Εδώ, στον γύρο του θανάτου…

του Γιάννη Παπασταθόπουλου

 

Τα μικρά παιδιά, γυρνάνε γύρω από τον εαυτό τους ανακαλύπτοντας τη μαγεία να στέκονται στα πόδια τους συγχρόνως με τη γλυκιά ζαλάδα που έρχεται όταν όλα γύρω γυρίζουν. Είναι τόσο μικρά που δεν ξέρουν να σου απαντήσουν αν είναι περιέργεια αυτό που τα σπρώχνει να πηγαίνουν στα άκρα ή ένα όψιμο παιχνίδι ενηλικίωσης όπου ψάχνουν τα καινούργια όριά τους. Κυριαρχούν στο σώμα τους μέχρι να μη μπορούν, πέφτουν χωρίς να φοβούνται και μόλις συνέλθουν το ξανακάνουν.

Στροβιλίζεσαι κι εσύ σαν μικρό παιδί μόνο που δεν πιάνει το ίδιο. Θέλεις να πέσεις και να το διασκεδάσεις, να ξανασηκωθείς και να το ξανακάνεις. Όμως μένεις εκεί, να στροβιλίζεσαι χωρίς τέλος, φοβάσαι και γαντζώνεσαι από σένα, γυρνάς, αντέχεις και δεν πέφτεις. Όλα τα ίδια γυρνάνε γύρω σου, έχεις κουραστεί αλλά συνεχίζεις να κάνεις αυτό που άρχισες. Άνθρωποι φωνάζουν, κουνάνε χέρια, κάποιοι έρχονται, κάποιοι άλλοι φεύγουν, φώτα ανάβουν, δεν ακούς τίποτα, η προσοχή σου όλη επικεντρώνεται στον γύρο σου.

Μεγάλωσες και είναι άλλα τα παιχνίδια που πρέπουν στην ηλικία σου, δεν έχεις όμως το κουράγιο να τα μάθεις. Κάτι λένε σ’ αυτές τις περιπτώσεις, με σκυλιά και κόλπα πρέπει να έχει να κάνει αλλά δεν έχει σημασία. Ποιά η διαφορά από κόλπα σε παιχνίδια, από τέλος σε αρχή, από Εγώ σε Εσύ, θέλεις μόνο να πέσεις και να (μη) ξανασηκωθείς, υπομονή να τελειώσει αυτός ο γύρος και μετά βλέπεις, άλλη μια φορά και τέλος, άλλη μία μόνο, αυτή τώρα, τελευταία φορά εδώ, στον γύρο του θανάτου…

 

http://πηγή: http://thesosimpleproject.wordpress.com