Ονειρόσκαλα
γράφει η Χριστίνα Μιχαηλίδου
– Καλημέρα (φατσούλες χαμογελαστές), καλά ξυπνητούρια! Τι όμορφο το κείμενό σου, με συγκίνησες ακόμα μια φορά!
– Καλημέρα φιλενάδα μου όμορφη! Ευχαριστώ πολύ! Τι σχεδιάζεις αυτή την εβδομάδα;
– Εδώ από τις 5:00 προσπαθώ να βγάλω μια σκάλα. Όταν τελειώσω θέλω τη γνώμη σου πριν τη στείλω στον καθηγητή μου.
Είναι η φίλη μου, η κολλητή μου, η συνοδοιπόρος μου. Είμαστε μαμάδες με μεγάλα παιδιά πια, φοιτητές, φοιτήτριες και αντιμέτωπες με τα πρώτα ήντα της ζωής μας. Με μάτια κουρασμένα από τα γυαλιά πρεσβυωπίας και χορτασμένες από τους τόνους μακαρόνια με κιμά που έχουμε μαγειρέψει. Είμαστε σύζυγοι, νοικοκυρές, μαγείρισσες, κόρες. Προσπαθήσαμε απελπισμένα να είμαστε ταυτόχρονα καλές μαμάδες, καλές σύζυγοι, καλές νοικοκυρές, καλές μαγείρισσες, καλές κόρες. Προσπαθήσαμε πολύ! Σπαταλήσαμε χρόνο, χώρο, ενέργεια, αφοσίωση, αγάπη, μπόλικη αγάπη και νοιάξιμο, χαμένες ώρες ύπνου, μπόλικες κι αυτές, θυμό, γκρίνια, αγωνία, ξενύχτια, φωνές μέχρι εξαντλήσεως και τώρα κηρύξαμε ειρήνη, σηκώσαμε λευκή σημαία και κάναμε ανακωχή με τον εαυτό μας.
Στηρίζουμε την σκάλα της οικογενειακής συμβίωσης χρόνια τώρα και την κρατάμε γερά να μην πέσει. Βλέπουμε τα παιδιά να σκαρφαλώνουν και καμαρώνουμε, βλέπουμε τους συζύγους να ανεβαίνουν και χαιρόμαστε. Ανεβοκατεβαίνουμε με ταχύτητα και επιδεξιότητα ορειβάτη, άλλες φορές για να προλάβουμε μην πέσουν, άλλες φορές για να στηρίξουμε τους επιβαίνοντες. Πιάστηκε η μέση μας, και τα χέρια μας κόπηκαν από το βάρος και κάπου εκεί συνειδητοποιήσαμε πως εκείνο το πρώτο, δικό μας σκαλοπάτι έμενε απάτητο και μόλις το καταλάβαμε στην κυριολεξία κουτρουβαλιαστήκαμε, όπως θα έλεγε κι εκείνη γελώντας, για να προφτάσουμε να το ανεβούμε.
Τώρα είμαστε μαθητευόμενες στην ονειροκατάκτηση! Εξασκούμαστε να διεκδικήσουμε κάτι από το όνειρο, από τη δική μας ανεξερεύνητη κορυφή.
Μαθητευόμενη interior designer εκείνη, άκου τι όμορφα που ακούγεται, μαθητευόμενη συγγραφέας εγώ . Δειλά δειλά σαν την πρώτη ημέρα στο σχολείο περπατάμε μόνες μας χωρίς μαμά από το χέρι, ανεβαίνουμε τη δική μας σκάλα και δεν έχουμε ιδέα αν ακουμπάει κάπου ή βρίσκεται στον αέρα ή πού καταλήγει.
«Αλλά τι πειράζει, δεν πειράζει», μου λέει «αφού και να πέσουμε θα είναι στα μαλακά γιατί τα όνειρα κατοικούν στα σύννεφα!»
Αναδημοσίευση: https://www.grafein.gr/oneiroskala/

