Στο Μπραχάμι μιας άλλης εποχής… Ε.ΣΥ.Ν & Παναγούλεια

Από το ιστορικό αρχείο των imaginistes

❀❀❀

 

του Χρήστου Πιπίνη

 

Η 1 Μαΐου του 1976 ήταν η ημέρα που ο Αλέκος Παναγούλης, σύμβολο της αντιχουντικής αντίστασης,  πέρασε στην αιωνιότητα χάνοντας τη ζωή του στη Λ. Βουλιαγμένης εντός των ορίων του Δήμου μας.

Θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη του λίγα χρόνια μετά, ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Νέων Αγ. Δημητρίου πήρε την πρωτοβουλία να διοργανώσει μια σειρά εκδηλώσεων που θα έφεραν τ΄ όνομά του. ΠΑΝΑΓΟΥΛΕΙΑ.

Την ιδέα διατύπωσε στο Σύλλογο ο Αντώνης Αλακιώτης  ο  ίδιος δε, δημοσίως μέσω της Τοπικής εφημερίδας Ελεύθερη Γνώμη που εξέδιδε ο Μάκης Παπούλιας με τη βοήθεια αρκετών νέων που οι περισσότεροι τύχαιναν να είναι και μέλη του Συλλόγου.

Το ενδιαφέρον δεν είναι μόνο η πρόταση που έγινε δεκτή και υλοποιήθηκε από το Σύλλογο, αλλά και η δεύτερη πρότασή του στο ίδιο κείμενο να μετονομασθεί η συνοικία και να φέρει το όνομα του Παναγούλη. 

Η δεύτερη πρόταση περί μετονομασίας του Δήμου έπεσε στο κενό. Μάλλον η εποχή δεν ευνοούσε τη συζήτηση μιας τέτοιας πρότασης και πολύ αμφιβάλουμε αν και σήμερα θα συζητιόταν μια αντίστοιχη πρόταση όχι μόνο με το όνομα Παναγούλης αλλά και με οποιοδήποτε άλλο.

Τα ΠΑΝΑΓΟΥΛΕΙΑ κατεγράφησαν αρχικά σαν μια πρωτοποριακή, για την εποχή της, εκδήλωση, με το ίδιο περίπου περιεχόμενο και στις επόμενες που ακολούθησαν μέχρι τις μέρες μας. Ο «θεσμός» των Παναγουλείων ακολούθησε μια φθίνουσα ρουτινιάρικη πορεία με αποτέλεσμα να αποχρωματισθεί, να χάσει το ενδιαφέρον να κυριαρχήσει η αδιάφορη ανέξοδη επαναλαμβανόμενη «επαναστατική ρητορική»  χωρίς καμμία ουσία, εξυπηρετώντας  εντυπώσεις και χαϊδεύοντας αυτιά. Καλό είναι πάντως αν υπάρχουν πραγματικοί ενδιαφερόμενοι να γίνει μια σοβαρή συζήτηση για το αν υπάρχει  μέλλον πάνω σε νέα βάση η ακόμα και να καταργηθούν.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι λίγα χρόνια μετά και συγκεκριμένα στα Παναγούλεια του 1980 προέκυψαν τριβές μεταξύ των μελών του Συλλόγου οι οποίες ήταν και οι απαρχές της μετέπειτα διάλυσης του.

Η παρουσία του Ε.ΣΥ.Ν στα δρώμενα του Δήμου ήταν ένα πραγματικά εξαιρετικό γεγονός, τουλάχιστον στο πρώτο διάστημα της δημιουργίας του, γιατί κατάφερε να συσπειρώσει με εκπληκτικό τρόπο εκατοντάδες νέα παιδιά, όλο τον ανθό της συνοικίας του Μπραχαμίου. Νέοι όλων των πολιτικών παρατάξεων και Νεολαιών συνυπήρχαν και συνδημιουργούσαν κάτω από την ίδια  στέγη, παρακάμπτοντας και παραβλέποντας τις αντιθέσεις που ίσχυαν σε όλους τους μαζικούς χώρους (σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους, ενώσεις…). Αν σκεφθούμε ότι ‘ εκείνους τους μεταπολιτευτικούς χρόνους η πολιτική αντιπαράθεση ήταν πολύ έντονη, το πείραμα του Ε.ΣΥ.Ν κατεγράφη ως μοναδικό ίσως δείγμα ανοχής και συνεννόησης. Ο φόβος του «καπελώματος» από τους ισχυρότερους αριθμητικά λειτούργησε σαν ασπίδα προστασίας. Το καταστατικό του Συλλόγου ήταν ιδιαίτερα ψαγμένο ώστε να διασφαλίσει την εκπροσώπηση όλων των παρατάξεων.

Η αντίθεση που εκφράστηκε στα ΠΑΝΑΓΟΥΛΕΙΑ του 1980 εντός του Συλλόγου  αφορούσε τη συμμετοχή του Δήμου και του τότε Δήμαρχου Μπουκογιάννη στις εκδηλώσεις που προτάθηκε από μερίδα των μελών. Ο γραφικός Μπουκογιάννης χωρίς καμμία βοήθεια προς το Σύλλογο αλλά και εχθρός όχι μόνο του Ε.ΣΥ.Ν αλλά και κάθε συλλογικού φορέα της συνοικίας που θεωρούσε ότι τον αντιπολιτεύοταν (Γ.Σ Κρόνος), ‘ήταν καχύποπτος και αρνητικός σε τέτοιες κινήσεις. 

 

Η κυριαρχία της Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ  που ερχόταν δυναμικά να πάρει την εξουσία δεν άφησε πολλά περιθώρια στον Ε.ΣΥ.Ν. Ο Σύλλογος έχασε τον πλουραλισμό και την πολυχρωμία του με αποτέλεσμα πολλά μέλη να αποχωρήσουν δυσαρεστημένα. Το 1882 το ΠΑΣΟΚ κέρδισε με την Βασιλική Βερυκάκη  το Δήμο και οι εναπομείναντες  στο Σύλλογο, στη συντριπτική πλειοψηφία μέλη του ΠΑΣΟΚ, έβαλαν λουκέτο. 

Η προσπάθεια για τη δημιουργία μιας ελεγχόμενης Κοινότητας Νέων. σε αντικατάσταση του Ε.ΣΥ.Ν, που χρηματοδότησε ο Δήμος, δεν καρποφόρησε. Παρά τα λυμένα οικονομικά και την άνεση στη λειτουργία που ενδεχομένως θα είχε, δεν έπεισε τους Νέους. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία. Όταν λείπει η αυτενέργεια η φαντασία και η μη κατευθυνόμενη δράση, αλλά σου φοράνε κατά τη γνωστή τακτική, το ενοχλητικό καπέλο στο κεφάλι σου, το πετάς, φεύγεις και πας γι’ άλλα.