Μία βόλτα μόνο…

γράφει η Ελένη Καραγιάννη

 

Μόνο αυτή τον συμπαθεί. Της θυμίζει τον γιο της. Λιγομίλητος, χαμένος στην ατέρμονη σιωπή του. Με το ζόρι του παίρνεις μία καλημέρα. Ένα μεσημέρι του έκανε δώρο ένα βάζο μαρμελάδα ροδάκινο. Τότε διέκρινε κάτι σαν μειδίαμα στο χλωμό του πρόσωπο. Θυμώνει με τους άλλους στην πολυκατοικία που τον θεωρούν τρελό, απόκοσμο. Όπως τότε με τον γιο της. Αλίμονο! Ο ζουρλομανδύας πριν φορεθεί στο σώμα δένεται πρώτα στην ψυχή του ανθρώπου. Κι αυτός μία ψυχή μοναχική είναι. Τον νοιάζεται. Όπως νοιαζόταν τον γιο της.

Σήμερα θα του χτυπήσει το κουδούνι. Μέρες το σκέφτεται. Έναν απογευματινό φθινοπωρινό περίπατο θα του ζητήσει. Όχι σπουδαία πράγματα.  Τον γύρο του τετραγώνου. Έτσι, σαν τη βόλτα που δικαιούται μία υπερήλικη μητέρα με τον μεσήλικα  γιο της.

Αναδημοσίευση.: https://www.grafein.gr/mia-volta-mono/?fbclid=IwAR38_hzkYmGV9Fl666RK1CDI2-QUkVTBArp9fAog9S2N5aALr39x6nf_pNo