σανίδα

Σαπρίκης Χρίστος

---

Άλλη μια μέρα στα χλιαρά, ήσυχα νερά του Αμβρακικού με τον ήλιο στο βάθος ξεθυμασμένο κάτι λιγότερο από ένα δάχτυλο πάνω από τον ορίζοντα.

– Μερικές φορές νομίζω ότι κάνουμε μπάνιο σε μια τεράστια μπανιέρα. Τέτοια αίσθηση σου δίνει αυτό το νερό. Σε χαλαρώνει.

~~~

Ξαπλωμένος ανασκελα στο νερό, βαθιά, μακριά από τις λιγοστές παρέες της παραλίας,

– Θυμάμαι μικρός ζήλευα πολύ αυτούς που μπορούσαν να κάνουν «σανίδα». Όσο και αν προσπαθούσα, μόλις οριζοντιωνόμουν, τα πόδια βυθιζόταν ξανά. Από τότε που τα κατάφερα μπορεί να κάθομαι για ώρες έτσι.

με τα χέρια σταυρωμένα πίσω απ’ το κεφάλι, τ´ αυτιά βυθισμένα στο νερό να προσπαθούν να ανιχνέυσουν τους ήχους του βυθού, και τα μάτια πότε σφαλιστά, πότε ορθάνοιχτα να βλέπουν ξανά και ξανά τα σύννεφα ν’ αλλάζουν χρώματα και μορφές στον ουρανό.

~~~

«...Να τα συλλαβίσουμε μαζὶ
Να τα μετρήσουμε ένα-ένα
Με τα μάτια ψηλά στον ουρανὸ σαν προσευχή…» [1]

~~~

– Ήσουν ακίνητος εκεί μέσα για πάνω από μισή ώρα. Τι σκεφτόσουν;

– Xάος. Είναι από αυτές τις στιγμές που νομίζεις ότι είσαι μόνος στον κόσμο και περνάει άναρχα όλη σου η ζωή από μπροστά.

~~~

«…Όταν τις νύχτες τριγυρνώ στη μοναξιά μου,
ψάχνω μες σε χιλιάδες πρόσωπα να βρω
εκείνο το τρεμούλιασμα στην άκρη του ματιού σου.» [2]

---

[1] Μανόλης Ἀναγνωστάκης, Ο Ουρανός, Τα ποιήματα 1941-1971, Νεφέλη, 2000
[2] Ντίνος Χριστιανόπουλος, Επικίνδυνη μοναξιά, Ξένα γόνατα, 1954