Imaginistes

Είναι μερικές φορές που συμβαίνουν όλα τυχαία. Συναντιόμαστε χωρίς ραντεβού σε ένα καφέ κάτω από ένα πλάτανο, αδιαφορώντας για τους δίπλα. Εκτός κι αν δούμε κάνα ευτράπελο του Μπραχαμίου. Τότε διακόπτουμε, κουνάμε το κεφάλι και χαμογελάμε. Μετά συνεχίζουμε χωρίς κανένα απολύτως σχόλιο.

Η τετράδα συμπληρώθηκε και δεν θα παίξουμε δηλωτή ζευγάρια. Μοιραία αρχίζει ο απολογισμός και οι ιδέες για το μέλλον.

« Παρατήρησα στο google ότι μας βγάζει ψηλά στην αναζήτηση.»

«Εμ βέβαια. Αφού έχουμε από λογοτεχνία, κεφτεδάκια κι αυτοκίνητα μέχρι κώλους. Τι περίμενες;» Δηλαδή, κάπως αλλιώς ειπώθηκε, αλλά έχε χάρη. Ο άλλος με την τραγιάσκα του γκολφ έχει κλάψει από τα γέλια.

Τα γέλια αντηχούν σε κείνο το στενό που έρχεται ο ιπποκόμος του δημοτικού συμβούλου να του παρκάρει το αμάξι. Πιάνουν ένα τραπέζι οι φρουροί της Δημοτικής Αρχής και κοιτάζουν βλοσυροί τους υπόλοιπους που γελάνε και σκουντάνε ο ένας τον άλλον στο καλό αστείο. Σύντροφοι, μπλοκάκια δεν βλέπω, για να σημειώνετε ποιος κάνει παρέα με ποιον και πόσες φόρες γέλασαν οι ετερώνυμοι ιδεολογικά contributors.

Ξαφνικά μήνυμα στο FB – Messenger. Έχουμε μία αλλαγή στο πρόγραμμα του web radio. «Πες ναι». Πιάνει το κινητό, γράφει μια ώρα. «Τι γράφεις ρε συ τόση ώρα; Ένα ναι πρέπει να γράψεις.» Ξανά γέλια.

Παραπέρα, η γνωστή παρέα των δασκάλων του Μπραχαμίου. Ανταλλάσσουμε χαιρετισμούς με μερικούς. Οι άλλοι μας αποφεύγουν φανερά. Ειδικά αυτός του ΣΥΡΙΖΑ που πήγαν σε λάθος κατάστημα της Πειραιώς για διαμαρτυρία, παριστάνει πως είμαστε αόρατοι μετά το αρθράκι που δημοσιεύσαμε.

Η συζήτηση πάει στον Θανάση που τον έκαψα το καλοκαίρι. Ήμουν στην Πάτρα και είδα ένα Porsche Cayenne που είχε αυτοκόλλητο με το επίθετό του. Τον tagαρισσα ότι ήμασταν μαζί στην Πάτρα, εκείνος με την Porsche που ανέβασα φωτό και μερικοί το πίστεψαν.

Τα θέματα αλλάζουν γρήγορα. Χωρίς καμία συνοχή. Ότι έρθει στο κεφάλι του καθενός.

Είπαμε κι άλλα, που δεν γράφονται.