Μπραχάμι – Θριάσιο…

…από την «Αγέλαστος πέτρα», στην «Αγέλαστη πολιτεία»

❀❀❀

 

Πέφτει το βράδυ, στ’ άδεια οικόπεδα
σκορπάνε οι συμμορίες
Μπραχάμι χρώμα μελανί
ασπρόμαυρες σκληρές φωτογραφίες…

❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀

 Αργύρη Χιόνη…

«Σ’ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΕΡΗΜΟ ΚΙ ΕΡΕΙΠΩΜΕΝΟ, ζούσε μια χοντρή,
βαριά σιωπή, τόσο χοντρή που είχε ξηλώσει όλα τα κουφώμα-
τα, τόσο βαριά που που ‘χε βουλιάξει όλα τα πατώματα και τόσο
σιωπηλή που όποιος έμπαινε εκεί δεν άκουγε ούτε τη βουή του
τρομαγμένου αίματος στις φλέβες του.
Και ξαφνικά μια μέρα η σιωπή τραγούδησε. Ναι, μη σας
φαίνεται παράξενο, ο έρωτας τα πάντα κατορθώνει, και η
σιωπή, για την οποία σας μιλώ, αγάπησε τρελά ένα σαράκι
που λίγο – λίγο, από μέσα τρώγοντάς την, αδιάκοπα αδειάζο-
ντάς την, ανάλαφρο την έκανε του έρωτα δοχείο, του τραγουδ-
ιού του ηχείο.»