Δραπέτης του Ουρανού

του Μιχάλη Δήμα

 

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2021. Δεν του έφταναν οι γεωγραφικοί άτλαντες, δεν του έφτανε η υδρόγειος, μα ήθελε να κορνιζάρει στο δωμάτιο και χάρτη του ουρανού. Σα να μην τον χωρούσε πια η γη. Γι’ αυτόν δεν είχε γίνει ο κόσμος πια απλά ένα χωριό έστω και παγκόσμιο, απ’ όπου έπρεπε να φύγει. Ασφυκτιούσε ακόμα πιο πολύ. Τον  ένιωθε πλέον μια φυλακή απ’ όπου  έπρεπε να δραπετεύσει. Μελετά  τους αστερισμούς και φαντασιώνεται ουράνιες δραπετεύσεις.

Κόμη της Βερενίκης και Παρθένος. Πήγασος, Οφιούχος και Βοώτης για το Βόρειο Ημισφαίριο. Και για το Νότιο, Τάως, Ηριδανός, Σταυρός του Νότου. Ξαναπιάνει το κουτάλι  και αρχίζει υπομονετικά το σκάψιμό σαν τυφλοπόντικας μέχρι να συναντήσει κάποιο φως. Κι αν είμαστε και εμείς από αστερόσκονη φτιαγμένοι; Αν διασώζουμε στα γονίδια μας κάτι απ’ των αστεριών το φως, που τώρα έχει σβήσει; Δεν αξίζουμε μια ομορφότερη ζωή, από το να περιμένουμε αμήχανα και εναγώνια τον ερχομό του Μπάλου;

Κατακλυσμός από αναπάντητα ερωτήματα, λοιπόν. Και δεν του έκαναν εντύπωση μόνο αυτές οι ονομασίες, αυτοί οι έσχατοι προορισμοί και καταφύγια φωτός. Αχαλίνωτη η φαντασία των αρχαίων που ζωγραφίζανε ζώδια και θεότητες με τ’ άστρα του ουρανού. Δράκοντας, Κένταυρος, Τοξότης και Ζυγός. Ηνίοχος, Καρκίνος και Κηφεύς. Ε, ρε Χριστέ μου, κάτι ομορφιές στον Ουρανό και άντε να τις φτάσεις…