Ιστορίες για την ποίηση

Γιάννης Κοντός, Ό ταξιδιώτης μέ τό μαύρο κουτί

 

Αυτό τό άσπρο πρόσωπο,
το βαμμένο μέ στουπέτσι,
σάν φεγγάρι, σαν παπούτσι,
έρχεται από μακρια.
Περπάτησε δρόμους καί δρόμους
γιά νά φτάσει στά μέρη μας.
Περπάτησε ποιήματα,
δάση καί θάλασσες
γιά νά έρθει κοντά μας.

Τά σκούρα μάτια του,
μπάλες μπιλιάρδου.
Ό χρόνος, στέκα
μέ άκμή τή συγκεκριμένη
στιγμή, καί τό παιχνίδι
παίζεται παντού με επιτυχία.

Καί όπως τό φως πέφτει
άπαλά στίς λεμονιές, εμείς
τρώμε σοκολάτες γελώντας
καί ξέροντας τί μάς περιμένει.

***

 

Ο Γιάννης Κοντός, γόνιμα και επιλεκτικά επηρεασμένος στην αρχή από ένιους ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς στο μορφικό πεδίο, γράφει σ’ ένα γλωσσικό ιδίωμα, που μπορούμε σχηματικά να ορίσουμε ως μεταϋπερεαλιστικό, όπου όμως ο λόγος παραπέμπει σε καταστάσεις αντλημένες τώρα από τις σύγχρονες συνθήκες μιας αστικοποιημένης και εφησυχάζουσας στην αυτάρκειά της κοινωνίας, ιδωμένες κριτικά, ειρωνικά και απορριπτικά. Πρόκειται για μια ποίηση χωρίς κοινόχρηστα και απλουστευτικά αναγνωριστικά κλειδιά, στην οποία το πραγματικό και το φανταστικό λειτουργούν συμπληρωματικά.

Αλέξανδρος Αργυρίου, κριτικός λογοτεχνίας

Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/1175