Δικαίωμα στη λήθη

γράφει ο Ντίνος Δαφαλιάς.

 

Κοιτάζω με επιμονή, για λεπτά ολόκληρα, του πηγαδιού την περίεργη ανέμη. Ενός πηγαδιού που πότισε ένα μεγάλο ποικιλόμορφο περιβόλι για πάνω από μισό αιώνα. Φασολάκια, ντομάτες, καρπούζια, καλαμπόκι, πιπεριές, συκιές, κορομηλιές, σταφύλια και άλλα τόσα που ξεχνάω.

Μα το μάτι πάει εκεί, στην περίεργη ανέμη. Σήμερα 80 ετών, απομεινάρι του μεγάλου Πολέμου, που αφάνισε ολάκερη τη Γη. Μία μπομπίνα που καλώδιο είχε τυλιγμένο, με σκοπό ανθρώπους να σκοτώσουν. Δεν ξέρω τίνος ήταν. Να ‘ταν των Γερμανών, των Ιταλών, των Άγγλων; Δεν ξέρω, δεν έχει σημασία πια. Όλοι πέρασαν από δω. Ιταλοί, Γερμανοί που έπαιρναν ότι ήθελαν. Δύο ξύλα είχαν οι άνθρωποι για το χειμώνα, που τα έπαιρναν κι αυτά, καζάνια να ζεστάνουν. Κι ύστερα ήρθε κι αυτός ο Άρης κι αντί να αρπάξει σαν τίμιος κλέφτης το βιος τους, έστηνε λαϊκά δικαστήρια. Προδότης ο γερο-Πάνος. Δέκα οκάδες στάρι είχε όλες κι όλες, δώδεκα τον καταδίκασαν να δώσει. Ναι, ο γερο-Πάνος, που έμαθε στους χωριανούς την πρώτη τους ξένη λέξη. Πάρκινσον είχε ο άτυχος, να δουλέψει δεν μπορούσε, ούτε μια φέτα με ψωμί δεν μπόρεσε να κόψει, κι αυτό το πόδι το σέρνε λες κι ήταν αλλουνού. Παπούτσι δεν φόρεσε ποτέ, ένα ζευγάρι παντόφλες χειμώνα-καλοκαίρι. Κι όταν αργότερα του σάλεψε, απόρροια της αρρώστιας, το μυαλό θυμόταν μόνο τις επιδρομές των Γερμανών και του Άρη. Δεν σβήστηκαν ποτέ από την πειραγμένη του μνήμη. Μπήκαν τόσο βαθιά στα κύτταρά του, που ακόμα και το Πάρκινσον δεν μπόρεσε να εξαφανίσει. Άρα είναι αλήθεια, ο πόλεμος είναι η μεγαλύτερη αρρώστια, νικάει τα πάντα και γρήγορα αφήνοντας αγιάτρευτες πληγές στο σώμα και την ψυχή.

Δεν πέρασε πολύς καιρός μετά τον δεύτερο πόλεμο, τον εμφύλιο. Δυο χρόνια μετά και οι άνθρωποι από δυο στρατόπεδα, ξαναέγιναν ένα. Αμόρφωτοι άνθρωποι μας έδειξαν το δρόμο. Μας έδειξαν το δικαίωμα στη λήθη. Έθαψαν πολύ βαθιά τους δυο πολέμους, έδειξαν αλληλεγγύη πραγματική, όχι σαν τη σημερινή και έθρεψαν παιδιά κι εγγόνια. Μα κάποιοι σήμερα επιμένουν. Η ιδεολογική ηρωίνη είναι η χειρότερη μορφή εξάρτησης. Αυτό συμβαίνει και στο Μπραχάμι…

Κλείστε το αυτό το ρημαδιασμένο το μαύρο βιβλίο.