Παλίμψηστο…και ο νόμος της φθοράς

του Μιχάλη Δήμα

Πέμπτη 1 Αυγούστου 201.. Όποτε ξυρίζεται, παρατηρεί τo πρόσωπό του στον καθρέπτη. Προσπαθεί να το θυμηθεί χωρίς ρυτίδες, άσπρα γένια και σακούλες κάτω από τα μάτια. Παρατηρεί και το βλέμμα του, το δικό του καθρέπτη και διαπιστώνει πως και σ’ αυτό έχει αλλάξει κάτι. Την παλιά λάμψη και έξαψη την έχει καλύψει κάτι άλλο που δεν μπορεί να το προσδιορίσει. Το βλέμμα σαν να έχει αποκτήσει ένα βάθος από του χρόνου την πατίνα. Κάτι σαν εγκαρτέρηση και στωικότητα, από τα διαδοχικά στρώματα των εγγραφών πάνω στο σώμα αλλά και στην ψυχή.

Στο σώμα αυτό που αργά αλλά σταθερά υποκύπτει στο νόμο της φθοράς και συμφιλιώνεται με την καινούρια κατάσταση. Αλλεπάλληλες  γραφές και στην ψυχή, τραύματα, εμπειρίες, βιώματα, εντυπώσεις, αποτυχίες, πτώσεις, ανατάσεις, χαρές και λύπες, όλα είναι εκεί. Η μια πάνω στην άλλη που για να γραφτεί η επόμενη δεν χρειάζεται να σβηστεί η προηγούμενη, όπως στα παλιά παλίμψηστα από περγαμηνή.

Αυτός δεν έχει ανάγκη από ειδικά εργαλεία και μεθόδους για να διαβάσει τον πρότερο βίο του. Ένα παλίμψηστο που δεν έχει ξυστεί. Μπορεί να έχουν ξεθωριάσει λίγο τα φύλλα τα παλιά, λόγω καιρού αλλά με μια μικρή προσπάθεια διαβάζονται ακόμα. Αυτά σκέφτεται και τραβάει  ξυραφιές να φύγουν τ’ άσπρα γένια, το μοναδικό πράγμα που μπορεί να ξύσει από τον εαυτό του, και από κάτω να φανεί η φάτσα του λιγάκι πιο νεανική και όσοι τον βλέπουν να του λένε είσαι καλύτερος από πριν, που λέει και μια ψυχή…