Ημέρα αφιερωμένη στους Ανώνυμους Ποιητές των Αιώνων

του Μιχάλη Δήμα

 

Δευτέρα 20 Μαρτίου 201… Η Άνοιξη λίγο μετά το μεσημέρι έκανε την επίσημη πρεμιέρα της, μαζί με την εαρινή ισημερία. Η αυριανή μέρα είναι αφιερωμένη στην Ποίηση. Με τον ερχομό της Άνοιξης ανοίγουν και οι ποιητές τα φτερά τους, για πτήσεις στους αιθέρες της έμπνευσης. Ποιητές μείζονες και ελάσσονες, ακόμα και οι εν δυνάμει και όλοι οι επίδοξοι γραφιάδες του ντουνιά. Γιορτάζουμε, δηλαδή, σχεδόν όλοι. Άλλωστε λίγο πολύ όλοι ποιητές δεν είμαστε; Και ποιητές δεν είναι μόνο αυτοί που γράφουνε μα πιο πολύ, πιστεύω, αυτοί που πράττουνε. Και ότι γίνεται με αγάπη και μεράκι είναι από τη φύση του ποίηση.

Και η τέχνη της ζωής, το κατεξοχήν ποίημα, γεμάτο φως, ομορφιά, σφρίγος νεανικό και δύναμη. Ένα χαμόγελο, μια καλημέρα, ένα φιλί, μια αγκαλιά. Ένας ζεστός λόγος, ένα βλέμμα καθαρό, ένα χέρι που ανοίγει για να δώσει, να χαϊδέψει, να σηκώσει τον πεσμένο. Να που βρίσκεται κρυμμένη η ποίηση, στα φαινομενικά ασήμαντα και ταπεινά, στα απλά και καθημερινά, σ’ όλα αυτά που ομορφαίνουν τη ζωή μας και κάνουνε το βίο μας λίγο πιο φωτεινό και όχι αβίωτο. Και όπως το αλάτι που αν και δεν φαίνεται μες το φαγητό, του δίνει όμως νοστιμιά, έτσι και όλοι οι ανώνυμοι ποιητές δίνουν γεύση στη ζωή μας. Αυτοί είναι το αλάτι της γης…
Ας υποδεχτούμε, λοιπόν, την Άνοιξη με ένα στιχούργημα, αφιερωμένο σε ένα φίλο απ’ τα παλιά, που γράφτηκε μες το καταχείμωνο, σαν ξόρκι στη λήθη που όλα τα παγώνει…

ΤΟΥ ΚΑΠΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΕΡΑ

Στον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο

Άναβε το τσιμπούκι του // και σιωπηλός κοιτούσε // μέσα απ’ τον γκρίζο του καπνό // όλους αυτούς που αγάπησε // και ακόμα αγαπούσε.
Μες τις τουλούπες του καπνού // καθώς ανέβαινε ψηλά // έβλεπε ότι ήταν κάπου αλλού // σε δρόμους που περπάτησε // πολύβουες λεωφόρους // και άλλοτε σε σκοτεινά // σοκάκια του χαμού.
Πρόσωπα σχηματίζονταν // μα αστραπιαία τα έπαιρνε // μακριά του ο αέρας // και όμως ήξερε καλά // πως ήτανε δικά του // πρόσωπα που ερχόντουσαν // πάντα στα όνειρά του // και όπως βαθιά κοιμότανε // του κάναν συντροφιά.
Καθώς τραβούσε τον καπνό // γίνονταν όλα ένα // πρόσωπα δρόμοι όνειρα // κύματα και αέρας // σα να τα άλεσε με μιας // ενός μεγάλου βαποριού // η ατσάλινη προπέλα.

Νάξος
10/2/2017
Αγίου Χαραλάμπους