Τα πεύκα του Κασσιόδωρου

του Μιχάλη Δήμα

 

   Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2021. Είχα καιρό ν’ ανέβω στον Καρέα. Τον είχα επιθυμήσει. Δειλά δειλά αρχίζει και πρασινίζει ξανά από την τελευταία πυρκαγιά. Πού και πού ξεπροβάλουνε μικρά πευκάκια, προφανώς από σπόρο που έπεσε. Οι αντοχές της φύσης ακατάβλητες για να διαιωνίσει την ομορφιά για χάρη μας. Εμάς των αχάριστων.

Πέρα από τα καινούρια φυντάνια έχουν διασωθεί στην άκρη του δρόμου και κάποια πεύκα μεγαλύτερα. Τρία τέτοια στέκουν στην σειρά το ένα δίπλα στο άλλο, λίγο πιο κάτω από το ηρώο και λίγο πριν το πρώτο χιλιόμετρο. Είναι συνομήλικα και αγναντεύουν πέρα το Σαρωνικό και τη δύση του ήλιου.

Αυτά τα τρία πεύκα τα έχω βαφτίσει τα πεύκα του Κασσιόδωρου. Σύμφωνα με την παράδοση, τρία τέτοια πεύκα είχε στην έπαυλή του ο Ρωμαίος αξιωματούχος του Θεοδώριχου, που πρέπει να ήταν συνομήλικα με αυτόν. Εκεί κατέφευγε ο Κασσιόδωρος, όταν σε προχωρημένη ηλικία, μετέτρεψε το πατρικό του με όλο το υποστατικό και τις εγκαταστάσεις σε μοναστήρι-αντιγραφείο. Καθόταν σ’ ένα παγκάκι απέναντι από αυτά την ώρα της δύσης και τα παρατηρούσε. Ήταν κάτι που τον γαλήνευε και έδινε νόημα σε όλη την περασμένη πολυτάραχη ζωή του…

 Ίσως αξίζει τον κόπο να τοποθετηθεί και απέναντι από τα τρία πεύκα στον Καρέα ένα παγκάκι να ξεκουράζονται οι περιπατητές κοιτάζοντας το βαθύ τους πράσινο, το χρώμα της ελπίδας…  

ΥΓ. Την ιδέα για το σημείωμα και τον τίτλο τη δανείστηκα  από το βιβλίο «Η γραφή του κόσμου» του Taillandier Francois.