Μπραχαμιώτες συγγραφείς…Γιάννης Β. Πετρόπουλος

του Χρήστου Πιπίνη

Ο Γιάννης Πετρόπουλος είναι συγγραφέας, φυσιολάτρης και μελετητής ιστορίας και φιλοσοφίας. Έζησε είκοσι πέντε περίπου χρόνια στις φυλακές, βασανίστηκε σκληρά και έδωσε αγώνες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και την αξιοπρέπεια των κρατουμένων.

~~~~~~~~

Ο Γιάννης Πετρόπουλος γεννιέται από πάμφτωχους γονείς στις 15/12/51 στα Φιλιατρά Μεσσηνίας και μεγαλώνει στο Μπραχάμι. Τον γνωρίζουμε στο σχολείο, στα καφενεία της πλατείας, στα γήπεδα της Αττικής όταν ακολουθούμε την Μπάρτσα και στις ταβέρνες της περιοχής.

Ο πατέρας του Βασίλης καταφεύγει στον αλκοολισμό, που του σκάβει την υγεία, για να σβήσει τελικά λησμονημένος μέσα στην πιο αφόρητη θλίψη. Η μητέρα του εκδηλώνει ψυχασθένεια  χωρίς ποτέ στη ζωή της να δει μια άσπρη μέρα. Ο Γιάννης γίνεται από μικρός ένας άνθρωπος με έντονη ανυπότακτη, παραβατική συμπεριφορά και «κακές παρέες» . Στο Μπραχάμι είναι γνωστός με το όνομα «Γνήσιος», προσωνύμιο που δείχνει την ευθύτητα και την ντομπροσύνη που τον χαρακτηρίζει. Ο Γιάννης Πετρόπουλος είναι κατά τη γνώμη μας μια Ντοστογιεφσκική μορφή, που θα μπορούσε να είναι ένας ήρωας των βιβλίων του κορυφαίου Ρώσου συγγραφέα όπου, σύμφωνα με την οπτική γωνία του Ντοστογιέφσκι, το να γίνεις εγκληματίας, είναι εξίσου ανθρώπινο με το να έχεις συμπόνια.

Σ` ένα ξέσπασμα ενάντια στην ίδια την ύπαρξή του, ένας ιδιαίτερα ευαίσθητος και ακατέργαστος παρορμητικός χαρακτήρας σαν αυτόν, χτυπά και σκοτώνει τον Μιχαηλίδη, έναν άνθρωπο που κακοποιούσε τη μητέρα του εκμεταλλευόμενος την αναπηρία του πατέρα του, υπερασπιζόμενος την τιμή της οικογένειάς του. Δικάζεται παράνομα μόνο μία φορά από στρατιωτικό με πολιτική μορφή δικαστήριο, λόγω Χούντας και καταδικάζεται σε ισόβια δεσμά σχεδόν ανήλικος, χωρίς ελαφρυντικά και χωρίς το δικαίωμα να δικαστεί για δεύτερη φορά.

Είναι αδύνατο να περιγραφούν από εκεί και πέρα τα μαρτύρια, οι εξευτελισμοί και οι ταπεινώσεις που πέρασε μέσα στα κάτεργα. Σε λίγα χρόνια, αναζητώντας διέξοδο, διαβάζει πολιτικά βιβλία και αρχίζει να διαμορφώνεται διαφορετικά. Μην αντέχοντας άλλο, πρωτοστατεί  και μαζί με τους συγκρατούμενούς του εξεγείρεται το 1987 ενάντια στο φοβερό κάτεργο της Κέρκυρας. Εκεί επί 11 ολόκληρα χρόνια, από το 1976 έως το 1987, υπέστη πολλά και φοβερά βασανιστήρια. Μετά από την εξέγερση της Κέρκυρας τον βασανίζουν και τον θέτουν σε τρομερή απομόνωση στο κολαστήριο της Πάτρας. Στη συνέχεια τον ξαναπηγαίνουν στην Κέρκυρα, όπου αναγκάζεται να κάνει απεργία πείνας, και έπειτα τον μεταφέρουν στη φυλακή, της Αλικαρνασσού. Η καταστολή και τα μαρτύρια μέσα στα πειθαρχεία, που ακολούθησαν, είναι απερίγραπτα. Τελικά, μεταφέρθηκε ξανά στο «Νταχάου» της Κέρκυρας.

Η Κατερίνα Γώγου στις 18/03/1991, έγραψε ένα γράμμα στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» με τον τίτλο «Ξεχάσατε τον Πετρόπουλο», στο οποίο εξέφραζε την αλληλεγγύη της προς τον ποιητή Γιάννη Πετρόπουλο που βρισκόταν στη φυλακή.

Βγήκε με χάρη του πρεσβύτερου Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1995, κι έπειτα από 52 ημέρες απεργίας πείνας. Πολλοί νομικοί υποστήριξαν, πως ήταν η σπουδαιότερη πολιτική και κοινωνική ενέργεια του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, πριν πεθάνει, γιατί αποκατέστησε μια αδικία.

Ο συγγραφέας Γρηγόρης Χαλιακόπουλος με τον οποίο συνεργάστηκε στην παράσταση «Ο Μελλοθάνατος» στο Κάστρο Κυπαρισσίας μεταξύ άλλων είπε: «Ο Γιάννης Πετρόπουλος αποτελεί μια χαρακτηριστική περίπτωση ανθρώπου, που αποδέχεται τη δίκαιη τιμωρία και μάλιστα την υποστηρίζει. Ό,τι γράφει, έχει ένα και μοναδικό σκοπό. Να βοηθήσει ώστε να μπουν τα ηθικά οδοφράγματα στους δρόμους εκείνους, που οδηγούν τους νέους στις φυλακές. Πιστεύει πολύ στην ελευθερία του ατόμου, αλλά και στη ζωή που την υπαγορεύουν όρια, κανόνες, ευθύτητα και αρχές. Μοναδική έγνοια του, είναι η γνώση και η διαμόρφωση της συνείδησης μέσα από τη μόρφωση και την ατομική καλλιέργεια. Από τη στιγμή που συνειδητοποίησε πως το μεγαλύτερο όπλο του ανθρώπου, είναι η πένα και το βιβλίο, ανακάλυψε το δικό του υπαρξιακό χώρο, έτσι ώστε να δίνει απαντήσεις στα ερωτήματα που ανέκαθεν απασχολούσαν και απασχολούν τον άνθρωπο του πνεύματος και του πολιτισμού. Έχει προσφέρει πολλά με τη συγγραφή των βιβλίων του». 

 Έγινε ιδιαίτερα γνωστός με το αποκαλυπτικό βιβλίο του «Γδάρτες ονείρων», ένα βιβλίο ποταμός που ξεχειλίζει από συναισθήματα, πόνο, δύναμη και οργή. Ακολούθησαν «Το τριαντάφυλλο» και «Η σκέψη». Το «κάτεργο ανηλίκων» γράφτηκε επί τριάντα τέσσερα συναπτά έτη και αποτελεί βιωματική κατάθεση ψυχής.

Πηγές.: Προσωπικές μνήμες 

https://www.protoporia.gr/suggrafeas-petropoylos-giannhs-b-909340/

https://eleftheriaonline.gr/local/politismos/synentefkseis-parousiaseis