα, που επηρέασε την Έβδομη Τέχνη όσο λίγοι. Το 1997 έγινε γραμματόσημο στις ΗΠΑ. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον κατέταξε 1ο στη λίστα με τους 25 σταρ όλων των εποχών.
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΙΔΗΡΑ…ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ
Μόνη μου στό Σινέ Παλλάς
μ᾿ ἐσένα πάντα πλάι μου νά λείπεις
νά καπνίζεις χαμογελώντας περιπαικτικά
στήν κάθε ἀπαγόρευση.
Ὁ θάνατος μοιάζει νά μή σέ ἀφορᾶ
καθώς γλιστρᾶς μέ ἀμφιβολία
τ᾿ ἄυλα δάχτυλά σου
στό ἄδειο παγωμένο χέρι μου.
Ὁ Χάμφρεϋ Μπόγκαρτ χαμένος
μέσα στή ρεπούμπλικα
καί τή μακριά του καμπαρντίνα
τινάζει τίς στάχτες τοῦ τσιγάρου του
δίχως διόλου νά νοιάζεται κι ἐκεῖνος
πού δέν εἶναι ζωντανός.
Βρέχει στό ἔργο καί σύ βήχεις ἀσταμάτητα.
Ὁ ἠθοποιός παράφορα τήν Μπέργκμαν ἀγκαλιάζει
κι ἕνα ρίγος ἀνάμικτο
τρόμου καί πόθου μέ διαπερνᾶ.
Σκύβεις, κάτι μοῦ ψιθυρίζεις
ὅμως δέν μπορῶ ν᾿ ἀκούσω
τόσο πού δυναμώσανε τόν ἦχο
καί θυμώνω πού διακρίνω
ξένες φωνές κι ἐκμυστηρεύσεις ἄλλων
ἀκόμα καί τῆς θάλασσας τόν παφλασμό.
Τῆς θάλασσας πού εἰσβάλλει ὁρμητική
νά σέ διεκδικήσει πάλι
Πῶς νά τή συγχωρήσω
πού δέν εἶναι κάν γαλάζια.
Ἀσπρόμαυρη ταινία καί ἡ ζωή
κάποιες φορές ἀπ᾿ τό λευκό
στό μαῦρο ὀλισθαίνει
ὁριστικά.
painting by Miquel Cazanya
imaginistes 