ψευδαίσθηση ανθρώπινης παρουσίας

Χρίστος Σαπρίκης

---

Μπροστά η μαύρη θάλασσα,

~~~

«…Κάλμα μπουνάτσα!
Με καθρέφτη
μοιάζει ο γιαλός που εγαληνεύτη
και μήτε μια ζαρωματιά
δεν βλέπει η πένθιμη ματιά…» [1]

~~~

– Ποιο χωριό είναι απέναντι στο βάθος;
– Δεν είναι χωριό. Μόνο ένα ταβερνάκι στην παραλία υπάρχει.
– Μα κοίτα πόσα φωτάκια είναι αναμμένα!
– Όλα είναι από τις κολόνες του δημοτικού φωτισμού. Αναβουν κάθε βράδυ και ας μην μένει κανένας.
– Το ίδιο βλέπεις και όταν ανεβαίνεις στα βουνά. Κοιτάς τις απέναντι πλαγιές και είναι γεμάτες φωτάκια σε μέρη που ζητημα είναι αν μένουν δυο τρεις οικογένειες.
– Ξέρεις, σε κάνουν να αισθανεσαι ότι δεν είσαι μόνος

.~~~

«…Νύχτα ξαστεριά
Άναψαν φωτάκια σ’ όλα τα χωριά…» [2]

~~~

Φωτάκια μακριά, τεχνητές πυγολαμπίδες, ψευδαίσθηση ανθρώπινης παρουσίας σε έρημους τόπους και το λεπτό μισοφέγγαρο, με τον λαμπερό Άρη από κάτω του, μόλις να διακρίνεται χαμηλά στον ορίζοντα.

~~~

«…Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη….» [3]

---

[1] Φώτης Αγγουλές, Γαλήνη
[2] Διονύσης Σαββόπουλος, Σου μιλώ και κοκκινίζεις, 1999
[3] Γιώργος Σεφέρης, Τελευταίος Σταθμός, Ποιήματα, Ίκαρος , 2014